-Όχι! Εμέν άκσον ντο λέω σε! Πιστεύω!
-Στα! Στα Χάμπο. Ήδη ξεκινάς λάθος!
-Στα εσύ βρε Γιάννε. Ακόμα δεν είπα τιδέν! Πως με λες λάθος;
-Κι όμως είσαι λάθος. Και είσαι λάθος γιατί πάντα και πιο πολύ σήμερα, δε λες “πιστεύω”.
–Δε λέω πιστευω; Και γιατί δε λέω πιστεύω;
-Δε λες “πιστεύω” γιατί το “πιστεύω” εν’ πολύ … δεσμευτικό!
-Έ, αφού το πιστεύω!
-Ναι βρε αδερφέ. Σήμερα το πιστεύεις. Αύριο όμως; Αν αλλάξεις γνώμη;
-Έ, καλά βρε Γιάννε. Άνθρωποι είμαστε. Όσο και ξεροκέφαλος να είμαι, αύριο μπορεί να αλλάξω γνώμη.
-Γι’ αυτό ακριβώς σου λέω. Σήμερα λες “πιστεύω”. Σ’ ακούει ο άλλος και λεει, σήμερα ο Χάμπος πιστεύει αυτό!
-Σωστά!
-Αύριο Χάμπο, λέμε, αλλάζεις γνώμη και στη συζήτηση πάνω ξαν λες “εγώ πιστεύω το άλλο”!
-Ναι βρε Γιάννε, καταλαβαίνω. Είπαμε άνθρωποι είμαστε, άλλαξα γνώμη. Δεν μπορώ πια;
-Βρε μπορείς και παραμπορείς. Αλλά ο άλλος που ακούει, σου λέει: “τι είν’ αυτά βρε Χάμπο”; Χθες άλλα έλεες. Και πιάνεται σ’ αυτό πάνω και σε χτυπάει σα χταπόδι!
-Για κοίτα. Όπως τα λες, δίκιο έχεις. Και άμα δεν πω πιστεύω βρε Γιάννε, τι να πω;
-Ξέρω κι εγώ βρε Χάμπο…Να πεις…να πεις…”θεωρώ”.
-Και με το θεωρώ γλυτώνω τη χταποδί το χτύπημα;
-Ναι για. Το “θεωρώ” αφήνει, έτσι, ένα περιθώριο βρε αδερφέ. Ένα τράτο. Δεν είν’ και σα το νομίζω, αλλά δεν ειν’ και σα το πιστεύω.
-Και δε με λες; Με το “θεωρώ”, που δω που τα λέμε ακούγεται, έτσι και πιο επιστημονικό, τι θα πετύχω;
-Με το θεωρώ κρατάς και μια πισινή βρε αδερφέ. Πως έλεγε η Ρένα Βλαχοπούλου στον Ηλιόπουλο στην ελληνική ταινία. “Κράτα μια πισινή! Σήμερα ζούμε στην εποχή των πισινών”.
-Μαλιστα…Θεωρώ λοιπον…
-Χάμπο, εκτός που μαθαίνεις γρήγορα, έχεις και έμφυτο ταλέντο. Έχεις στυλ και πόζα!
-Είπαμε, είναι η εποχή των πισινών.
-Ναι Χάμπο. Κι αν θες κι άλλο, είν’ η εποχή, όπως είπε ο Ντίνος Ηλιόπουλος σε μιαν άλλη ελληνική ταινία “του στρίβειν δια του αρραβωνος”.
-Κατάλαβα Γιάννε. Ούτε και ζευγαράκι, αλλά ουτε και παντρεμένοι…
-Ξυράφι είσαι Χάμπο!
-Λες;
-Λέω, πως τώρα Χάμπο, είσαι έτοιμος για να πολιτευτείς!