Και λέει ο άνθρωπος «είμαι αυτάρκης, δεν φοβάμαι τίποτα». Μα ο άνθρωπος ασθμαίνοντας, λαχανιάζοντας, άπλυτος κι αχτένιστος, παλεύει και προσδοκά …. Θυμάται τον Θεό στα δύσκολα, φουσκώνει η καρδιά του, επιταχύνει το βήμα του. Και ο ήλιος λυπάται, κοκκινίζει, γλυκαίνει για να ενδώσει στις προσδοκίες του. Έχει πλανεμένα τα γήινα μάτια του και ποταπές αισθήσεις. «Ότι φάμε κι ότι πιούμε», τίποτα περισσότερο.
Η λογική του. Μια ανθρώπινη λειτουργία. Μια άμυνα ενάντια στο υπερμέγεθος της υπέρβασης. Δεν θέλει να αποδεχθεί το περισσότερο, το «θαύμα». Το Θεϊκό και μεγαλειώδες δεν είναι κατανοητό και βατό. Δεν χωρά στην αντίληψη και την μικρή διάνοιά του. Όλα είναι γι’ αυτόν μια απλή καθημερινότητα, που ορίζει την ημέρα του.Μεγαλειώδης η ψυχή που ψάχνει και διψά όχι για το κατανοητό αλλά για το ανυπέρβλητο Μεγαλείο του Θεού. Το θείο!
Η ανθρώπινη ξύλινη γλώσσα έχει μια διάλεκτο διαφορετική. Δεν μπορεί να συνομιλήσει με τον «Δημιουργό». Αντιπροσωπεύει το υποτελές και το μάταιο και το μέγεθος της άφθαρτης ψυχής, καταπίνεται από την βουλιμική ανθρωποφαγία.
-Χριστέμου προσκυνούμε τα πάθη σου. Γονατίζουμε με συντριβή στον άγριο πόνο σου , στον σταυρό που σε σταυρώσαμε. Γευόμαστε το αίμα σου που στάλαξε πάνω μας, γευόμαστε την πίκρα σου, σ’ αυτήν την αιχμαλωσία της ζωής, της αυταρέσκειας, της ονείρωσης και των μάταιων προσδοκιών. Το πρόσωπό σου πάντα γλυκό, ποτέ τιμωρητικό. Σκιαγμένο μόνο από τον πόνο των αμαρτιών μας.
Σήμερα όμως μετά το Θείο Δράμα ήρθε η Ανάσταση. Σήμερα πεθαίνει το σώμα κι αφυπνίζεται το «Πνεύμα» και δέχεται τη θυσία. Ο ουράνιος ψαλμός «Κύριε ελέησον» βάλσαμο!
Η γαλήνη, η ανάταση, το ένδυμα μας. Η άρνηση κι ο εγωισμός προς την Δημιουργία, το έγκλημα Τα καρφιά, το ισχνό σώμα του Χριστού, η τυραννία, η περιφρόνηση, το μένος του ανθρώπου προς τον άνθρωπο.
Η εσωτερικότητα, η αυτογνωσία, η ταπεινοφροσύνη είναι ο δρόμος της Αναστάσεως. Ανακλά την Θεία πρόνοια και την αγάπη. Φωτίζεται από το σύμπαν, θωπεύει τον άναρχο, ταραγμένο ψευτοκόσμο.
Ιερό σύμβολο ο Ιησούς της αλήθειας.Ιερό μυστήριο ο Γολγοθάς και η Ανάσταση!
