Η αγάπη των ξένων – Γράφει η Πίστη Κρυσταλλίδου

Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για την κυρία Δέσποινα!
Είναι η κυρία που ήρθε πριν από δυο χρόνια, να μείνει στον πρώτο όροφο της οικογενειακής πολυκατοικίας, μαζί με τα δυο εγγόνια της.
Η άφιξη τους δεν άρεσε σε όλους, γιατί είχαν και ένα τεράστιο σκύλο μαζί τους, εμένα πάλι μου φάνηκε πως ήταν η καλύτερη «εισβολή», για να γεμίσει ζωή ο άδειος όροφος!
Το όνομα της το ξέρω από τους λογαριασμούς, εκεί στη είσοδο που στοιβάζονται οι υποχρεώσεις μας, ΔΕΗ, νερό, τηλέφωνο!
Έτσι δεν γίνεται συνήθως στην Αθήνα;
Δεν είναι εύκολες οι τυπικές συστάσεις, οι γνωριμίες των ενοίκων και τα καλωσορίσματα !
Την συναντώ σπάνια στις σκάλες ή στην ανηφόρα της Ικτίνου, δεν «ταιριάζει» το πρόγραμμα μας, της χτύπησα και μια φορά για να της δώσω «Βαρβαρα» και εκείνη μου επέστρεψε το πιάτο με κουλουράκια πορτοκαλιού!
Είναι διακριτικός άνθρωπος, χαμογελάει πάντα και στα μπλε της μάτια φαίνεται πως μάλλον πέρασε δύσκολη ζωή.
Την συνάντησα και χθες στις σκάλες, εγώ ανέβαινα και εκείνη κατέβαινε.
Ανταλλάξαμε τις καλημέρες μας, αλλά χθες κοντοστάθηκε, θέλησε να είναι πιο ομιλητική.
«Σε σκέφτομαι πάντα κορίτσι μου και όταν ακούω τα βήματα σου ηρεμώ, ξέρω πως γύρισες!»
Δεν είχα κάτι να της πω, για εκείνο το «κορίτσι μου» και για την έννοια της, πέρα από ένα ευχαριστώ.
Νιώθεις και μια αμηχανία απέναντι στην «αγάπη των ξένων»!
Και τελικά ποιος είναι ο ξένος και ποιος ο δικός σου; Ποιος δίνει την ταυτότητα στους ανθρώπους; το αίμα, η «εξ αγχιστεία» ή η αγάπη;
Έτσι λοιπόν και εγώ, θα φροντίσω καθώς ανεβαίνω τις σκάλες να κάνω λίγο θόρυβο παρά πάνω με τα τακούνια μου.