Χαπάρ΄εσ’ κ’έρτ’ απ’ ουρανού
μένεμαν χαρεμένον,
άστρον λαμπρόν, τρικάλαμπρον,
φωτάζ’ τον γεννημένον.
Έρθεν η ώρα τη Χριστού,
φως φωταχτέρ’ ημέρα,
χρόνε πολλά, χρόνε καλά,
χρόνε γαληνεμένα..
Χίλε ευχάντας γελαστά,
μυριόστομα ευχία
ροδόσταγμαν να ίντανε ,
‘ς σα πονεμένα ψύα..
‘Σ σ’ αποψινόν το γέννεμαν
καρδόπα ν’ αγαπούνε ,
ψύα να χαριανεύκουνταν
κι αγγέλ’ να τραγωδούνε…
Αγγελικόπλαστον καϊτέν
παίζ’νε τα χιλιαύρε
κι αβούτ’ η γης να ειρήνεύ’
έι μαύρε κόσμε …μαύρε!!!.
Αβού τη γης το πονεμάτ’
ντο τρώει την ανθρωπότεν,
Χριστέμ’ και Παναϊα μου
ας σην θανήν γλυτώστεν…
ΜΩΥΣΙΑΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ανατολικό Πτολεμαΐδας
