Πάντα όταν έβγαινα από το Νοσοκομείο του Αγίου Σάββα, από εκείνη τη θορυβώδη αυτόματη πόρτα του, έπαιρνα μια βαθιά ανάσα, ξέρεις σαν και αυτές που ψάχνεις, μόλις τελειώνει ένα μακροβούτι και βγάζεις το κεφάλι σου μέσα από την θάλασσα.
Τόσο βαθιά και ασυναίσθητα, άφηνα τον αέρα να βγει από μέσα μου, σαν να έφευγε ένα βάρος από το στήθος μου.
Σχεδόν άκουγα την ανάσα και την σκέψη μου «Πέρασε και αυτή η μέρα ή πέρασε και αυτή η νύχτα»
Πολλές φορές έμπαινα στο εκκλησάκι της αυλής, καταφύγιο το ένιωθα και δεν ήταν μόνο δικό μου.
Ικέτες οι ασθενείς με τα στατό στο χέρι , αιτούνται χρόνο.
Ικέτες και οι συνοδοί με δάκρυα στα μάτια, αναζητούν υπομονή.
Ικέτες και οι γιατροί και οι νοσηλευτές ψάχνουν εκεί μέσα τη δύναμη που χάσανε.
Σαν σε αρχαία τραγωδία, ικέτες όλοι μας που τρέχουμε στο ιερό, ψάχνοντας ασυλία για να σωθούμε.
Πολλές φορές μου φάνηκε πως τα κεριά καίγονται διαφορετικά στο μανουάλι καθώς μπαίνεις δεξιά, έχουν μια περίεργη λάμψη!
Πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς άλλωστε ; Αφού το κάθε κερί κουβαλά την πίστη για ένα θαύμα.
Μέσα στο εκκλησάκι του Αγίου Σάββα αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τον Θεό, τη θρησκεία, την πίστη!
Όταν βρίσκομαι στην περιοχή φροντίζω να περνώ και να ανάβω ένα κερί, φυσικά το δικό μου κερί δεν φωτίζει σαν όλα τ´ άλλα, γιατί δεν συνοδεύει θαύμα πια, παρά μόνο ευγνωμοσύνη για τη ζωή.
Μέρες που είναι ανάψτε ένα κερί και για όσους αγωνίζονται και ας μην πιστεύετε στο Θεό και στα θαύματα!
Μέρες που είναι μπορεί για κάποιους να υπάρχει διαθέσιμο ένα θαύμα … ας το ευχηθούμε!
