Εφέκε ‘μας κ’ εν έφυεν ο Νίκον ο Σαντέτες
Ο Πευκαλής ο μερακλής ,ο Αξεξανδροπουλέτες..
Νικόλα ποίος ‘κι θα κλαίει ,ποίος ‘κι θα πονεί ‘σε,
τ’ εσόν η κάρδια αρνοφόλ’ ,ν’ εμπαίντς απέσ’ και κείσαι…
‘Συ έσνε τη λύρας κωδών, τη κεμεντζές τεχνίτες,
τη τραγωδί αμάραντον και τη Σάντας αυγήτες..
Κανέναν ‘κ’ εχολίασες, καν’νάν εχολοπότσες
άμον τη χάρας το κλαδίν, ανθρώπσες κ’ εξεχώρτσες
Ατό το μακροστράτεμας, ατό η χωρισία σ’,
τη φίλτς εμαραγκούλωσεν, κι όλεν την κοινωνίαν…
Άχαρε και απάχαρε, εχπάστες και θα πασ’-ι
εκεί όθεν ‘κι φλενικίζ’, ‘κι σκουντουλίζ’ η πλάση..
Τη λύρας οι εμπροτιζνοί, εσέναν προσπερμέν’νε
Ο Γώγον και ο Χρύσανθον , την έλα σ’ αναμέμεν’νε..
Το τόξαρ’ ποίσον μαξιλάρ’ την κεμεντζέ σ’ κρεβάτι,
κι όντες ψυχομανάσκεσαι, παίξον για την εγάπην …
Έπαρ τη λύρα σ’ το καπάν’, εκείν’ τη πατριάρχη
ντ’ εποίκεν ατό χάρισμαν, απ’ έμπρια κ’ εν απάρχης..
Εκέσ’ ‘ς σα παρχαρότοπα ,καταμεσού ‘ς σον Άδην,
εγούρεψαν’ το μοχαπέτ’ ,τα στόλια έναν σειράδιν..
Όθεν κι αν πας ανάσπαλτος και καλοφανεμένος,
αφκά ‘ς ση γην ταραμωνή , κόσμον σασουρεμένος..
Σ’ όλια τα τράμερα τη γης, διακλώσκεται ο χάρον,
Νίκο ενερέστες κ’ έφυες, ‘κ’ εσυνεκάτσες άλλο.
Αβού τον άδηλον ντουνιάν, ντ’ εφέκες κ’ εν εποίες
‘ς σα σύσκωτα τ’ αφώταγα, επέμ’νεν κ’ ενεβ’ζήεν..!
