Εμπόριο χρόνου – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

‘-Καταλαβες, φίλε Γιάννη;

-Τι να πω Χάμπο;

-Όχι, με παίρνει η ώρα τρεις το μεσημέρι. Πάντα τέτοια ώρα παίρνουν τηλέφωνο.

-Παίρνουν τέτοια ώρα, γιατί είν’ πιο πιθανό να σε βρουν στο σπίτι, Χάμπο.

-Ναι, αλλά αυτή η ώρα είν’ ακατάλληλη!

-Ειν ακατάλληλη για σένα Χάμπο, που τέτοια ώρα παίρνεις ένα κλέφτικο υπνάκο. Γι’ αυτούς όμως, είναι πολύ κατάλληλη, γιατί σε βρίσκουν στο σπίτι. Στο σταθερό δε σε παίρνουν;

-Ναι για. Πιο νωρίς θα ‘ μαι έξω, στον καφενέ. Πιο αργά, καμιά βόλτα…μετά στον καφενέ πάλι. Σιγά – σιγά θα με παίρνουν για σιγουριά τα χαράματα.

-Ναι για. Σε λέει, “κάτσε να πάρω ντάλα μεσημέρι, να τον πετύχω τον κέρατα, να τον πιάσω στον ύπνο”, σε λέει…Και τι ήθελε να σου πουλήσει, Χάμπο;

-Χρόνο! Με λέει: “Δεν έχετε πολύ χρόνο. Εγώ, με τα ίδια λεφτά, θα σας δώσω τριάντα λεπτά παραπάνω χρόνο το μήνα”, με λεει!.

-Χρόνο; Να τον κάνω τι; Εγώ κι αυτόν που έχω, δεν τον ξοδεύω, τη λέω ‘γω. Δε μιλάω στο κινητό, πάρα αν είν’ αναγκη!

-“Κακώς”, με λέει. “Σήμερα η επικοινωνία”…

-Βρε, ποια επικοινωνία, τη λέω τότε κι εγώ. Όχι, γιατί τα πήρα Γιάννε!

-Καταλαβαίνω, Χάμπο. Καταλαβαίνω…

-Βρε, ποια επικοινωνία; “Να πάρω το φίλο μου το Γιάννε, να του πω για τη συγκλονιστική περιπέτεια, πως από τον καφενέ, που ήμασταν όλη την ώρα μαζί, περπάτησα ως το σπίτι, όταν χωρίσαμε”, τη λέω;

Με λέει: “Γιατι; Να έχετε πιο που χρόνο, να μιλάτε με τους φίλους σας πιο πολύ”.

-Γω, τη λέω, μιλάω με τους φίλους μου. Κοίτα συ που μιλάς όλη τη μέρα με μένα και όποιον άλλο, που ούτε που μας ξέρεις, για να μας πουλήσεις χρόνο.

-Θαυμάσια τα είπες, Χάμπο. Ο χρόνος είν’ άυλος, έτσι κι αλλιώς. Τι είδους εμπόριο εν αυτό που σου πουλάει χρόνο; Τόσο τον πουλάει ο ένας, πιο φθηνά ο άλλος…

-Με τα ίδια λεφτά, πιο πολύ χρόνο ο τρίτος…

-Πες την κι εσύ: “Και που το βρήκες το χρόνο και μου τον πουλάς; Τον έσπειρες και φύτρωσε; Για μήπως ήταν του μπαμπά σου”;

-Μπράβο, Γιάννε. Πρέπει να τους τζαρτζάρεις αυτούς. Τάκλιν θέλει να τους κάνεις!

-Να σε πω και κάτι άλλο, σοβαρό, Χάμπο;

-Να πεις, Γιάννε.

-Εκείνος ο σπουδαίος ο αστροφυσικός, ο Γραμματικάκης. Κάποτε πρύτανης στο πανεπιστήμιο Κρήτης…

-Δε ξέρω, Γιάννε, τι ακριβώς λέει αυτός. Μόνο ακουστά τον έχω…

-Έχει ο Γραμματικάκης, που λες, μιαν ανθρωποκεντρική θεωρηση του χρόνου. “Ο χρόνος υπάρχει”, λέει, “γιατί υπάρχω εγώ να τον αντιλαμβάνομαι. Χωρίς εμένα, ο χρόνος, παύει να υπάρχει”!

-Σοφό! Τι μου πουλάς λοιπόν κακομοίρα; Μου πουλάς κάτι που δίχως εμένα δεν υπάρχει; Είσαι καλά;