Γράφει ο Κόττης Κωνσταντίνος
Για να πω την αλήθεια δυσκολεύτηκα να καταλήξω αυτή τη φορά σε θέμα. Από τη μια η επέτειος της γεννήσεως και του θανάτου του μεγάλου Έλληνα συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη (Τρίκαλα 18 Ιανουαρίου 1915-Λονδίνο 18 Ιανουαρίου 1984). Από την άλλη οι κρίσιμες εκλογές που πλησιάζουν. Προτίμησα, τελικά, να επιχειρήσω την σύνταξη ενός υβριδικού θέματος, που θα περιλαμβάνει ένα ιδιότυπο αφιέρωμα στον μεγάλο Τσιτσάνη, έχοντας επίκεντρο τις επερχόμενες εκλογές.
Η κεντρική ιδέα της κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας ήταν η ανάγκη. Η ανάγκη έκανε τον κ. Σαμαρά από αντιμνημονιακό (μεγάλη η κουβέντα περί του τι εστί ο όρος), στο να αναλάβει τρέχοντας την εκπλήρωση των επονείδιστων όρων. Η ανάγκη ήταν η δικαιολογία της καταστάσεως (σαφώς υπήρχαν και πολλοί εκβιασμοί), οπότε οι λόγοι του κατέληγαν στις θυσίες του ελληνικού λαού και την υπομονή που έπρεπε και συνεχίζει να επιδεικνύει. Οπότε του αφιερώνω την «Υπομονή» που αφιέρωσε με τη σειρά του στο λαό: Μην απελπίζεσαι και δεν θ’ αργήσει/ κοντά σου θα ‘ρθει μια χαραυγή/κάνε λιγάκι υπομονή. Γραμμένο το 1948, με την εικόνα στο μυαλό μου ενός πλάνου από το «Θίασο» του Θ. Αγγελόπουλου (μέρες που είναι), εν καιρώ εμφυλίου, για το οποίο ο σκηνοθέτης προτίμησε ως επένδυση το εν λόγω άσμα.
Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. πάλι, χαρακτηρίστηκε από πολυγλωσσία. Αποτελεί ένα αίνιγμα του τι θέλει να κάνει, τι θα προσπαθήσει να κάνει και τι θα μπορεί να κάνει. Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να βάλει μια τάξη, πραγματική ή εικονική ο καιρός θα δείξει, στην πολυμορφία των απόψεων εκάστου συντρόφου. Για να παραφράσω την παλαιοτέρα του Τσιτσάνη συνάδελφο στιχουργό, την Κασσιανή(Θ΄ αιών), «Αλεξίου μοναρχήσαντος η πολυγλωσσία των συνιστωσών επαύσατο». Το τι θα γίνει μετά τις εκλογές άγνωστό. Μέχρι τότε όμως καλό είναι να υπάρχει μεγαλύτερη σαφήνεια. Και εδώ ταιριάζει με μια μικρή παράφραση το Καθάρισε τη θέση σου/μ’ αυτή σου την κατάσταση/πριν κάν(εις) επανάσταση. Δισκογραφήθηκε το 1953, σε στίχους του Κ. Βίρβου.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ συνεχίζει να αποτελεί ένα κύριο αποθετήρα των ψηφοφόρων που ψάχνουν να βρουν εναγωνίως πατριωτικό κόμμα (συνήθως άνευ άλλου κριτηρίου) ή έχουν τάση και κριτήριο τιμωρού. Ασφαλώς θα κυμανθεί περισσότερο απ΄ότι της δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Το πατριωτικό όμως φρόνημα και κίνημα στα χρόνια της συνδέθηκε με αυτήν και έτσι στιγματίστηκε σκόπιμα, ταυτιζόμενο με τον Εθνικοσοσιαλισμό (sic) και τις διακριτικές δηλώσεις για τον Χίτλερ. Γνωστού υπέρμαχου όχι των Ελλήνων αλλά του Κεμάλ, για τις επιδόσεις του στις εκκαθαρίσεις των Ελλήνων και των Αρμενίων. Εδώ ταιριάζει το «Ακρογιαλιές δειλινά» που αναφέρεται συμβολικά στην Ελλάδα: Μπορεί να το’χουν πλανέψει ακρογιαλιές δειλινά και σκλαβωμένη για πάντα κρατούνε την δόλια καρδιά. Ένα ακόμα τραγούδι γραμμένο το 1948.
Το ΠΟΤΑΜΙ είναι ένα αίνιγμα. Κρίνοντας από τα στελέχη του είναι ένα μίγμα φιλελεύθερων και σοσιαλιστών, αριστερο-δημοκρατών της γενιάς του Λαμπράκη, (σαφώς και οπορτουνιστών που μυρίστηκαν ποσοστά κοινοβουλίου και έφυγαν από άλλα καράβια που βούλιαζαν). Βρήκα αυτό το τραγούδι του 1961: Η κοινωνία μοιάζει μ΄ένα ποταμό/ που πότε ήσυχα κυλάει και σε πάει/σ΄ένα ταξίδι που δεν έχει τελειωμό/και πότε άγρια στα βάθη σε τραβάει.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με δεδομένες τις αποχωρήσεις τις τελευταίας στιγμής, ειδικά της κας Γκερέκου (ά ξέχασα υπάρχει και ο Γιώργος…), έχει για ταίρι του την «Αχάριστη» του 1947: Δεν ρώτησες τόσο καιρό για μένα/πως πέρασα τρελή στη ξενιτιά ….αχάριστη δεν πόνεσες για μένα….
Η ΑΝ.ΕΛ. δεν ξέρω αν η όλη φασαρία με την κα Ξουλίδου και τον κ. Χαϊκάλη οδηγήσει κάπου. Δεν ξέρω αν τελικά θα καταφέρει να υπερβεί το 3% και να εισέλθει στο κοινοβούλιο. Κυριολεκτικά κέντρο διερχομένων με πολιτευτές να το στηρίζουν και να απέρχονται, συχνά δίχως ιδεολογική ταυτότητα, όχι απαραίτητα όμως χωρίς αριθμό. Γιατί οι αριθμοί είχαν συχνά την τιμητική τους. Μάλλον ταιριάζουν τα «Σύννεφα» σε στίχους του συνθέτη και του Γαβριήλ Δροσινού που μελοποίησε το 1995 η Χάρις Αλεξίου: Σύννεφα σταχτόμαυρα βαριά αργοκυλάνε/τριγύρω στον ορίζοντα και να ‘ξερα που πάνε…
Η ΔΗΜ.ΑΡ. μου θυμίζει το αρχαίο δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται. Οπότε άνευ άλλου σχολίου, ας αφιερώσουμε το Σαν απόκληρος γυρίζω/στην κακούργα ξενιτειά/περιπλανώμενος δυστυχισμένος/ μακριά απ’ της μάνας μου την αγκαλιά. «Το παράπονο του ξενιτεμένου», όπως είναι ο επίσημος τίτλος, θα ταίριαζε περισσότερο στον κ. Παπανδρέου, αλλά μιας και έκανε κίνημα, φαίνεται τελείωσαν τα μυστικά καθηγητικά κονδύλια για Χάρβαρντ μεριά και επανήλθε στη χώρα του(;).
Το ξέρω είστε ακόμα σε δίλημμα, το ίδιο και εγώ! Συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου(καίτοι η πατρότητα του άσματος αυτού ελέγχεται).
Κόττης Κωνσταντίνος
konstantinosoa@yahoo.gr
