Η επιδημική κρίση, πέραν των υγειονομικών, οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων που ανέδειξε, έδωσε την ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια απόψεις και πρακτικές που η ανθρωπότητα ιστορικά τις έχει απορρίψει και καταδικάσει. Η προσπάθεια, να επανεμφανιστούν με νέο περιτύλιγμα και κάτω από τον μανδύα των αναγκαιοτήτων, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη…
Η κλιμακωτή επιβολή περιοριστικών μέτρων, ως τα «ασφαλέστερα», για την ανάσχεση της εξάπλωσης της από τη μια και η ταυτόχρονη ενοχοποίηση της κοινωνικότητας, ως η μοναδική υπαίτιος γι’ αυτήν, από την άλλη, δίνουν το στίγμα των πραγματικών επιδιώξεων των υποστηρικτών της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης.
Οι χθεσινοί υπαίτιοι της αποδιάρθρωσης του δημόσιου συστήματος υγείας, σήμερα γίνονται τιμητές της δημόσιας υγείας(!!!). Δείγματα των καιρών ή περίσσεια υποκρισίας και απάτης;
Γεγονός είναι ότι μπροστά στην επαπειλούμενη κατάρρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, η σημερινή κυβέρνηση δε δίστασε να σταματήσει (να βάλει σε πάγο) την παραγωγική μηχανή της χώρας. Αυτό την κάνει να φαντάζει στους πολίτες (βοηθούμενη από τα καλοταϊσμένα τηλεοπτικά παπαγαλάκια της …), ως αποφασιστική μπροστά στη διασφάλιση της δημόσιας υγείας. Είναι όμως έτσι;
Είναι σ’ όλους γνωστό ότι η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε μια διαρκή κρίση. Τα μέτρα που λαμβάνονται κάθε φορά δεν επαρκούν για την ανόρθωση της. Χρειάζονται δραστικές παρεμβάσεις που όμως δεν υπάρχει συμφωνία και κοινή στόχευση…Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι επικυρίαρχοι της παγκοσμιοποίησης επιζητούν μια επανεκκίνηση της οικονομίας, με παράλληλο μηδενισμό των υποχρεώσεων τους (δανεισμό κλπ). Είναι φανερό όμως, πως μια τέτοια επιλογή θα επιφέρει μεγάλη αναστάτωση στην παγκόσμια οικονομία και τεράστιες κοινωνικές αναταραχές. Το ζητούμενο σ’ αυτή την περίπτωση είναι να αποκλειστούν οι δεύτερες, ανεξαρτήτως των επιπτώσεων που θα υπάρχουν επάνω στους ανθρώπους.
Έτσι το σημερινό παγκόσμιο σύνθημα «μένουμε σπίτι», βολεύει καθώς φαίνεται μια τέτοια επιλογή. Ο ολοένα και εντεινόμενος φόβος με την κλιμακούμενη εφαρμογή νέων κατασταλτικών μέτρων, βολεύει απόλυτα τους θιασώτες αυτής της εκδοχής. Η επιβολή μιας τέτοιας κατάστασης απαιτεί νέες δομές, νέα κέντρα εξουσίας, νέες συνήθειες, νέα ιδεολογήματα… Επιβάλλεται να πεισθεί η κοινή γνώμη για την αναγκαιότητα τους. Γι αυτό κι άρχισαν να ακούγονται φωνές όπως αυτές του πρώην Βρετανού Πρωθυπουργού των Εργατικών Γκόρντον Μπράουν, περί απαίτησης για την επιβολή μιας παγκόσμιας κυβέρνησης, να εφαρμόζονται πρακτικές μαζικών καταστολών όπως αυτές που επιβάλλονται στην Ουγγαρία από τον ανεκδιήγητο πρωθυπουργό της Βίκτορ Όρμπαν κλπ. Αυτές οι πρακτικές θα έχουν μια συνεχή εκλογίκευση για κάθε ξεχωριστό επίπεδο. Αυτό απαιτεί συνεπώς πολλούς λαγούς που θα μας προαναγγέλλουν αυτά που θα ακολουθούν… περισπούδαστους αναλυτές που θα μας εξηγούν για την αναγκαιότητα τους…και καλοπληρωμένους «ενημερωτές» που θα μας τρομοκρατούν…
Η επιβολή όλων αυτών προϋποθέτει στρατιές «εθελοντών» μαχητών (με το αζημίωτο φυσικά) για την επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων… Η τελική επιλογή και το επίπεδο τους θα καθοριστεί, από το κατά πόσο θα απαρνηθούν τον ίδιο τους τον εαυτό, τις ανθρώπινες αξίες και την ικανότητα τους να γίνονται αντιληπτοί… Έτσι να μην εκπλαγείτε, όταν δείτε, «αριστερούς» να υμνούν το νεοφιλελευθερισμό, δημοσιογράφους να γίνονται προπαγανδιστές, κρατικοδίαιτους επενδυτές και δημόσιους υπαλλήλους να υμνούν την οικονομία των ασύδοτων αγορών… Όλοι αυτοί συνωστίζονται γύρω από το μεγάλο φαγοπότι που έχει στηθεί κι αναμένουν τα ψίχουλα τους, ως αμοιβή…
Χρήστος Παπαδόπουλος
