Τι είναι οι έφηβοι λόγοι; Είναι οι σκέψεις και τα όνειρα των εφήβων του σήμερα, όσα τους πληγώνουν κι όσα τους γεμίζουν ελπίδα. Είναι οι στίχοι, τα πεζά κείμενα και τα σκίτσα τους. Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη, λοιπόν, οι μαθητές του 1ου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας τολμούν και τα παρουσιάζουν.
Χθες είχαμε κατάληψη στο σχολείο κι εφόσον γύρισα νωρίς στο σπίτι και ήμουν μόνη, το εκμεταλλεύτηκα. Περπατώντας με γοργό βήμα, βρέθηκα στη χρονομηχανή και πληκτρολόγησα το 1822. Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα βρισκόμουν ξανά στην Πελοπόννησο, έτοιμη για παν ενδεχόμενο.
Βρισκόμουν μέσα στο δάσος περιτριγυρισμένη από ψηλά, καταπράσινα δέντρα κι έβλεπα στο βάθος ένα ξέφωτο. Φυσικά, θα ήταν αδύνατο να έκανα πίσω, οπότε πήρα μια βαθιά ανάσα και έτρεξα προς το ξέφωτο. Εκεί συνάντησα κι άλλους που φορούσαν φουστανέλες. Ήταν όλοι τους ψηλοί, με αγάπη για την πατρίδα και απόλυτη αισιοδοξία.
Με δέχτηκαν, όταν τους είπα ότι με είχε στείλει η Φιλική Εταιρεία. Φορτωθήκαμε όπλα και πολεμοφόδια και ξεκινήσαμε για μια μάχη με τους Τούρκους. Περπατήσαμε ώρες ατέλειωτες κάτω από τον ήλιο που μας έκαιγε. Κι ενώ η μέρα ήταν ηλιόλουστη και τόσο όμορφη, κάτι μέσα μου έλεγε πως μας περίμενε μια πολύ σκληρή μάχη. Ο δρόμος ήταν δύσκολος και κουραστικός, μα η φλόγα μέσα μας δεν μπορούσε να σβήσει. Το πείσμα μας υπερνικούσε κάθε μορφή κούρασης, γιατί όλοι ήμασταν πλέον αποφασισμένοι να πολεμήσουμε μέχρι τέλους.
Έπειτα από επτά ώρες φτάσαμε στο μέρος όπου θα γινόταν η μάχη. Είχαμε πλέον γνωριστεί μεταξύ μας, οπότε το μόνο που μας έμενε ήταν να καταστρώσουμε ένα έξυπνο σχέδιο, έτσι ώστε να κερδίσουμε τους Τούρκους με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Όλοι μας προτείναμε από ένα σχέδιο, όμως τελικά επιλέχθηκε το δικό μου και ξεκίνησαν οι προετοιμασίες, προκειμένου να τεθεί σε εφαρμογή.
Η τακτική που σκέφτηκα ήταν να τους πολεμήσουμε στα Δερβενάκια, μια περιοχή με ανώμαλο έδαφος, στενά περάσματα και πολλές γνωστές προς εμένα κρυψώνες. Εκεί θα μπορούσαμε να διασκορπιστούμε και να κρυφτούμε. Όταν θα εμφανίζονταν οι εχθροί, δε θα μπορούσαν να παρατάξουν όλα τους τα στρατεύματα, αλλά ούτε και να μας εντοπίσουν εύκολα. Έτσι σκοτώνοντάς τους λίγους λίγους, θα τους νικούσαμε.
Όταν βεβαιώθηκα πως όλα ήταν έτοιμα, συμβούλεψα τους στρατιώτες πού να κρυφτούν. Όλοι πήραμε τις θέσεις μας και τότε έφτασαν οι Τούρκοι με αρχηγό τον Δράμαλη. Το σχέδιο πέτυχε με μεγάλη ακρίβεια, παρ’ όλο που λόγω του πολυάριθμου εχθρικού στρατού δυσκολευτήκαμε πολύ να το καταφέρουμε. Τελικά η μάχη ήταν όπως την είχα φανταστεί, σκληρή μα στο τέλος γλυκιά, αφού κάθε δυσκολία και κάθε πίκρα έχει το τέλος της.
Γυρνώντας πίσω στο σήμερα, ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και αναλογίστηκα πόση αγάπη για την πατρίδα, αλλά και εσωτερική δύναμη πρέπει να διαθέτει κανείς, για να δώσει μεγαλόκαρδα τη ζωή του για το κοινό συμφέρον. Υποθέτω πως η απάντηση είναι απεριόριστη, ατελείωτη και αναλλοίωτη στο χρόνο.
Ελευθερία Πανταζή
μαθήτρια της Γ΄ τάξης
του 1ου Γυμνασίου Πτολεμαΐδας
