Το Πάσχα είναι η λαμπρότερη εορτή της Ορθοδοξίας, η οποία εκφράζει με καθαρότητα τα μηνύματα του Αναστάντος Χριστού και ερμηνεύει με αυθεντικότητα το πνεύμα το αμάργαρο της Χριστιανικής διδαχής, προσφέρει στους πιστούς «φως εκ του ανεσπέρου φωτός», αλλά προσκαλεί και την οικουμένη όλη να μεταλάβει του ουρανίου αυτού φωτός.
Συμβολική και βαθύτατα συγκλονιστική είναι η στιγμή κατά την οποία ο προεξάρχων ιερουργός της Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά την τελετή του Πάσχα, εξέρχεται λαμπροφορεμένος προ της ωραίας πύλης, υψώνει μέσα στο σκοτάδι του Ναού αναμμένη την λαμπάδα του και προσκαλεί.
«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός»
Η πρόσκληση αυτή μόνιμη, σταθερή, διαρκής, διαχρονική, εκφράζει την αποστολή, το έργο της Ορθοδοξίας μέσα σε ένα κόσμο όπου «λάμπουν χίλια φώτα» τα οποία όμως δεν έχουν τη δύναμη να υποκαταστήσουν το φως το αιώνιο, το φως το αληθινό, το οποίο φωτίζει πάντα άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο, προσφέρει τα φτερά της πνευματικής αναγεννήσεως του ανθρώπου και την πνοή της μεταμορφώσεως του μετασχηματισμού του πλανήτη μας, σε προθάλαμο της βασιλείας των ουρανών, ανοίγει τις πύλες και οδηγεί «εκ της γης προς τον ουρανό και εκ του πνευματικού θανάτου στην αιώνια ζωή.
Μακάρι να ανταποκριθούν στην πρόσκληση «Δεύτε λάβετε φως» της Ορθοδοξίας «πάντα τα πέρατα της γης» και ο αναστάσιμος ύμνος «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός» να γίνει ύμνος και ομολογία όλων των κατοίκων το κόσμου.
Αλλά και κάθε βράδυ ψάλουμε «φως ιλαρόν αγίας δόξης Ιησού Χριστέ. Και κάθε πρωΐ στην πρώτη ώρα λέμε «Χριστέτο φως το αληθινό, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο». Και πριν αρχίσουμε τη Θεία Λειτουργία ψάλλουμε «Δόξα σοι τω δείξαντι το φως». Και κάθε φορά που γίνεται προαγιασμένη τονίζει ο Ιερέας «Φως Χριστού φαίνει πάσι» και στο σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε «φως εκ φωτός».
Αυτή η μοναδική ευκαιρία του φωτός εκφράζαν στη συνέχεια των αιώνων, όλοι οι εμπνευσμένοι ποιητές και υμνογράφοι όπως ο Συμεών που ομολογεί: «Μεταλαμβάνω του φωτός, μετέχω και της δόξης και λάμπει το πρόσωπό μου. Άλλο δεν απομένει παρά εκείνο που ακούσαμε από το στόμα του Ευαγγελιστού Ιωάννη «να μαρτυρήσουμε και μείς περί του φωτός».
Το φως που γνωρίσαμε το μοναδικό, που το γευτήκαμε, που το αισθανθήκαμε, που νιώσαμε τη γλυκύτητά του και την κοσμοσωτήρια δυναμικότητά του. Αυτό το φως το Θεϊκό, το οποίο στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα να είναι αρκετά άγνωστο σε μεγάλο βαθμό και σε μας τους Έλληνες. Αυτό το φως που μένει ακόμα δυστυχώς «υπό το μόδιον» πρέπει να το εξαγγείλουμε, όχι τόσο με λόγια, όσο με το να αναφθεί μέσα μας το φως και να ακτινοβολεί τις λαμπηδόνες τις μεγάλες και φωταυγείς.
Αυτό είναι η απάντηση στα όσα μας δίνει ο Κύριος, να εξαγγείλουμε και μεις με τη ζωή μας, με τη φωτεινή παρουσία, το φως που ήλθε το φως που εξανέτειλε εκ του κενού τάφου, το φως που εσκόρπισε τα σκότη και έφερε μια εντελώς καινούργια πραγματικότητα, μια Βασιλεία χάριτος και αλήθειας.
Ας γίνει η ζωή μας μια εξαγγελία του φωτός, του μοναδικού φωτός. Η κάθε στιγμή ή κάθε αναπνοή μας, ο κάθε στοχασμός, η κάθε λέξη, η κάθε απασχόλησή μας, το κάθε διακόνημα μας, το κάθε βήμα ας είναι μια μαρτυρία του φωτός.
Να δείχνει η ζωή μας, ότι ήλθε ο Χριστός για μας, ήλθε το φως. Να φανερώνει η ύπαρξή μας ότι πράγματι ανέστη η ζωή εκ του τάφου. Να είναι ολόκληρη η επίγεια πορεία μας, ένα «Αληθώς Ανέστη έμπρακτο». Το μόνο που αξίζει είναι να μετέχουμε της Αναστάσεως, να γευόμεθα την Ανάσταση με ολόκληρη τη ζωή μας και να την εξαγγείλουμε και στον πόνο μας και στη χαρά της καθημερινής πορείας μας. Η χαρά της Ανάστασης, το φωτεινό μήνυμα της Εγέρσεως να μας πλημμυρίζει και η ζωή μας να είναι μια δοξολογία του μεγάλου Θεού.
Πλημμυρισμένοι από βαθιά συγκίνηση, οι ποιητές μας τραγουδούν και ψάλλουν την Ανάσταση, εκφράζοντας τη βαθύτερη ψυχική δύναμη τους. Με Θείο λυρισμό δίνουν υπέροχες εικόνες και υμνούν το μεγάλο θαύμα. Ο Εθνικός ποιητής Δ. Σολωμός με τους έξοχους στίχους του ψάλλει.
«Χριστός Ανέστη.
Ανοίξτε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Άγιους και φιλιωθείτε…..»
Ο άλλος Εθνικός ποιητής ο Κωστής Παλαμάς μας συγκινεί με τους εμπνευσμένους στίχους.
«Μέρα είναι αγάπης. Άδης ενικήθη……..».
Όλοι μας μέσα στην ευωδιασμένη γαλήνη της ανοιξιάτικης νύχτας παρακολουθούμε ευλαβικά το Θείο Δράμα. Ο μεγάλος Διδάσκαλος ο γλυκύτατος Ναζωραίος, βαδίζει προς το Γολγοθά, περιφρονημένος από τον αχάριστο λαό, που μέχρι την τελευταία στιγμή τόσο πολύ είχε ευεργετήσει. Δοκιμάζει την πικρία της ανθρώπινης αχαριστίας, τη θλίψη της προδοσίας, την κακία της απιστίας.
Οφείλουμε όλοι μας να δαμάσουμε τον εαυτό μας και να καταλύσουμε την ύλη. Να αντισταθούμε στους κινδύνους των χαλεπών καιρών μας, διασώζοντας μέσα μας τον άνθρωπο. Μονάχα μάτια γεμάτα δάκρυα κι αγνές ψυχές μπορούν να ατενίσουν τον Ιησού που ύψωσε σε αντικείμενο λατρείας την αμαρτωλή ανθρωπότητα.
Ο Ιωάννης Χρυσόστομος ρητά δηλώνει: «Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως, πάντες απολαύσατε τον πλούτον της Χρηστότητος. Γιατί με την ανάσταση του Κυρίου συντελέσθηκε το μέγιστο θαύμα, η νίκη της ζωής και η ήττα του θανάτου, γιατί ο «Άδης» επικράνθη, γιατί καταργήθηκε, ενεπαίχθη, ενεκρώθη, καθηρέθη, εδεσμεύθη». Ο πιστός μπορεί πια να ελπίζει αφού ο Χριστός εγερθείς εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένωνεγένετο.
Έτσι πανηγυρικά και θριαμβικά, μαζί και παραμυθητικά, δοξάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία η Ανάσταση του Χριστού, το Πάσχα, που αποτελεί το μέγιστο βήμα της επίγειας ζωής του και η νίκη του κατά του θανάτου.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ