«Οι συνοδοί παρακαλώ να περάσουν έξω για να γίνει η νοσηλεία»
Βγήκαμε στο διάδρομο που πάντα τα πρωινά έχει μια ιδιαίτερη βουή, αυτή της πολυκοσμίας, της αναμονής και του ξεκινήματος της μέρας .
Παρατηρώ την κίνηση και τα πρόσωπα, οι νοσηλεύτριες μπαινοβγαίνουν βιαστικά στα δωμάτια, με σχεδόν συγχρονισμένες κινήσεις, ασθενείς μεταφέρουν την θεραπεία τους με αργά βήματα, άλλοι με το εξιτήριο στα χέρια περιμένουν στωικά για την συνταγογράφηση.
Το καρότσι από τα πλυντήρια έφερε τα καθαρά σεντόνια. Σαν μελίσσι ο 4ος όροφος του «Αγίου Σάββα»
Οι μοναδικές καρέκλες του διαδρόμου, είναι τοποθετημένες κοντά στο παράθυρο με θέα τα «λαβωμένα» προσφυγικά της Αλεξάνδρας.
Μια κυρία έχει βγάλει το πλεκτό της και μετατρέπει την αναμονή σε δημιουργία, μια άλλη έχει στα χέρια της ένα κομποσκοίνι και σε κάθε κυκλική κίνηση αφήνει μια προσευχή να αιωρείται.
Κάθομαι στην τελευταία κενή καρέκλα και τρίζει , σαν παράπονο ακούγετε ο οξύς ήχος του ταλαιπωρημένου σίδερου , έχει σηκώσει τόσο πόνο αυτή η καρέκλα.
Αλλάζουν οι ήχοι μέσα σε ένα νοσοκομείο, και οι μυρωδιές και οι εικόνες , και οι εποχές και οι γεύσεις, ποτέ ο καφές δεν είχε την ίδια γεύση εδώ, ήταν πάντα λίγο πιο πικρός.
Με την άκρη του ματιού μου πιάνω μια λάμψη σε κίνηση , κοιτώ καλύτερα, ένα μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο, στην άλλη άκρη του διαδρόμου με τα φλύαρα λαμπιόνια του, προσπαθεί να κλέψει την προσοχή μας και να μας υπενθυμίσει πως ήρθαν τα Χριστούγεννα.
-Σήμερα το στολίζανε, ρωτάω την κυρία με το πλεκτό.
-Όχι από προχθές, δεν το είδατε ;
Δεν το είδα γιατί προχθές τα αιμοπετάλια του ήταν χαμηλά και η αγωνία ψηλά. Ψάχναμε να βρούμε αίμα, οι χημειοθεραπείες είχαν διαφοροποιήσει τον φαινότυπο του και δυσκολευτήκαμε να βρούμε την ομάδα αίματος του.
Από προχθές λοιπόν «ήρθαν» τα Χριστούγεννα! Ήρθαν και εδώ στο νοσοκομείο.
Χαμογελώ, κλείνω τα μάτια και εύχομαι να είχαμε λίγη ανεμελιά, να πατάμε ξυπόλυτοι στα χαλιά, να φτιάχνουμε μελομακάρονα και να στολίσουμε το δικό μας δέντρο στο σπίτι … δεν πειράζει του χρόνου!
Κρυσταλλίδου Σιάχου Πίστη
Δημοτική Σύμβουλος Εορδαίας.
