Μάθε μου τον έρωτα
για να στον τραγουδήσω..
Χατούνα μ’ και βασίλισα μ’,
‘ς σην ψή μ’ εσυνεσέβες..
‘ς σο καρδόπο μ’ ενέμπεσες
κ’ εν άλλο έξ’ ‘κ’ εξέβες,
Για τ’ εσέν ετονάτεψα
έναν ανθιάρκον τόπον,
ίδιον κι απαράλαχτον
άμον τ’ εσόν το ψόπον.
Αν αγαπάς με τζούξο ‘με
και ποίσον το χατίρ’ιμ’,
εσύ αν είσαι ανέτερον
κ’ εγώ κυρού παιδίν είμ’..
Αβούτ’ η ζήσ’ το περισσόν
βάρυτα τυριαννίας,
άντσαχ τα σέβτας τα καλλά
γίνταν αρωθυμίας…
Άκσον τα πούλοπα σην γήν
ντ’ έμορφα κελαηδούν’νε,
κρούνε φτερόν, φιλιάσκουνταν
εξέρ’νε κι αγαπούνε…
Αμάλαχτον κι ανέξερον
και ποίος θα μαθίει σε;
‘ς ση παραδίσι την οτάν
ποίος θα στρών και κείσαι;
Άμον τσιτσέκ αμάραντον
μυρίεις αμαραντέαν,
κλίσκουμαι να μυρίσκουμαι
και δίς με αχανταίαν.
Ατά τ’ άσπρα τα ψήα σου
ανθόφυλλα π’ ανθίζ’νε,
άμον τα τριαντάφυλλα
απάν να κρούς μυρίζ’νε
Αγίασμαν κι αμάλαγμαν
είναι τ’ εσά τα ψήα,
τα κάλλια σ’ τ’ ασυχώρετα
τη γης η αμαρτία…!
Τ’ ομμάτια σ’ τ’ αζωγράφιστα
και τα περιγραμμένα,
τον κόσμον επαλάλωσαν
κ’ εν έκαψαν κ’ εμέναν.
Τα χίλια σ’ θέλνε φίλεμαν
ατά τα ροδοστάμια,
να γίνεσαι τη φιλεμάτ’
και κείσαι ‘ς σην εγκάλια μ’.
Τα ψύα σ’ τ’ αναμάραντα
σεβτάν τονατεμένα,
κι ατά τα κάλλια σ’ τ’ άχραντα
μαχαίρια ακονεμένα…!
