Ο ελληνικός λαός, εγκλωβισμένος για δεκαετίες σε λαϊκίστικους κομματικούς μηχανισμούς, εναπόθετε το μέλλον και την επιβίωσή του στα χέρια ανίκανων και ανεύθυνων διαχειριστών.
Η αυτοδύναμη και αυτοτροφοδοτούμενη παραγωγική μηχανή της χώρας αμέσως μετά την αντιπολίτευση άρχισε να αποδομείται και να καταστρέφεται συστηματικά .
Τα πολιτικά κόμματα μετατράπηκαν σε εξουσιαστικούς μηχανισμούς, που στόχευαν μόνο στη διαχρονική και μακρόβια παραμονή τους στην εξουσία.
Για την επίτευξη αυτού του στόχου δημιούργησαν χιλιάδες “κομματικού στρατού”, που κάλυπταν, έλεγχαν και ποδηγετούσαν τη δημόσια διοίκηση και τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Αποτέλεσμα αυτής της κομματοκρατίας ήταν να αποσυντεθούν και να αποδομηθούν όλοι οι παραδοσιακοί παραγωγικοί μηχανισμοί της χώρας.
Τα εξαγωγικά μας προϊόντα έγιναν εισαγόμενα ενώ οι μεταπρατικές και παραγωγικές βιοτεχνίες και βιομηχανίες έκλεισαν ή μεταφέρθηκαν στις γειτονικές χώρες.
Ήταν τόση η κυβερνητική αναπηρία, που κατάστρεψε ακόμα και τη διατροφική αυτάρκεια της χώρας με την σκόπιμα επιδοτούμενη αγροτική πολιτική από μια αδιευκρίνιστη ακόμα ευρωπαϊκή μεθόδευση . ( ίσως η πρόσφατη δήλωση Σόιμπλε για προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας προς τους Έλληνες να επαληθεύει την προηγηθείσα αγροτική καταστροφή της χώρας).
Σήμερα ,με δεδομένη την παντελώς κατεστραμμένη ελληνική οικονομία και παραγωγή καθώς και την αποτυχημένη πολιτική εξόδου από την κρίση, στην οποία μας οδήγησαν τα δύο προηγούμενα μνημόνια, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε θεμελιακά τον τρόπο διαχείρισης των νέων κονδυλίων βοήθειας, που μας προσφέρει η νέα οικονομική σύμβαση του τρίτου μνημονίου.
Ο ελληνικός λαός πέραν των νέων θυσιών, που καλείται να υποστεί, θα πρέπει να απαιτήσει από την κυβέρνηση Τσίπρα την ορθολογιστική διαχείριση των νέων κεφαλαίων προς μία αναπτυξιακή λογική και προοπτική.
Για τον σκοπό αυτό απαιτείται η ανατροφοδότηση της ελλειμματικής οικονομίας μας με τα αφορολόγητα και παράνομα κεφάλαια, που έχουν διαρρεύσει στο εξωτερικό.
Μια πολιτική εξαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να υλοποιηθεί, γιατί είναι ρεαλιστική και έχει ομόθυμα τη λαϊκή υποστήριξη.
Πολλοί από τους ψηφοφόρους του Τσίπρα είναι εύκολο να κατανοήσουν, ότι το σχίσιμο των μνημονίων και η διαγραφή του χρέους ήταν απλά προεκλογικές φαντασιώσεις,
Δεν θα κατανοήσουν όμως ποτέ και για κανένα λόγο ότι η παράνομη διαφυγή του εθνικού πλούτου προς στις τοκογλυφικές τράπεζες του εξωτερικού είναι ανέφικτο και
αδύνατο να ελεγχθεί από μια κρατική εξουσία, που έχει το μαχαίρι και το πεπόνι στα χέρια της .
Η νέα κυβέρνηση της χώρας καλείται να κριθεί από το λαό όχι στο μνημονιακό καταναγκασμό, που της επέβαλαν οι πιστωτές και χρηματοδότες της, αλλά στο πεδίο της εξυγίανσης και της αποκατάστασης της οικονομικής δικαιοσύνης, που δυστυχώς εξέλειπε τα χρόνια της μεταπολίτευσης στη χώρα μας.
Η πολιτική των εξιλαστήριων θυμάτων και η μετάθεση ευθυνών σε πρόσωπα είναι απολίτικη και λαϊκίστικη μεθοδολογία. Η ασκούμενη πολιτική για το πρωθυπουργικό ελληνικό σύστημα είναι ευθύνη του εκάστοτε πρωθυπουργού και της κυβέρνησής του.
Η τσοχαντσοπουλική παλαιότερα και ή βαρουφάκεια πρόσφατα μετάθεση των διαχειριστικών ευθυνών είναι απόδειξη της λαϊκίστικης αντίληψης, που χαρακτηρίζει το πολιτικό σύστημα και τα ευτελή μέσα ενημέρωσής, που το υπηρετούν….
Ο νέος πρωθυπουργός της χώρας φαίνεται, πως υιοθετεί την “ρεάλ” πολιτική μετά τις καταλυτικές και αφόρητες πιέσεις, που δέχτηκε από τους ευρωπαίους πιστωτές της χώρας.
Η πρόσφατη τραυματική εμπειρία ίσως αποτελέσει γ’ αυτόν την απαιτούμενη πολιτική παιδεία και γνώση, προκειμένου να εκσυγχρονίσει και να μεταρρυθμίσει το υδροκέφαλο και αναποτελεσματικό κράτος.
Οι κακοτραφείς οικονομικές συντεχνίες και τα κατεστημένα συμφέροντα είναι βέβαιο, πως θα αντιδράσουν. Ο κρατικοδιαιτισμός του αθηναϊκού κράτους θα εξαγριωθεί σε κάθε μεταρρύθμιση, ενώ είναι βέβαιο ότι οι καρεκλοκένταυροι της γραφειοκρατίας θα επιτεθούν σε κάθε εκσυγχρονισμό. Είναι στο χέρι του αναβαπτισμένου πρωθυπουργού να δημιουργήσει με τις μεταρρυθμίσεις, που θα επιβάλει, ένα μήνυμα ελπίδας και αισιοδοξίας στον απογοητευμένο ελληνικό λαό.
Εξ άλλου σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύματα και παράπλευρες απώλειες, αρκεί να υπάρχει στόχευση και σχεδιασμός: να δηλαδή διαπνέεται η ηγεσία και λαός από το όραμα της αυτοδιάσωσης και όχι της ετεροδιάσωσης, που το παλιό πολιτικό σύστημα ακολούθησε μέχρι την κατάρρευσή του….
