Απάν ‘ς σο φεγγογένεμαν
με τ’ εμέν παλαλούσαι.
Με τη ναϊνάν χτενίεσαι
με τη ναϊνάν ορθούσαι,
Τα κόρτσοπα λυμπίσκουμαι
ντο είν’ νερόπα κρύα,
ντο είναι δροσερέματα,
και ψης χαραδοξία!
Ατσά αούτα τα ραχιά,
ντ’ έπαθαν κ’ επεχλόϊσαν,
άμον τα ψήα μ’ έντανε,
ας ση σεβτάν ντ’ εθώρ’τσαν.
Μικρίκον κι ανημέρωτον,
πολλά μικρόν πα ‘κ’ είσαι,
το σεβταλούκ εφτάς ατό
και σ’ αρνοστόλ’ πας, κείσαι.
Ακόμαν τιδέν ‘κ’ είπα ‘σε,
κι άμαν επαραδώθες.
ερρούξες ‘ς σ’ εγκαλιόπο μου
αλάϊ μαλάϊ ‘κομπώθες,
Εγώ, τη Θεού το πουλίν
κι εσύ η τσαρτομάϊσσα,
πώς κ’ έχτισάμε έναν φώλ’,
απάν ‘ς σ’ άγρια τα κάσια.
Αούτο το καρδόπο μου,
μ’ εφτάς χίλια κομάτια,
κάρδια ντο έν, μ’ ελέπς ατό,
κλώσκεται, καταράται.
Άμον σκοπέλ’ κι αγροτερίδ’
εκάτ’σα κι αναμένω,
ν’ ελέπω σε, μικρόν αρνί μ’,
κι υστέρ’ απιδιαβαίνω.
Αν ερωτά σε η μάνα σου,
ντ’εποίνες ‘ς σα μεσιάδας,
πέ ατέν, ντ’ετοπλάευες
τη σέβταν με τ’οκάδας.
