Στη φώτο μας, το αρτοποιείο (φούρνος) του Γιώργου Χατζηπαναγιωτίδη, στο κέντρο της πόλης, με τους: Νίκο Παπαδόπουλοο, Λημήτρη Ορφανίδη και Ηλία Τσακίρη.
Ο μικρός της παρέας Νίκος Παπαβόπουλος ήταν μαθητευόμενος στο ζαχαροπλαστείο των “Βασίλη Κεχαγιά-Κώστα Μαρτινάκη” και η παρουσία του οφείλονταν στη μεταφορά ειδών του Ζαχαροπλαστείου.
Ο Δημήτρης Ορφανίδης ήταν υπάλληλος πωλήσεων του αρτοποιείου και ο Τσακίρης Ηλίας υπάλληλος αρτοσκευασμάτων. Η θέση του αρτοποιείου ήταν στην κεντρική πλατεία, όπου σήμερα η καφετέρια “ΙοΒιΗο” και όλος ο χώρος της σημερινής πλατείας μια αλάνα από παραγωγική λάσπη και λακκούβες (φώτο Νο 3).
Πρέπει να σημειώσουμε για να θυμηθούν οι παλιοί και κυρίως να μάθουν οι νέοι, πως την αναφερόμενη εποχή η κατανάλωση του ψωμιού δεν ξεπερνούσε τα 20-30 ψωμιά την ημέρα, δεδομένου ότι, το σύνολο των αγροτικών οικογενειών και όχι μόνο, ζύμωνε στο σπίτι και χρησιμοποιούσαν τον ιδιωτικό τους φούρνο, ως εκ τούτης οι καταναλωτές τους περιορίζονταν σε υπαλλήλους που εργάζονταν στην πόλη μας και ελάχιστες περιπτώσεις σε οικονομικά ανεξάρτητους συμπολίτες μας.
Οι ίδιοι καταναλωτές χρησιμοποιούσαν τα αρτοποιεία και για το ψήσιμο φαγητών του ταψιού τις γιορτινές μέρες και ορισμένες Κυριακές. Το είδος ψωμιού ήταν ένα (ολικής άλεσης) σε στρογγυλό και φραντζόλα, καθώς και 4-5 ψωμιά κατάλοιπα. τα ονομαζόμενα “Χάσικα” με προορισμό τους ασθενείς από συγγενείς και φίλους που τους επισκέπτονταν. Ο τύπος αυτός του ψωμιού ήταν και η αδυναμία μας σαν μικρά παιδιά που όμως δεν μπορούσαμε να τα απολαύσουμε, όταν, όμως το καταφέρναμε (έσοδα από τα κάλαντα) αγοράζαμε 1/8 του χάσικου ψωμιού και το χρησιμοποιούσαμε μαζί με το σπιτικό εν είδη τυριού, χαλβά ή βρεψίνης…
