Ο επαναπατρισμός του μύθου έγινε. Οι απαραίτητες συστάσεις με τους τραγικούς πρωταγωνιστές ολοκληρώθηκαν. Καιρός να ξεκινήσει η ανάβαση! Κάπως έτσι είχα την αλληλουχια τακτοποιημένη μέσα στο μυάλο μου ωσπου βρέθηκε ένας φίλος να μου την ανακατέψει. Με κοίταξε με εκείνο το βλοσυρό ύφος, που γεννά ηθελημένα του απόσταση, και με επέπληξε για το βιαστικό της κρίσης μου. «Το ζήτημα δεν είναι ο επαναπατρισμός του μύθου αλλά η διεκπεραίωσή του. Ο Σίσυφος είναι οικείος σε όλους μας. Το ανέβασμα του είναι ξένο. Γιαυτό τόλμησε να μας μιλήσεις».
Μικρός εγώ, μια στάλα άνθρωπος μην με βαραίνεις με ευθύνες…
Μικρός εσύ, μια στάλα άνθρωπος ευθύνη σου τα βάρη….
Αφήνω τον λυρισμό του λόγου κατά μέρος, γιατί μα τον θεό λογίζεται αφύσικη η γέννα λυρικών πληθυντικών από οργισμένες μήτρες και αποκρίνομαι στον ποιητή που αναρωτιέται: «και οι ποιητές τι χρειάζονται σ΄ έναν μικρόψυχο καιρό;» Για να θερίζουν τον μικρόψυχο θυμό, του απαντώ και συνεχίζω…
Ζούμε, ως γενιά, τις τελευταίες ημέρες της μεταπολιτευτικής Πομπηίας. Με την μόνη διαφορά πως αυτές δεν αφορούν στα κτίρια και στους ναούς της αλλά στην ίδια της την αισθητική . Με άλλα λόγια αυτό που καταρρέει σήμερα δεν είναι το πολιτικό σύστημα, γενικά και αόριστα, αλλά οι νομιμοποιητικές του βάσεις. Η ψευδεπίγραφη «προοδευτική-δημοκρατική» κουλτούρα, ο Γοργοπόταμος, ο λαικισμός, ο κρατισμός και η αντιδεξιά ρητορική. Αυτός ο αχταρμάς ιδεών, προθέσεων και ευσεβών πόθων που ήρθε να αντικαταστήσει την οχληρή, πράγματι, αισθητική του «κράτους της Δεξιάς» και οδήγησε γρήγορα στην συστημική και συστηματική χαβαλεδοποίηση των πάντων. Η κρίση που βιώνουμε σήμερα είναι ο τελευταίος σπασμός της μπασταρδεμένης αυτής κεντροαριστερής κουλτούρας, όπως η δικτατορία των Συνταγματαρχών ήταν ο επίλογος του μετεμφυλιακού συστήματος της Δεξιάς.
Τηρουμένων των αναλογιών ζούμε παρόμοιες στιγμές.
Η νέα αστική τάξη που ξεπήδησε μέσα από τον μαυραγοριτισμό και τον δοσιλογισμό της Κατοχής και «στήριξε» το κράτος της Δεξιάς είναι όμοια και απαράλλαχτη με την νέα αστική τάξη που γέννησε ο μαυραγοριτισμός της «Αλλαγής».
Μόνο που η τάξη αυτή ζέχνει καρακιτσαριό, αντιπαραγωγικότητα και παρασιτισμό. Μεγαλοσυνδικαλιστές, δημόσιοι αξιωματούχοι, κομματάνθρωποι, προμηθευτές του Δημοσίου, εργολάβοι, καλλιτεχνες, τηλεοπτικοι μαιντανοι, ασύδοτοι κλειστοεπαγγελματίες. Ενας συρφετός αθλιότητας που στήθηκε γύρω από ένα πενόμενο κράτος, σε δομές, χρήμα και αξίες, το οποίο δανειζόταν συνεχώς για να ανταποκριθεί στα συνεχόμενα αιτήματα του δηλητηριώδη κισσού του. Ιδού κύριοι η μεγαλοαστική σας τάξη. Ιδού η ελίτ της χώρας σας. Και μόλις οι διεθνείς αγορές αναφώνησαν: «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» ξύπνησαν αλαφιασμένες οι μωρές παρθένες του εγχώριου αστικού επιχειρείν για να αναζητήσουν εγχώριο λάδι και να ανάψουν τα σβησμένα τους καντήλια. Φευ. Το λάδι μας τελείωσε και αυτό. Το εισάγουμε τώρα τελευταία ακόμα και από την στέρφα, σε ελαιόδεντρα, γή των Βαυαρών. Ξεφτιλισμένη χώρα.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα πορεύτηκε και αυτό στα χνάρια του μεταπολεμικού διπλού κράτους, το οποίο, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Βούλγαρης, ήταν δημοκρατικό για ένα μέρος των πολιτών και αυταρχικό για τους υπόλοιπους. Οποία εκπληξη! Το μεταπολιτευτικό σύστημα ήταν και αυτό ένα είδος διπλού κράτους: προστάτης για τους «μάγκες» των πελατειακών δικτύων και τύραννος για τους πολυάριθμους «μαλάκες» των, εκτός δικτύων, συμπολιτών μας. Και το εντυπωσιακό είναι πως φτάνοντας και το σύστημα αυτό στο τέλος του δέχεται από τη νέα γενιά τον ίδιο και απαράλλαχτο ψόγο που εκτόξευε μισό αιώνα πρίν η ΠΕΑΝ εναντίον του παλαιοκομματισμού της εποχής: «οι παλαιοί πολιτικοί έχουν την τάση να εμφανίζουν σαν εθνικό κεφάλαιο την ποδάγρα τους»! Ετσι και σήμερα. Ολη η συζήτηση γίνεται για την ποδάγρα και τα αρθριτικά του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας και των χιλιάδων βαστάζων του που πληρώνονται σήμερα, είτε άμεσα είτε έμμεσα, από τα ρημαγμένα δημόσια ταμεία.
Οι καιροί όμως αλλάζουν. Τα διακυβεύματα μεταλλάσονται. Και μια ολόκληρη κοινωνία αρθρώνει σήμερα ένα καινούριο αίτημα. Αυτό της δικαιοσύνης. Πρόκειται σίγουρα για ένα αίτημα θολό, ασαφές με διάχυτη την αμφισημία μέσα και πίσω από τις λέξεις του. Γιατί για τους περισσότερους δικαιοσύνη σημαίνει να πληρώσει ο άλλος. Από την άλλη όμως μπορεί το αίτημα αυτό να λειτουργήσει και ως αφετηρία μιας νέας πολιτείας ανθρώπων αλλά και ως πλαίσιο διεξαγωγής του πολιτικού παίγνιου από εδώ και στο εξής. Το πρόβλημα είναι το ποιος θα εκφράσει το αίτημα αυτό, ποιος θα αναμετρηθεί με τον οικονομικό και κοινωνικό παρασιτισμό των περασμένων δεκαετιών και ποιος θα αποκαθηλώσει τους προκλητικούς μαυραγορίτες από την προμετωπίδα της κοινωνίας μας. Τα σημερινά κόμματα δεν μπορούν ούτε καν να υπαινιχθούν ένα τέτοιο αίτημα. Ο Στρατός μας τελείωσε. Ο Βασιλιας δεν υπάρχει. Η Εκκλησία ατροφική . Οι πλατείες κενές περιεχομένου. Στον αντίποδα των παρηκμασμένων αυτών θεσμών στέκεται σιωπηλή, ακόμα, η νέα γενιά. Μια ολόκληρη στρατιά από νέους επιστήμονες, αριστούχους φοιτητές και ανήσυχους νέους που θέλουν να επενδύσουν και να δημιουργήσουν. Τυροκόμοι, γεωργοί, οινοποιοί, βιοτέχνες και τόσοι άλλοι περιμένουν καρτερικά τη δική τους σειρά. Αυτή η γενιά των Δημιουργών, αυτή η γενιά της Αξίας επιβάλλεται να βγεί μπροστά και να μιλήσει. Και γύρω της ας συνασπισθούν και όσοι από τους μεγαλύτερους δεν άντεξαν την ξεφτίλα της γενιάς τους και μπήκαν αυτοβούλως στο πολιτικό περιθώριο.
Γιατί η γενιά αυτή θα κληθεί σύντομα να απαντήσει- και θα απαντήσει- στα τρία βασικά αιτήματα της εποχής της. Δικαιοσύνη, νομιμοποίηση και παραγωγή.
Η γενιά αυτή θα προχωρήσει σε ένα γεναίο ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τα «σταγονίδια» του πολιτικού και οικονομικού μαυραγοριτισμού των προηγούμενων δεκαετιών. Στο στόχαστρο θα βάλει όλους όσοι άσκησαν διοίκηση τα τελευταία τριάντα χρόνια, ελεύθερους επαγγελματίες, υψηλόβαθμους αξιωματούχους της ελληνικής γραφειοκρατίας και προμηθευτές του δημοσίου. Η νέα γενιά θα απευθύνει σε όλους αυτούς ένα μονάχα ερώτημα: «Πόθεν έσχες». Και ανάλογα με την απάντηση που θα πάρει θα πράξει τα δέοντα. Για να μάθουμε επιτέλους πώς φτιάχτηκαν τα Β.Προάστια, η Καλαμαριά, η Χαλκιδική και οι Κυκλάδες. Να μάθουμε ποιοι τα κονομούσαν επι τόσα χρόνια χωρίς να πλήρωνουν τους φόρους τους . Να μάθουμε, τέλος, τι σόι μαύρα καύσιμα εκαιγε αυτή η περιβόητη ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Η οικοδομή.
Η γενιά αυτή θα αλλάξει την νομιμοποιητική βάση του πολιτεύματος. Θα ξεριζώσει τον επάρατο κρατισμό, την συντεχνιακή λογική, τις κομματικές πελατείες, τη στρεβλή αντίληψη περί λαού και λαικού, την παρωχημένη προοδευτική-δημοκρατική κουλτούρα και τις εξαλοσύνες της αλλοπρόσαλλης Αριστεράς και θα σπείρει αξιοκρατία, δημιουργικότητα, εργατικότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Ως συνελόντι ειπείν η γενιά αυτή θα αντιπαρατάξει στο Πολυτεχνείο και τον Γοργοπόταμο το Χάρβαρντ και τις σύγχρονες παραγωγικές δομές μιας εντελώς διαφορετικής Ελλάδας.
Γιατί, εν τέλει, η γενιά αυτή είναι καταδικασμένη να καινοτομήσει. Να φτιάξει, να δημιουργήσει και να παράξει. Αυτή θα κληθεί από την ιστορία να γυρίσει τους τροχούς της και αυτή θα κάνει το μεγάλο βήμα διέλευσης του Ρουβικώνα. Αρκεί να αποφασίσει θαρεττά τι θέλει να φτιάξει και ποιους εκ των πραγμάτων θα αφήσει πίσω της. Αρκεί να ριζοσπαστικοποιήσει τον λόγο της , να αφήσει πίσω της τα φληναφήματα περι αμεσης δημοκρατίας και τα αγανακτισμένα ευχολόγια και να επιχειρησει ένα δημιουργικό ξέσπασμα σε όλους τους τομείς της παραγωγικής διαδικασίας. Νέες τεχνολογίες. Τουρισμός. Ναυτιλία. Πρωτογενής τομέας. Ενέργεια. Αρκεί να προτείνει και να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Διαχείριση του ΕΣΠΑ από ανεξάρτητη αρχή στην οποία θα συμμετέχουν εγγνωσμένης αξίας επιχειρηματίες, άνθρωποι της αγοράς και σχετικοί με το αντικείμενο πανεπιστημιακοί και κατευθυνση των κονδυλίων του σε καινοτόμους επιχειρηματίες. Αναδιανομή της δημόσιας γής και άμεση παραχώρησή της σε νέους αγρότες, κατά προτεραιότητα κατοίκους των Αθηνών που επιθυμούν να αποκεντρωθούν και να ζήσουν ανθρώπινα. Και τόσα άλλα, που συζητάμε στα καφενεία, στις δουλειές μας, στις παρέες μας καθώς και έξω από τον ΟΑΕΔ περιμένοντας το πολυπόθητο επίδομα.
Και αφού ξακαθαρίσουμε τους λογαριασμούς μας με τους συγκαιρινούς μαυραγορίτες, αφού αποκτήσουμε ως πολιτικό σύστημα την απαραίτητη νομιμοποίηση και βάλουμε μπροστά τις παραγωγικές μηχανές ,θα πάμε να διαπραγματευτούμε. Με άλλο ηθικό βάρος και διαφορετικό ανάστημα . Όλα τα συστήματα εξάλλου βιώνουν τις κρίσεις ως ευκαιρία για αλλαγή και επανακαθορισμό. Το ίδιο θα συμβεί και στην δική μας περίπτωση. Τι στο διάολο. Φτιαχτήκαμε πρίν από αιώνες από μια κάθοδο των Δωριέων και θα εξαφανιστουμε εν έτει 2011 από μια άνοδο των σπρεντς; Noway που λένε και οι φίλοι μας οι αγγλοσάξωνες….
Ο Τάσος Φούντογλου ειναι ειδικεύομενος νεφρολόγος στο Μποδοσάκειο Νοσοκομείο Πτολεμαϊδας
