Του Μιχάλη Πιτένη
«Αυξήθηκαν κατά 47% τα κρούσματα βίας (σωματικής, σεξουαλικής, λεκτικής) μεταξύ ζευγαριών τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας».
Αυτό προκύπτει απ΄ την έρευνα ¨Η Ελλάδα της κρίσης και το Μνημόνιο¨ που διενεργήθηκε από την Εταιρεία Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας (ΕΜΑΣ) και το Ανδρολογικό Ινστιτούτο.
Το επιβεβαιώνει το σχόλιο φίλου αστυνομικού πως τελευταία οι περισσότερες απ΄ τις κλήσεις που δέχονται για άμεση επέμβαση αφορούν ενδοοικογενειακή βία.
Δεν γνωρίζω αν όσοι αξιολογούν την εξέλιξη της κρίσης με αριθμούς, συμπεριλαμβάνουν και τους παραπάνω στις εξισώσεις τους. Υποθέτω πως όχι γιατί θα αλλοίωνε το αποτέλεσμα.
Υποθέτω, επίσης, πως τέτοιοι αριθμοί δεν έμπαιναν στις εξισώσεις απ΄ τις οποίες προέκυπταν οι δείκτες ευημερίας και ποιότητας ζωής, ούτε και πριν την κρίση.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν και πριν κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας και μεταξύ ζευγαριών. Απλώς απασχολούσαν τους ειδικούς ή τους αρμόδιους, όσα τους γνωστοποιούνταν, και φυσικά τους παθόντες (γυναίκες ως επί το πλείστον).
Για μας τους υπόλοιπους, τους απέξω, η λύση ήταν απλή και εύκολη. Οι πόρτες και τα παράθυρα ασφαλείας που διαθέταμε έχουν και αποτελεσματική ηχομόνωση. Ανάλογη… ηχομόνωση με αυτή που διέθετε το αξιακό σύστημα που ΄χαμε υιοθετήσει την εποχή της ευμάρειας μας, εξ αιτίας της οποίας χάσαμε σε μεγάλο βαθμό την ουσιαστική επαφή με τους γύρω μας και από άνθρωποι που επικοινωνούν γίναμε απλώς όντα που καταναλώνουν κατά μόνας.
Η κρίση, όμως, όχι αυτή που αποτυπώνουν οι αριθμοί αλλά που βιώνουμε στην καθημερινότητα μας, έδειξε, μεταξύ άλλων, πως οι μοναδικές πορείες οδηγούν με βεβαιότητα σε αδιέξοδο. Δημιούργησε την ανάγκη για συλλογικότητες που για να μακροημερεύσουν και να αποδώσουν απαιτούν πραγματικό ενδιαφέρον για τον άλλο.
Ποιόν άλλο, όμως, αν όχι τον πλέον κοντινό σου; Τον άνθρωπο σου; Αυτόν στον οποίο, σύμφωνα με την παραπάνω έρευνα, ξεσπούν όλο και περισσότεροι, ασκώντας του λεκτική, σεξουαλική ή σωματική βία;
Ναι, η οικονομική δυσχέρεια εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης ευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό, για την αύξηση των κρουσμάτων, αλλά δεν είναι υπαίτια και για την ύπαρξη τους. Υπαίτια είναι η ανθρώπινη φύση που όταν δεν καλλιεργηθεί σωστά για να μάθει να ελέγχει και τα πιο ταπεινά της ένστικτα είναι ικανή για το χειρότερο.
Γι΄ αυτό οι ειδικοί λένε πως ναι μεν υπάρχουν τέτοια κρούσματα και σε ανεπτυγμένες κοινωνίες, αλλά εκεί που είναι σχεδόν… θεσμός είναι στις υποανάπτυκτες και τις καθυστερημένες.
Φυσικά η δικιά μας κοινωνία δεν ανήκει στη δεύτερη κατηγορία και παρά τα προβλήματα της κρίσης υποθέτουμε πως δεν θα φτάσουμε ποτέ εκεί.
Για να γίνει όμως η υπόθεση βεβαιότητα δεν πρέπει να ενδιαφερθούμε τόσο για το αν χρεοκοπήσουμε οικονομικά, αλλά να μην χρεοκοπήσουμε ως άνθρωποι. Και κάτι τέτοιο θα συμβεί αν βγάλουμε τις ασπίδες της… ηχομόνωσης για να αφουγκραστούμε τις κραυγές των άλλων, πριν χαλάσουν τον κόσμο, όταν είναι ακόμα στο ξεκίνημα τους.
