Το καρναβάλι της Κοζάνης έχει χαρακτηρισθεί τα τελευταία χρόνια ως μια ακόμα «βαριά βιομηχανία» για την περιοχή μας. Απόλυτα δικαιολογημένα αν αναλογισθεί κανείς πόσες χιλιάδες κόσμου μας επισκέπτονται εξ αιτίας του και τι αποφέρει στο ισοζύγιο της οικονομικής μας δραστηριότητας.
Το ερώτημα όμως που εύλογα δημιουργήθηκε είναι αν τελικά αυτή η «βαριά βιομηχανία» αποδίδει όσα πραγματικά μπορεί ή αν ένα μεγάλο μέρος του οφέλους που παράγει παραμένει αναξιοποίητο.
Για όσους θεωρούν πως το καρναβάλι είναι απλώς η αναβίωση ενός πατροπαράδοτου εθίμου και η ευκαιρία για το σύνολο του ντόπιου πληθυσμού να ξεφύγει απ΄ την καθημερινότητα του, η κουβέντα περί οικονομικών αποτελεσμάτων και ωφελημάτων δεν έχει κανένα νόημα. Για αυτούς όμως που πιστεύουν πως είναι μια ακόμα ευκαιρία για την περιοχή μας να αυξήσει το παραγόμενο εισόδημα της, έχει και μάλιστα πολύ μεγάλο.
Με την έννοια αυτή το ζήτημα που έθεσε με το χθεσινό του άρθρο ο καλός συνάδελφος Πάσχος Μανδραβέλης, είναι και επίκαιρο αλλά και καθοριστικής σημασίας.
Γιατί ορισμένοι μπορεί να διαφώνησαν ή απλώς να ενοχλήθηκαν με τον τίτλο του άρθρου «Ο σπόρος της παρακμής στο Κοζανίτικο Καρναβάλι», αλλά δεν πρέπει να προσπεράσουν το γεγονός πως μέσω αυτού θίγεται ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Το ότι είναι πλέον καιρός το καρναβάλι να αποκτήσει πραγματικά επαγγελματική οργάνωση και δομή, ακόμα και στην παραμικρή του λεπτομέρεια.
Από τότε που ο Δήμος Κοζάνης ανέλαβε την αναβίωση και τη διατήρηση του εθίμου, τη δεκαετία του ΄80, μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλά και σημαντικά βήματα, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να εξαπλωθεί η φήμη του και να γίνει σημείο αναφοράς την περίοδο της αποκριάς στη χώρα μας.
Τα δεδομένα όμως έχουν αλλάξει και οι απαιτήσεις αυξήθηκαν τόσο πολύ που πλέον το καρναβάλι δεν είναι απλώς υπόθεση όσων εξακολουθούν να λειτουργούν μέσα στα πλαίσια των Φανών και των σχετικών συλλόγων, ούτε των εργαζομένων στο Δήμο και τις Δημοτικές Επιχειρήσεις που κάθε χρόνο τέτοια εποχή υπερβάλουν εαυτούς για να ανταπεξέλθουν στις διαρκώς διευρυνόμενες απαιτήσεις.
Απαιτείται μια άλλη οργάνωση που θα δίνει έμφαση και στη λεπτομέρεια, όπως πολύ σωστά επισημαίνει και ο Μανδραβέλης, και κυρίως θα εστιάζει στο να μείνουν ευχαριστημένοι οι «πελάτες» του, προκειμένου να μας ξανάρθουν.
Φέτος, είδαμε περισσότερο από ποτέ άλλοτε, τις εκδηλώσεις της Κοζάνης να τις αναπαράγουν σε μεγάλο ή μικρό βαθμό και άλλες γειτονικές περιοχές, εκτιμώντας πως έτσι θα εισπράξουν ένα μερίδιο απ΄ τα αναμφισβήτητα οφέλη. Αντιλαμβανόμαστε τους λόγους αλλά μπορούμε να δούμε και τις συνέπειες. Τον εκφυλισμό του εθίμου και μοιραία την ελαχιστοποίηση των ωφελημάτων για όλους.
Η διεθνής εμπειρία λέει πως σε όποιο μέρος του κόσμου υπάρχει κάποια επιτυχημένη εκδήλωση, στηρίζεται από ολόκληρες περιοχές που σε κάθε τμήμα της επιμερίζεται ένα μέρος της επιτυχίας. Το να διαχέουμε και να διασπείρουμε κάτι, θυμίζει τη νεοελληνική λογική δίπλα σε μια επιτυχημένη πιτσαρία να ανοίγουμε και πολλές άλλες, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να κλείνουν όλες.
Γι΄ αυτό αν πραγματικά πιστεύουμε πως το Κοζανίτικο Καρναβάλι μπορεί να αποτελέσει τη «βαριά βιομηχανία» μας για πολλά ακόμα χρόνια, είναι τώρα η ώρα να την οικοδομήσουμε σε άλλες πιο στέρεες βάσεις. Έτσι μόνο μπορούμε να πνίξουμε εν τη γεννέση του «το σπόρο της παρακμής».
Μιχάλης Πιτένης