Η γενιά των μεσηλίκων βαρύνεται με δύο πολύ βαρειές κακίες. Η πρώτη είναι η υποκρισία και η δεύτερη απεμπόληση της παράδοσης. Αυτοί που την απαρτίζουν ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για τη διαμόρφωση εικόνας, ίματζ επί το ελληνικότερο, στο κοινωνικό πλαίσιο, ενώ είχαν αποβάλει κάθε ιερό και κάθε όσιο. Είναι σύνηθες να λέγεται ότι εμείς οι μεγάλοι ό,τι κάνουμε, το κάνουμε για το καλό των παιδιών μας. Γι’ αυτά ζούμε, γι’ αυτά νοιαζόμαστε, σ’ αυτά θέλουμε να παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο! Ίσως κάποιοι να έχουν εθιστεί στη συνθηματολογία και να έχουν πιστέψει ότι πράγματι γι’ αυτά μόχθησαν και συνεχίζουν να μοχθούν. Όμως η νέα γενιά έχει από καιρό διαπιστώσει την υποκρισία των μεσηλίκων και δεν είναι λίγες οι εκδηλώσεις αηδίας γι’ αυτήν. Όσο για τον κόσμο που παραλαμβάνουν, τα πολλαπλά αδιέξοδα είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες της παταγώδους αποτυχίας της «γενιάς του Πολυτεχνείου»!
ΟΙ νέοι σήμερα επιδεικνύουν έντονο αντικομφορμισμό, παρασύροντας ακόμη και μεσήλικες σε απλούστερη συμπεριφορά. Το ένδυμα, τουλάχιστον στους άνδρες έχει καταστεί απλούστερο και πιο λιτό. Μακάρι όμως να έμειναν οι νέοι σ’ αυτό και μόνο ή να ήταν πράγματι το ένδυμα και ολιγότερο δαπανηρό. Προχώρησαν, δυστυχώς, σε άλλες εκδηλώσεις, οι συνέπειες των οποίων είναι οδυνηρές. Απώλεσαν την ευγένεια, την οποία θεώρησαν στοιχείο της υποκρισίας των μεγάλων. Έτσι εκμηδένισαν την απόσταση μεταξύ γονέων-τέκνων, εκπαιδευτών-εκπαιδευομένων, γερόντων-νέων. Χάθηκε ο σεβασμός, χάθηκε η πειθαρχία, χάθηκε η ευγνωμοσύνη. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που οι μεγάλοι στρέφονται κατά των νέων, τους οποίους κατακεραυνώνουν για αντικοινωνική συμπεριφορά. Και, δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνονται ότι οι επικρίσεις επιστρέφουν στους ίδιους, καθώς ως γονείς, εκπαιδευτικοί, πολιτικοί ή πνευματικοί ηγέτες καλλιέργησαν το έδαφος, το οποίο έδωσε ως καρπό τη νέα γενιά! Η άκρως αρρωστημένη αντίληψη «να μη τους λείψει τίποτε» ή «να μη περάσουν τις δυσκολίες που περάσαμε εμείς» (αρχή της ήσσονος προσπάθειας και των μειζόνων απολαβών), από τη μια, και η επικράτηση της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης με πανηγυρισμούς και υπερφίαλη καυχησιολογία είναι τα σαθρά θεμέλια του οικοδομήματος της νέας γενιάς.
ΟΙ νέοι δεν είναι υποκριτές, δόξα τω Θεώ. Είναι όμως υπερβαλλόντως αναιδείς και σπάταλοι, καθώς εμείς τους εθίσαμε σ’ αυτά. Έγραψα προηγουμένως για την απλοποίηση της ενδυμασίας. Αυτή ήδη κατέστη εξεζητημένη. Αγόρια και κορίτσια στα πλαίσια, οπωσδήποτε, της μόδας, αυτού του καταναγκασμού του στερητικού της ελευθερίας του προσώπου, φορούν τύπο ρούχων, τα οποία υφίσταται κατεργασία πριν πωληθούν, ώστε να φαίνονται παλαιωμένα. Η κατεργασία αυτή με χημικά υγρά και ακτινοβόληση αφ’ ενός επιβαρύνει το περιβάλλον χωρίς λόγο, αφ’ ετέρου αυξάνει το κόστος κατά 40%, όπως πληροφορήθηκα πρόσφατα και έφριξα. Συνεπώς οι νέοι εκδικούνται τους υποκριτές μεγάλους όχι μόνο κυκλοφορώντας σαν «λέτσιοι», αλλά και προκαλώντας, μάλλον εν αγνοία τους, εντονότερη την οικονομική αφαίμαξη με την απλοποίηση της ενδυμασίας!
Τα μνημόνια καλά κρατούν. Τα φορολογικά μέτρα διαδέχονται τα μεν τα δε με ρυθμό, που προκαλεί έντονη την ανησυχία του πολίτη σε κάθε επαφή του με το Κράτος. Η ανεργία εκτινάσσεται στα ύψη. Τα πτυχία καθίστανται χωρίς αντίκρισμα στην εσωτερική αγορά εργασίας. Και όμως η σπατάλη σπατάλη. Οι ακόμη αποκαλούμενες εκπαιδευτικές εκδρομές των Λυκείων είναι ένα από τα δείγματα της σπατάλης αυτής. Ενώ εναγώνια η προσπάθεια να ελκύσουμε περιηγητές από άλλες χώρες, καθώς κανένας άλλος τομέας δεν παρέχει υποσχέσεις για βραχυπρόθεσμη θετική προοπτική, δεν είναι λίγα τα σχολεία της χώρας, που επιλέγουν ξένη χώρα για την εκδρομή τους. Κόστος συμμετοχής οπωσδήποτε αυξημένο και εξαγωγή συναλλάγματος, από το ελάχιστο, που μας απόμεινε μετά την αθρόα εξαγωγή τρομακτικών ποσών από τους καθώς πρέπει μεσήλικες, που ρήμαξαν τον τόπο στην προσπάθειά τους να κτίσουν έναν κόσμο καλύτερο για την νέα γενιά! Βέβαια υπάρχει αντίλογος, τον οποίο άκουσα κάπου: Τουλάχιστον στην ξένη χώρα οι μαθητές δεν ξενυχτούν μεθοκοπώντας, ώστε να μην είναι σε θέση την επομένη να σταθούν στα πόδια τους. Νοσηρή κατάσταση κατά τις άκρως αντιεκπαιδευτικές από τριακονταετίας τουλάχιστον εκδρομές εν γνώσει γονέων, εκπαιδευτικών (αυτοπτών μαρτύρων) και του αρμοδίου για τον εκμαυλισμό της νιότης Υπουργείου! Τελικά πώς έχουμε το θράσος οι μεγάλοι να κατηγορούμε τους νέους, τα θύματά μας;
Στα πλαίσια της προσπάθειάς της η Κυβέρνηση να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των δανειστών μας, προβαίνει διαρκώς σε περικοπές των χρηματοδοτήσεων προς τις κρατικές Υπηρεσίες. Έτσι έχουν μειωθεί σημαντικά και αυτές για τη λειτουργία των πάσης φύσεως εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Στη βόρεια Ελλάδα πολλά σχολεία αδυνατούν να καλύψουν τις δαπάνες θέρμανσης και έχει προκληθεί σοβαρό πρόβλημα, καθώς οι συνθήκες που επικρατούν στις σχολικές αίθουσες επιτείνουν τους ήδη υπάρχοντες λόγους, για να μη προσηλώνονται οι μαθητές στη διδασκαλία του μαθήματος. Οι άλλοι, γνωστοί ασφαλώς, είναι: Το υπερβολικά βεβαρυμένο, σχολικό και εξωσχολικό, πρόγραμμα και η εκ τούτου ελλιπής ενασχόληση με το παιχνίδι και την ψυχαγωγία. Η υποκατάσταση των υγιών παιχνιδιού και ψυχαγωγίας με την περιπλάνηση στο ηλεκτρονικό παιχνίδι και στο διαδίκτυο. Η σε βάθος αίσθηση ότι οι μεγάλοι έχουν σκαρώσει άθλιο παιχνίδι σε βάρος των νέων και ενώ υποκριτικά ομιλούν για άμιλλα, εννοούν την άγρια διαπάλη για επικράτηση με κάθε μέσο. Έχουν αντιληφθεί οι νέοι ότι πιέζονται, για να δρέψουν οι μεγάλοι κοινωνική καταξίωση, αν ακόμη το πτυχίο αποτελεί τίτλο οικογενειακής τιμής. Έχουν διαπιστώσει κατά τρόπο σαφή, ότι το μόνο που φρόντισαν οι μεγάλοι να τους κληρονομήσουν είναι χρέη!
Οργανισμός μεγαλοτραπεζίτη γνωστού για τις σκοτεινές παρεμβάσεις στις χώρες της Βαλκανικής προσέφερε πρόσφατα ποσότητα πετρελαίου για τη θέρμανση σχολικών αιθουσών. Πληροφορήθηκα ότι στην πόλη της Νάουσας αρνήθηκαν να δεχθούν την προσφορά! Μάλλον δεν υπάρχει μιμητής. Η γνωστή ρήση του Βιργιλίου στην Αινιάδα «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» είναι άγνωστη στους επαίτες Νεοέλληνες, οι οποίοι έχουν εθιστεί στην άλλη: «Ό,τι έχετε ευχαρίστηση»!
ΟΙ κυβερνώντες επιχειρούν να υποβάλουν τους πολίτες της χώρας στην ψευδαίσθηση ότι πορευόμαστε προς την ανάκαμψη. Αλλά αυτή θα έλθει, όταν οι νέοι μας αρχίσουν να φορούν ρούχα παλαιωμένα από την παρατεταμένη χρήση και όχι παλαιούμενα με τεχνικά μέσα.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
