Γράφει η Λουκρητία
Το Σαββατοκύριακο μου αρέσει πολύ γιατί πάντα υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι από Δευτέρα πρέπει να ξεκινήσω καινούριες διατροφικές συνήθειες και να αφήσω στην άκρη αυτά που ήξερα μέχρι σήμερα! Και τι καλύτερο, Σάββατο μεσημεράκι να φορέσω τη φορμούλα, που με χαρά αγόρασα από το αθλητικό τμήμα των κινέζικων ρούχων με το σήμα γνωστής φίρμας και να πάω για περπάτημα! Βέβαια…Το περπάτημα βοηθά στην αποβολή των τοξινών και είναι ένας εύκολος και ανέξοδος τρόπος για αδυνάτισμα! Και καθώς φοράω τα αθλητικά μου πατούμενα συνειδητοποιώ πως για να βγει να περπατήσεις σ΄ αυτή την πόλη (Κοζάνη) θα πρέπει από πριν να σχεδιάσεις λεπτομερώς την ακριβή διαδρομή που θα ακολουθήσεις. Διαφορετικά κινδυνεύεις, να αγκαλιαστείς με κάποια κολώνα που ξεφυτρώνει στο μέσον του πεζοδρομίου, να υποστείς διάστρεμμα, τουλάχιστον, πρώτου βαθμού πέφτοντας σε λακκούβα, να δεχτείς τη φιλοφρόνηση διερχόμενου οδηγού «πού πας ρε νούμερο με τις φόρμες» όταν αποτολμήσεις να περάσεις από διάβαση πεζών, να γίνεις ο στόχος αυτών των συμπαθών τετράποδων, των σκύλων, που θα σε θεωρήσουν ως το παιχνίδι τους, ή (μπρ…) το κολατσιό τους! Αμάν! Τι τα μελέτησα; Να ΄τα στην είσοδο της πολυκατοικίας μου, δέκα, ίσως και παραπάνω!- να καβγαδίζουν και να επιτίθενται το ένα στο άλλο και γω, κοκαλωμένη στη θέση μου, αδύναμη όχι να σκεφτώ μα ούτε και να κάνω βήμα μπρος!
Και τι μπορεί να σκεφτεί ο άνθρωπος, τις πιο ακατάλληλες ώρες. Εγώ πάντως σκέφτηκα τη Βαρβάρα που μέρα μεσημέρι πως έκανε να βγει από το σπίτι της, της την έπεσαν όχι ένα ούτε δύο αλλά πέντε γιγαντο-σκυλάκια και την τρέχαμε στα νοσοκομεία για αντιτετανικό. Εγώ πάντα τα αγαπούσα τα σκυλάκια! Ένα σκυλί λένε είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου! Αλλά τελευταία και μετά το γεγονός με τη Βαρβαρούλα άρχισα να σκέφτομαι πως αυτό είναι μονομερές. Δηλαδή εμείς τα θεωρούμε φίλοι μας, αλλά την άποψη αυτοί δεν τη συμμερίζονται οι σκύλοι και προφανώς θα έχουν τους λόγους τους.
Η ουσία είναι πάντως πως κάποια στιγμή ξεκοκάλωσα και κατάφερα με ελαφρά πηδηματάκια να γυρίσω στην ασφάλεια του σπιτιού μου. Ποιος να τρέχει τώρα… Και ποιος να προκαλεί την τύχη του. Διότι, άντε τα σκυλιά της εισόδου της πολυκατοικίας μου δεν μου έδωσαν σημασία. Πέστε γιατί ήταν απασχολημένα με τα διαμοιρασμό της λείας τους. Πέστε γιατί είπαν «άστην αυτή, δικό μας κορίτσι». Θα φερθούν όμως το ίδιο και τα άλλα χαριτωμένα, πλην όμως αδέσποτα και ανεξέλεγκτα τετράποδα που περιφέρονται ανά τα οδούς και τας ρύμας της πόλης; Διότι όπου και αν βρεθείς, όπου και αν σταθείς μια σκυλοπαρέα θα τη δεις μπροστά σου! Και όπως λέει και ο Παπανδρέου στόχος μας είναι σε κάθε σπίτι ένας εργαζόμενος κάπως έτσι θα σκέφτηκε και ο Δήμαρχος μας Κος Μαλούτας και έθεσε το δικό του στόχο. Σε κάθε γειτονιά και μία αγέλη! Για να δείξουμε σαν πόλη τις φιλοζωικές μας πεποιθήσεις; Αλλά έχω την αίσθηση ότι τα σκυλάκια που κυκλοφορούν σε αυτή την πόλη έχουν χάσει μαζί με εμάς την κανονική τους ρώτα και δεν ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται! Σαν να έχουν σεληνιαστεί και εκεί που νομίζεις ότι εκπέμπουν μία αθωότητα ξάφνου λες και κάτι τα τσιμπάει και σου δείχνουν τον πιο κακό επιθετικό χαρακτήρα τους! Και η δική σου αδρεναλίνη να πιάνει κόκκινο και δεν κάνει καθόλου! Έτσι λένε! Αντιλαμβάνονται τα επίπεδα της αδρεναλίνης σου και τότε έμπλεξες!
Αλλά κύριε Δήμαρχε μου, σας παρακαλώ δηλαδή…Εγώ πρώτη σας αναγνωρίζω ότι πραγματικά έχετε φτάσει στην επίτευξη του στόχου σας…μη σας πω δηλαδή ότι τον έχετε ξεπεράσει! Σας δίνω τα θερμά μου συγχαρητήρια! Αλλά όχι αλλά σκυλάκια! Αυτά που ήδη έχουμε και δεν μπορούμε να τα κουμαντάρουμε! Μας έχουν κατσικωθεί σε κάθε στενό δρομάκι, σοκάκι και κεντρικό σημείο αυτής της πόλης και νοιώθω πως και αυτά τα ίδια δεν αντέχουν να διαχειριστούν τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης στον οποίο τα έχετε ρίξει! Γι΄ αυτό μου φαίνεται πως τα σκυλάκια άρχισαν να αντιδρούν και έφτασαν σε σημεία παροξυσμού τα καημένα!
Και δεν φαντάζομαι να περιμένετε και φωτογραφικό υλικό για το συγκεκριμένο θέμα? Όλα κιόλα κύριε Αρχισυντάκτα μου…γνωρίζετε την εκτίμηση που σας έχω αλλά στη σκέψη πως μόνο με το κλικ της μηχανής που θα κάνω θα έχω την τύχη της Βαρβαρούλας με πιάνει πάλι αυτό το σύγκρυο που σας έλεγα! Παρακαλώ πολύ να βολευτείτε με αυτό το αρθράκι και να λέτε και ευχαριστώ!
Και όσο για εσάς κύριε Δήμαρχε τι να πω…Εγώ να ξέρετε ότι από Δευτέρα ξεκινάω γυμναστήριο! Καλά δεν κάνω? Και σας υπόσχομαι ότι μόνο με το αυτοκινητάκι μου θα κινούμαι από τούδε και στο εξής!