Ο Όμηρος περιγράφει με θαυμασμό την ορφική λύρα
και την παρεμβατικότητά της στη γη και στον Άδη.
Μόνο η λύρα ανοίγει τις πύλες του παραδείσου.
Κανείς δεν αντιστέκεται στην επιθυμία του λυρωδού,
oύτε και ο σκοτεινός Άδης.
Απαν ‘κές ‘ς σον παράδεισον,
‘ς σ’ ανθιάνια τα χωρία,
τσάρχαν εκάτσαν τ’ εμετέρ,
τραγωδούν λαχουσία.
Οι λυριτζήδες ‘ς ση σειράν,
οι τραγωδάντ ‘ς σα γιάνια,
τ’ αγγέλ’τς εσυνετάγανε
κ’ έσκωσαν τ’ εχτυπάρια.
Αϊκον άλλο μωχαπέτ’
‘κ’ εγέντονε ‘ς σον Άδην.
Φωτίαν ‘πέρεν το γαβάλ’
κι άψιμον το χιλιαύριν.
Κι ο χάρον, ο ρακόποτον,
‘φέκεν το καγανόπον,
απές ‘ς σον άδην λάσκεται
αρ’ άμον γεσιρόπον.
Άντσαχ ατό η κεμεντζέ
έκλωσεν τα νιέτε τ’
κ’ επήεν ‘ς σ’ αναράεμαν,
με τ’ έναν ψόπον έρθεν.
Έγκεν παστάν κεμεντσετζήν
να παίζ’ άμον το Γώγον,
να μουρδουλίζ’,να κωδονίζ’
‘ς ση παραδείσ’ τον δρόμον.
Νασάν εσέν, κεμεντσετζή,
τον χάρον ‘κι φοάσαι,
‘ς σο μεσοχάμ’ τη παραδείσ’,
έστρωσες και κοιμάσαι.
Ο χάροντας, ντο λες εσύ,
ατός πα έχ’ αντρότεν..
έκ’σεν μοιροτραγώδεμαν,
κι ολίγοπον ενθρώπ’σεν..
Λεξιλόγιο: Τσιάρχαν= κυκλικά, τσιμπούσ’(ία)=φαγοπότια- γλέντια. εσυντάγανε= κάνανε συμφωνία. Εχτιπάρ’(ια)= εκτίμηση- χατίρι. σισόπον= φιάλη γυάλινη- μπουκάλι. Νιέτια= συνήθειες-σκέψεις. Αντρότια= ανδρική συμπεριφορά- παλικαροσύνη. Μοιροτραγώδεμαν= πονετικό τραγούδι, μοιρολόι.
