Δεν ξέρω αν τα περισσότερα τραγούδια γράφονται, όπως λένε, σε δύσκολες στιγμές.
Θέλω να πιστεύω, πάντως, πως ονειρεύονται τις πιο ευτυχισμένες. Γιάννης Παπαϊωάννου, 1914-1972, Έλληνας λαϊκός μουσικοσυνθέτης
Ποτίστρα ,,που τρέχει κι ανέφελα βρέχει την ερημιά,
είναι τα λόγια τα πλανεμένα
που κόλακες ξέρουν να σβήνουν τον ήλιο
σε κάθε γωνιά.
Κι ένα τραγούδι μ’ ελπίδα γραμμένο δεν μας μιλά.
Στα χείλη κρυμμένο γελά, περιμένει η λύρα να παίξει
θούριους ύμνους, να φτερουγίσει και να σκορπίσει
χαμόγελα πια.
Παιάνες σιωπήσαν, κανείς δε μιλά. Δε σιγοντάρουν,
σεκόντο δεν κάνουν συντρόφια και πλάνα ιδεατά.
Σε κόσμους νέους μας εξωθούν, άβουλους, άδολους κ’ ευνουχισμένους
δημιουργούν.
Κονδύλι σπασμένο και γράμμα φθαρμένο, μιλήστε μου πια.
Να μάθω τον τρόπο, πώς δίφορη μήτρα με γόνο την πίκρα
μπορεί να γεννήσει διάβολο φίδι
και Παναγιά..
Το δίκαιο να κλέβει κι η ελπίδα να φέρνει αποκοτιά.
Είναι μαχαίρι, που ξέρει ν’ ανοίγει
χωρίς να ματώνει στον ήλιο, στη νιότη
λαβωματιά.
