Εδώ και πολλές δεκαετίες τους καλοκαιρινούς μήνες το πιο σίγουρο γεγονός που θα συμβεί λόγω πολλών συνισταμένων, ξέρετε ποιο είναι; Αυτό των πυρκαγιών. Πέρσι πάνω από εκατό άνθρωποι δεν ξαναείδαν συγγενείς και φίλους εξαιτίας αυτών που έλαβαν χώρα στην Αττική. Φέτος ευτυχώς έως τώρα δεν χάθηκε ανθρώπινη ζωή. Το μόνο σίγουρο όμως, πέραν κάθε αμφιβολίας, είναι πως το κακό και ο θάνατος θα γυρίσουν του χρόνου, του παρά χρόνου, ποιος ξέρει! Θα γυρίσουν και για έναν πρόσθετο λόγο πέραν των καιρικών συνθηκών, οι οποίες επιδεινώνουν τέτοιου είδους καταστάσεις. Έχουν εισιτήριο μετ’ επιστροφής για προορισμούς όπου οι άνθρωποι που μένουν σε αυτούς, βρίσκονται συνήθως σε φάση ακαμψίας σχετικά με τις δικές τους ευθύνες.Mια λεηλατημένη και με καμένη τη λογική, πέραν της καμένης γης, κοινωνία, πέφτει και πάλι από αυτά τα ρημάδια τα σύννεφα για τα αίτια της καταστροφής. Αυτή η πτώση δρα σαν το ηρεμιστικό μας. Είναι εξαιρετικά βολικό να πέφτεις από εκεί γιατί δεν χρειάζεται να δεις τις προσωπικές σου παραλείψεις. Όταν όμως, συνεχίζω, προκαλείς και εσύ την φωτιά να σε κάψει…θα σε κάψει. Η φωτιά δεν παίζει! Είναι ασυναγώνιστη! Όσο πετάμε αναμμένα τσιγάρα, γυαλιά και άλλα σκουπίδια ανεξέλεγκτα παντού, όσο δεν καθαρίζουμε αυτά που πρέπει να καθαρίσουμε μπροστά από τα εξοχικά μας, όσο χτίζουμε άναρχα, όσο δεν έχουμε υποδομές μέσα στα δάση, όσο περιφράζουμε τις ακτές γιατί είναι… του μπαμπά μας και δεν μπορεί η πυροσβεστική να περάσει, όσο, όσο, όσο, η ιστορία θα επαναλαμβάνεται και θα…καίει. Κατά ένα παράδοξο(;) ανεξήγητο(;) λόγο νομίζουμε πως οι πράξεις της λαίμαργης πλεονεξίας και της τεμπέλικης προχειρότητας μας μπροστά στο πιθανό αρνητικό σενάριο, θα μείνουν ατιμώρητες. Εδώ που τα λέμε, όταν έχεις συνηθίσει και έχεις γίνει ένα με όλο αυτό το παράλληλο αισθητικό αίσχος που μας περιβάλλει, χωρίς μάλιστα να σου προκαλεί απέχθεια, θεωρείς πως και αυτές οι πυρκαγιές είναι μέρος μιας αθλίας πραγματικότητας που πρέπει να την ζούμε ξανά και ξανά. Αρκεί βέβαια να μην καεί ο δικός μας πισινός και έτσι δεν κάνεις, παρά ελάχιστα. Πως έχουμε τα κλασικά καλοκαιρινά πανηγύρια σε πολλά μέρη της χώρας, έτσι έχουμε και τις κλασικές φωτιές ένα πράγμα. Κάπως έτσι το βλέπουμε το θέμα εν πολλοίς. Η τύχη να ξέρετε μας έχει φυλάξει από τα πολύ χειρότερα. Ο Θεός; Ο Θεός δεν ασχολείται άλλο με κοινωνίες που πάσχουν από το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής. Είπαμε, πέραν αυτών όμως δεν φταίει μόνο ο ανθρώπινος παράγοντας για το πύρινο κακό και γενικά το κακό που προκαλούν τα φυσικά στοιχεία στο περιβάλλον και όχι μόνο. Τη φύση και τα φαινόμενα της δεν μπορείς να τα παλέψεις ούτε να τα εξαλείψεις, όσο καλά οργανωμένο κράτος και να υπάρχει. Την τελειότερη ανθρώπινη «μηχανή» αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων να έχεις, πειθαρχημένους πολίτες που να ξέρουν τι να κάνουν την ύστατη στιγμή, αυτά από μόνα τους δεν σου εγγυώνται πως μπορείς να βγεις αλώβητος, όταν επικρατούν συνθήκες παρόμοιες με αυτές των τελευταίων πυρκαγιών που δεν μπορείς να ελέγξεις. Ειδικά των περσινών. Συν τοις άλλοις, ούτε μπορείς να πιάσεις τους πολλούς εγχώριους και μη εμπρηστές που ενδεχομένως να τις βάζουν και αυτοί. Το κράτος που θέλει να σέβεται τον εαυτό του παρ’ όλα αυτά οφείλει να γνωρίζει εκ των προτέρων τι θα κάνει παρόλες τις αντιξοότητες, στην εμπόλεμη ζώνη. Γιατί τέτοια είναι αυτή που καίγεται ή πλημμυρίζει. Τώρα, μόλις σβήσουν τα φλογερά μέτωπα από εκείνους που η ανέξοδη κριτική μας τους αγγίζει και αυτούς στιγμές-στιγμές, θα αρχίσει και πάλι το λεκτικό μπαράζ για το ποιος και σε τι φταίει, για οικολογικές συνειδήσεις, για περιβαλλοντικά συνέδρια που πρέπει να γίνονται και πολλές άλλες τέτοιες θορυβώδεις φλυαρίες με ανακυκλωμένα λεκτικά υλικά και με πολλά ίσως, το ένα δίπλα στο άλλο. Προπέτασμα καπνού για το θεαθήναι μήπως είναι τα παραπάνω; Καλά όλα αυτά μέχρι ένα σημείο. Μα θα πρέπει να παίρνουν σάρκα και οστά την ώρα που γίνεται…πόλεμος με τις πύρινες γλώσσες και άλλες φορές με τους ορμητικούς χειμάρρους. Εδώ υπάρχουν ερωτήματα: Γιατί η λέξη πρόληψη δεν βγαίνει από τα συρτάρια των υπευθύνων, με συναίσθηση ευθύνης και χωρίς ερασιτεχνισμούς; Γιατί δεν κάνουμε αυτά που περνούν από το χέρι μας ώστε να μετριάσουμε τα αρνητικά επακόλουθα; Οι λέξεις συντονισμός και συνεργασία των εμπλεκομένων φορέων, γιατί φαντάζουν τόσο δυσλειτουργικές την ύστατη στιγμή; Εν τέλει, γιατί η Πολιτεία αδυνατεί μετά από τόσα παθήματα να προστατέψει τον πράσινο πλούτο μας; Βλέπουμε κάτι να μας καίει κυριολεκτικά ξανά και ξανά με τραγικές στιγμές και συνέπειες αλλά…Και έτσι φτάνουμε εκεί που έπρεπε να φτάσουμε. Στην καμένη, από όλες τις απόψεις, γη. Γιατί ανάλογα με το αζιμούθιο που βάζεις φτάνεις και στον προορισμό, που μυρίζει καμένο παντού. Και όχι μόνο στα κατεστραμμένα δάση! Αυτά!
