Βλακεία η κακία; – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

‘-Έτσι που λες Τασούλ… Εδώ με το Γιάννε έχουμε μια συζήτηση…

-Τότε μήπως σας διέκοψα βρε Χάμπο;

-Όχι βρε Τασουλ. Ίσια – ίσια. Θα πάρεις και συ μέρος. Να μάθουμε τη γνώμη ενός νέου ανθρώπου!

-Ναι Τασούλ. Συμφωνώ με το Χάμπο. Πολύ θα θέλαμε η γνώμη σου. Γνώμη ενός σπουδαγμένου, νέου ανθρώπου!

-Σώθηκες Γιάννε…Τέλως πάντων. Για ποιο θέμα συζητάτε;

-Κοίταξε Τασούλ. Δεν είν’ που διαφωνούμε. Είν’ που απορούμε!

-Ναι Τασούλ. Συμφωνώ με το Χάμπο. Δε μπορούμε να αποφασίσουμε στα σίγουρα.

-Πάνω σε τι;

-Δε μπορούμε να καταλάβουμε αν η κακή συμπεριφορά ορισμένων ανθρώπων πηγάζει από κακία, η από βλακεία;

-Πριν σκεφτώ Γιάννε, θα πω πάρε το ένα και χτύπα το άλλο. Και τα δύο αυτά κακά, είν’ για τ’ ανάθεμα…

-Σωστά Τασούλ. Και τα δύο αυτά κακά είν’ ανυπόφορα. Αλλά είν’ φορές, όπως σου είπα, που δεν καταλαβαίνω αν αυτό που κάνει κάποιος έχει τη βάση στην κακία, ή στη βλακεία του;

-Εννοείς, βέβαια, πως κάνει κάτι ενοχλητικό! Έτσι Γιάννε;

-Ακριβώς Τασούλ. Εξαιρετικά ενοχλητικό.

-Ναι Τασουλ. Εννοείται. Και το ερώτημα είναι θέλει και το κάνει από κακία η μήπως η βλακεία του δεν τον αφήνει να ξεχωρίσει πόσο ενοχλητικό είν’ αυτό που κάνει!

-Καλά τα λες Χάμπο. Όμως δε δίνεις και ένα παράδειγμα για σιγουριά.

-Ωραία. Να δώσω. Παράδειγμα. Είν’ πεζός. Πάει να περάσει το δρομο. Σε 20 μέτρα περίπου έχει διάβαση πεζών. Αυτός όμως διασχίζει διαγώνια το δρόμο, με πλάτη στα αυτοκίνητα, που αναγκάζονται να φρενάρουν…

-Εύστοχο το παράδειγμά σου Χάμπο.

-Στάσου Τασούλ. Για να μη σε μείνει απορία. Ο ίδιος αν οδηγεί και του τύχει πεζός που περνάει το δρόμο ακόμα κι από διάβαση, δε φρενάρει, κορνάρει, βρίζει και μουτζώνει τον πεζό. Είν’ κακία αυτό, η βλακεία;

-Τι να πω Βε Γιάννε; Δεν είμαι σίγουρος. Μήπως είν’ και τα δύο;

-Βρε παιδιά. Μήπως αυτά τα δύο συνδέονται.; Μήπως η κακία οδηγεί στη βλακεία και η βλακεία οδηγεί στην κακία; Ε, Τασούλ; Τι λες;

-Μεγάλο δίλλημα με βάζεις Γιάννε. Δεν το ‘χω!

-Πες παρόλα αυτά κάτι βρε Τασούλ. Μία γνώμη πες!

-Θα πω κάτι που διάβασα και δίνει μιαν απάντηση για τη βλακεία. Διαφωνούν, λέει, δύο άνθρωποι. Ένας έξυπνος και ένας βλάκας, ο βλάκας πάντα φέρνει τη διαφωνία στο επίπεδο του, δηλαδή χαμηλά, και εκεί κερδίζει τον έξυπνο λόγω πείρας…

-Τέρεν ντ’ εφτάει ο ζαντός και νικά, ε Γιάννε; Τώρα έρθεν σο νου μ’ ο συγχωρεμενος ο πατέρας μου που έλεγε αν μαλώνουν δύο άνθρωποι, ο έξυπνος πρέπει να υποχωρεί!

-Σωστά το έλεγε ο πατέρας σου Χάμπο. Και λέω πως βλακεία είναι ανυπέρβλητη, φέρνει το κακό και είν’ επικίνδυνη.

-Το επικίνδυνο είν’ Γιάννε που δεν περνάει απ’ το μυαλό του βλάκα πως μπορεί να έχει άδικο, ή να μη ξέρει, ή να μη καταλαβαίνει.

-Ναι Χάμπο. Η ευφυΐα έχει όρια, ενώ η βλακεία δεν έχει.

-Πάντως Γιάννε…και η κακία μπορεί να είν’ η αρχή…Εξάλλου, αυτός που κάνει το κακό, τον βολεύει να περνιέται και για βλάκας. Αρκεί να γίνεται το δικό του και να κάνει το κακό.

-Σωστά Τασούλ. Και θα σε πω και κάτι για τον κακό. Ο κακός φαίνεται όταν σου συμβαίνει κάτι καλό. Δεν μπορεί να χαρεί με τη χαρά σου.

-Σωστά Γιάννε. Γι’ αυτό λέγαν οι παλιοί, ο φίλος στη χαρά σου φαίνεται.

-Θα πω κι εγώ Χάμπο πως ο βλάκας είναι θρασύς και επικίνδυνος.

-Κι εγώ σας λέω πως αυτό το ερώτημα, είναι σαν αυτό που λέει ” η κότα έκανε τ’ αυγό, ή το αυγό την κότα”;