Το ψόπο σ’ ευαγγέλιον,
ο πρόσωπος σ’ εικόνα
και το καρδόπο μ’ για τ’ εσέν
σύρ’ τη Χριστού τα πόνια.
Το ψόπο σ’ θεοφώταχτον,
άγγελος, Παναϊα,
το πόϊ σ’, τ’ ανασχωρετον,
ελάφ’ και ζουρκαδία.
Το ψόπο σ’ παρχαρί νερόν,
κρενίν κραματισμένον,
όσον κι αν πίνω, γιάβροπο μ’,
‘πομένω διψασμένον.
Το ψόπο σ’ πεγάδ’ κρένερον,
κ’ εγώ είμαι διψασμένον,
η εμορφάδα σ’ άφαγον
κ’ εγώ είμαι πεινασμένον.
Τοι συγγενούς ‘χολίασα,
τοι φιλ’τς εχολοπότ’σα,
ν’ εβγάλτς ‘με ασπροπρόσωπον,
για τ’ εσέν επεντρόπ’σα.
Τον ήλεν βάλω μάρτυραν,
τ’ άστρα δικαιοκρίτην,
εγώ εσέναν αγαπώ
και ‘κι αναλλάζω πίστην.
Τον κόσμον επιδιάβα ατό
αρ’ για τ’ εσά τα χάρεις,
το ψόπο μ’ πα θα δίγω ‘σεν
και ίνουμαι γουρπάν ισ’.
Τον όρκον, ντο επέραμε,
κ’ εδέκαμε εσόπο μ’,
εγώ εποίκα ‘τό κορδύλ’
κ’ έδεσα το καρδόπο μ’.
Τον ουρανόν εζέλεψα,
τ’ άστρα εσυντοφεύτα,
κ’ εσέναν ,όντες είδα ‘σε,
ελύγα κ’ ετελέθα.
Τον σεβταλήν μη δίτε ατον,
σεβτάς παρηγορίαν,
ατόσον κ’ επαλάλωσεν,
‘κι λαρούται καμίαν.
Τον φέγγον, θα μενώ ατόν,
απόψ’ να λαμπερίζει,
εμέν και το μικρόν, τ’ αρνί μ’,
γλυκέα να φωτίζει…
