Η ζωή μερικών ανθρώπων μοιάζει με παραμύθι, ειδικά αν ζουν πολλά χρόνια, και ειδικότερα αν είναι ζευγάρι και το σύνολο των ετών τους κοντεύει δύο αιώνες.
Έτσι ακριβώς είναι και οι δικοί μας γονείς που ζουν στο Μαυροδένδρι Κοζάνης, ο πατέρας λίγο πριν το ενενηκοστό έκτο έτος της ηλικίας και η μάνα λίγο πριν το ενενηκοστό.
Ο πατέρας είναι από τα πρώτα παιδιά που γεννήθηκαν στο χωριό (μάλλον δεύτερο), μετά την εγκατάσταση των προσφύγων του Πόντου, και βαπτίστηκαν μαζί με το πρώτο σε έναν τενεκέ αντί για κολυμβήθρα. Όταν συναντιόντουσαν αποκαλούσε ο ένας τον άλλο «αδερφό».
Η ζωή του πατέρα μας ταυτίστηκε με όλα τα γεγονότα που έγιναν στο χωριό γιατί ήταν ενεργό μέλος της κοινωνίας του.
Έζησε τον εμφύλιο πόλεμο, διακινδυνεύοντας ακόμη και τη ζωή του, και την επταετία που ήταν πρόεδρος και κατά κοινή ομολογία των χωριανών δεν συνέβη τίποτα το αρνητικό λόγω της κατάστασης και αυτό οφείλονταν εξ ολοκλήρου στη δικιά του παρουσία. Εκλεγμένος αρκετές φορές στο κοινοτικό συμβούλιο, ήταν πάντα αγαπητός σε όλους.
Η μάνα μας, δίπλα του με πολύ σκληρή δουλειά στα χωράφια και στη φροντίδα των ζώων που είχε η οικογένεια, φρόντισε τα τέσσερα παιδιά τους να σπουδάσουν και να έχουν καλή πορεία στη ζωή τους.
Είναι πολύ σπάνιο και συγχρόνως σημαντικό το ότι και οι δύο έφτασαν και συνεχίζουν ακόμα να ζουν σε τόσο μεγάλη ηλικία.
Ας τους έχει καλά ο Θεός να μας αφηγούνται ιστορίες που πολύ καλά θυμούνται από εκείνα τα παλιά και δύσκολα χρόνια…
