Αφορμή της φώτο μας δεν ήταν να προβάλουμε τους γονείς μας αλλά, να αναφερθούμε στην καθιερωμένη επίσημη, θα λέγαμε, φορεσιά των γυναικών του Πόντου, τη γνωστή μας, ζουπούνα ή ζοπούνα που μέσα, από το μικρό τους μπόγο του απαραίτητου ρουχισμού της προσφυγιάς, δεν θα έλειπε το επίσημο αυτό στολίδι των γυναικών.
Η ζουπούνα είναι μία, εκείνο που διαφέρει είναι το οικονομικό που καθορίζει την ποιότητα του υφάσματος και τα διάφορα, λεγόμενα, αξεσουάρ.
Από τον κανόνα αυτό δεν υστέρησε ούτε η παπαδοκόρη, Ελπίδα Παπά Σάββα Καζαντζή, από το Ναλπάνκιοϊ-Περδίκα.
Είναι παρήγορο ευτύχημα που οι διάδοχες γενιές, όχι μόνο των ποντίων, αλλά και των Μικρασιατών και Θρακιωτών, αλλά και γενικότερα διατηρούν τις παραδόσεις μας στην περιοχή μας και όχι μόνο.
