Μιλάω σ’ εσάς
Σ’ εσάς που φοράτε το κοστούμι της εξουσίας και νομίζετε ότι δεν λογοδοτείτε σε κανέναν.
Σ’ εσάς που χωρίσατε την κοινωνία στα δύο: στους βολεμένους και στους ξεχασμένους.
Σ’ εσάς μιλάω που παίζετε τα τελευταία σας χαρτιά.
Που μοιράζετε ρουσφέτια για να αγοράσετε ψήφους.
Που νομίζετε ότι δεν θα φανεί. Μα εδώ στην επαρχία όλα φαίνονται και όλα μαθαίνονται. Τα παραδείγματα πολλά!
Ξέρετε ποιος πληρώνει τα γραφεία σας, τις φωτογραφίες σας, τις καρέκλες σας;
Εμείς. Με τα όνειρα που θάψαμε. Με τις βαλίτσες που γεμίσαμε. Με τις οικογένειες που έφυγαν.
Κι εσείς, αντί για λύσεις, μοιράζετε θέσεις στους «δικούς σας». Κλείνετε πόρτες. Χτίζετε καριέρες πάνω στην ανάγκη μας.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί που βολεύουν. Είναι και οι βολεμένοι
Μιλάω και σ ’εσένα
Σ’ εσένα που κάθεσαι ασφαλής.
Σ’ εσένα που έχεις πόρτα που ανοίγει και για τους δικούς σου.
Σ’ εσένα που κρίνεις «γκρίνια» όποιον δεν έχει το τηλέφωνο που χρειάζεται.
Σ ’εσένα που κάθεσαι στην καρέκλα σου και το βόλεμα έγινε κανονικότητα.
Κάποιοι δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ. Άλλοι δουλεύουν για να φύγουν. Εσύ δουλεύεις για να μην νιώσεις τύψεις.
Κάποιοι έχουν πτυχία και όνειρα και δεν τα βλέπεις γιατί τα θάψατε. Εσύ βλέπεις μόνο την πόρτα που άνοιξε για σένα.
Ντροπή δεν είναι να ζητάς δουλειά. Ντροπή είναι να κλείνεις πόρτες.
Ντροπή είναι να κλείνεις τα μάτια όταν ξέρεις πως κάποιο παιδί φεύγει γιατί «δεν υπήρχε θέση».
Ντροπή είναι να χειροκροτάς το «επιτυχές βιογραφικό» που δεν πέρασε ποτέ από σωστή αξιολόγηση
Μην ψάχνεις δικαιολογίες. Δεν είναι «προσωπικές σχέσεις». Είναι διαχείριση εξουσίας.
Δεν είναι «τυχαίο». Είναι επιλογή. Σχεδιάστηκε. Υπάρχει όνομα και διεύθυνση και εσύ ξέρεις ποιοι είναι.
Ακούς; Η σιωπή σου έχει κόστος.
Κάθε σιωπή σου είναι ένα παιδί λιγότερο στον τόπο του. Κάθε σου «σιωπή» είναι μια ζωή που φεύγει με βαλίτσα.
Ζητάμε το αυτονόητο: ίσες ευκαιρίες.
Και αν δεν μπορείς να το υπερασπιστείς τότε τουλάχιστον νιώσε. Νιώσε την ντροπή.
Γιατί όταν μια κοινωνία χάνει τη ντροπή της, χάνει και το μέλλον της.
Οι βουλευτές, παίζουν τα τελευταία τους χαρτιά για λίγες ψήφους.
Οι κομματάρχες, χτίζουν στρατούς εξαρτημένων.
Οι διοικήσεις οργανισμών και πανεπιστημίων μοιράζουν δουλειές σαν προσωπικά τους φιλέτα.
Εσείς είστε το πρόβλημα. Εσείς συντηρείτε το σάπιο. Εσείς χωρίσατε την κοινωνία στα δύο: στους «έχοντες πλάτες» και στους «χωρίς καμία ελπίδα».
Και ξέρετε τι λένε; «Έτσι ήταν πάντα».
Ε, λοιπόν, αν ήταν πάντα έτσι, τώρα πρέπει να τελειώσει.
Δεν είναι γκρίνια αυτό που ακούτε. Είναι οργή. Είναι αλήθεια. Είναι η φωνή μιας κοινωνίας που δεν αντέχει άλλο.
