Κάθε χρόνο 27 Μαρτίου μας δίνεται η ευκαιρία να τιμούμε μια από τις ύψιστες τέχνες μαζί με τους ανθρώπους που συμβάλλουν στη διαμόρφωση και στην εξέλιξή του: το θέατρο. Το θέατρο έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα, ως μία εξέλιξη του διθυράμβου. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη τέχνη, αφού μέσα σ’ αυτήν συμπεριλαμβάνονται κι άλλες.
Η ίδια η λέξη θέατρο σημαίνει την τέχνη που ανεβάζει σε θεούς τους ανθρώπους. Η διαδικασία της προετοιμασίας και η ίδια η δράση τους στην ορχήστρα και στο λογείο τούς μεταμορφώνει και τους αναγορεύει σε κάτι υψηλό. Ίσως το πιο σημαντικό στο θέατρο είναι πως πρόκειται για μια βιωματική αποκάλυψη των νοημάτων και των μυστηρίων της ζωής. Είναι ένα δώρο της έλλογης φύσης του ανθρώπου, αλλά και μια τεράστια κατάκτηση του πολιτισμού του. Οι ηθοποιοί και γενικότερα οι άνθρωποι του θεάτρου βιώνουν ξεχωριστές καταστάσεις υποδυόμενοι ρόλους. Αλλά και οι θεατές αποτελούν ένα ενεργό κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας και συμμετέχουν στα δρώμενα συμπάσχοντας με τους ήρωες.
Αξιοσημείωτη είναι η δύναμη που έχει το θέατρο. Ασκεί βαθιά επιρροή στους ανθρώπους, αγγίζει τον ψυχικό τους κόσμο και τους διδάσκει την έννοια του καλού και του κακού. Ο ρόλος του είναι ψυχαγωγικός και παιδαγωγικός. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ταυτιζόμαστε κατά κανόνα με τους ήρωες και κλαίμε ή γελάμε με τις πράξεις τους.
Ως θεατές δεν παρακολουθούμε απλά τη δράση, αλλά συμμετέχουμε σ’ αυτή. Είναι σαν να υπάρχει μία νοητή μαγική κλωστή που ενώνει τους ανθρώπους της σκηνής με τους ανθρώπους της πλατείας. Είναι η δράση και η αντίδραση. Η δράση που εκτελείται στη σκηνή. Και η αντίδραση που είναι η ανταπόκριση του κοινού. Είναι απίστευτο πόσα πράγματα μπορούν να χωρέσουν σε ένα θεατρικό έργο. Και πώς μπορούν να συνδεθούν με τα μαγικά του σκηνοθέτη, του ηθοποιού και των τεχνικών. Σε ένα θεατρικό έργο μπορούν να χωρέσουν όλα: τα γεγονότα, οι σκέψεις, οι ιδέες, ο ενθουσιασμός, η φτώχεια, η απογοήτευση, ο πόλεμος, η ειρήνη, ο έρωτας, η φιλία, το σοβαρό, το γελοίο, το κωμικό, το δραματικό, το τραγικό, το μεγαλείο.
Αλλά χωρούν μαζί και οι έννοιες της παραφροσύνης, της πατρίδας, του θανάτου… Και για να μην αναφέρω περισσότερα, ίσως τα πάντα μπορούν να μπουν σε ένα έργο.
Όλα αυτά, λοιπόν, μεταφέρονται από το σανίδι στην πλατεία με έναν μαγικό τρόπο, για να συνταράξουν, να γοητεύσουν και να δώσουν στον θεατή τροφή σκέψης και εξέλιξης του πνεύματος και της ψυχής του. Ο μύθος, δηλαδή η ιστορία, αυτό που λέμε υπόθεση του έργου, συναρπάζει τον ηθοποιό που αναζητεί ίσκιους μέσα στο θέατρο, γιατί ο κόσμος τον ίσκιων είναι ο πιο σταθερός.
Το θέατρο είναι η ασφάλεια και η σταθερότητα για εμάς τους θεατρίνους. Είναι ο κόσμος που ζούμε. Απλά στην καθημερινότητά μας χάνεται η σταθερότητα και κυριαρχεί μέσα μας ο φόβος για τα γεγονότα που κατακλύζουν τον κόσμο. Στην τέχνη, ιδίως στο θέατρο, αναζητάμε τη λύτρωση και την κάθαρση, αναζητάμε τη διδασκαλία της ζωής. Και το θέατρο είναι η ίδια η ζωή. Ο ηθοποιός με το σώμα του, με τη φωνή του και την καρδιά του ενσαρκώνει έναν άλλο άνθρωπο και φτάνει στην έκσταση, δεν είναι πλέον ο εαυτός του όση ώρα παίζει πάνω στο σανίδι. Ταυτίζεται με τον ήρωα που υποδύεται.
Γι όλα αυτά, λοιπόν, το θέατρο είναι και θα είναι αξεπέραστο και μοναδικό στους αιώνες…
