Όταν ο έρωτας γίνει λουλούδι
τότε θα είναι αληθινός
Το ψόπο σ’ έν λεγνόκλαδον,
ελαίαν αγιασμένον,
η κάρδια σ’ βαϊόστολον,
‘ς σ’ άνθια τονατεμένον.
Το πρόσωπό σ’ έν’ μανουσάκ’
τσιτσεκοποσκουντούλα μ’,
κι ατά τ’ άσπρα τα ψήα σου,
εδέκαν εμέν βρούλαν…
Ο πρόσωπο σ’ ηλιόλουστον,
το ψόπο σ’ κρενεμένον,
το πόϊ σ’ λεγνόν κ’ έμορφον,
σεβτάν τονατεμένον…
Το πόϊ σ’ ετορνάεψαν,
ο Θόν κι η Παναΐα,
κι ο ταραήλτς εδέκε ‘σε,
ντο είχεν τα πλουμία..
Το πόϊ σ’ λεγνόν κ’ έμορφον,
μωρέσα μ’ και μακρέσα μ’
εσέν ιεύ ‘σεν το λαχόρ’
κ’εμέν μαχαίρ’ ‘ς σα μέσα μ’.
Το σεβταλούκ’, τ’ ασχώριατον,
άμον ντο έρται η ώρα,
την εντροπήν ξάι ‘κι τερεί
και τη χώρας τα λόγια.
Το στεφάνι σ’ επάτεσες,
εμέναν επεντρόπ’σες,
‘ποίκες εμέναν κεπεζέν,
τ’ οσπιτόπο μ’ εκώλτ’σες.
Το τσιτσεκόπον, ντ’ έσπειρα,
‘ς σο καρδόπο σ’, γιαβρόπο μ’,
ολίγον να ποτίεις ατο,
θα ίνεται δεντρόπον.
Το χατίρ’ ιμ’ ‘κ’ εχάλασες
κι ας σην οδό μ’ ’κ’ εξέβες,
εσύ, τη Θεού το πουλίν,
τ’ αγγέλτς επαρεδιάβες.
Το ψόπο μ’ και το κάρδοπο μ’
κι όλια ,ντο έχω, τάζω,
αρνί μ’, για τ’ έναν φίλεμα σ’
τον κόσμον μεταλλάζω…
Το ψόπο μ’ πα εδέκα ‘σε ,
τιδέν πα ‘κι χρωστώ ‘σε,
‘ς σον άλλον κόσμον μ’ έρχεσαι,
εκές πα θ’ αγαπώ ‘σε….
