Αποτελεί αρνητική εξέλιξη για τον ποντιακό ελληνισμό αλλά και για τις οργανώσεις του το γεγονός, ότι δεν εισακούσθηκε η πολιτική άποψη, που κατέθεσε σε όλους τους τόνους ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης λέγοντας: ΄΄ Το ποντιακό δεν είναι ζήτημα αριθμητικής αλλά βαθύταταιδεολογικό και πολιτικό με περιφερειακές και παγκόσμιες διαστάσεις.΄΄
Ο μεγάλος πόντιος πολιτικός και οραματιστής ίσως είναι ο μόνος, που μέχρι σήμερα ανέλυσε το ποντιακό ζήτημα σ’ όλες του τις διαστάσεις προτείνοντας ταυτόχρονα την οργανωτική και πολιτική του προοπτική.
Για πρώτη φορά όμως ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης σιώπησε διαβλέποντας ίσως την ιδεολογική αποστέωση και την πολιτισμική τουρκολαγνεία του ποντιακού κινήματος. Καμία ανάρτηση στο διαδίκτυο …..και ο προβληματισμός διάχυτος στη σκέψη κάθε συναθλητή του, που πορεύτηκε δίπλα του στα χρόνια της ποντιακής αναγέννησης.
Ίσως διέβλεψε, ότι, όταν ένα ζήτημα της μνήμης και της ιστορίας μετατρέπεται σε γραφειοκρατικό διαχειρισμό και εκλογικό συσχετισμό των ποντιακών οργανώσεων, που τις ποδηγετούν κομματικές και επιχειρηματικές επιρροές, τότε η προοπτική του είναι προδιαγραμμένη και θνησιγενής.
Αυτή η ιδεολογική και κινηματική αφετηρία, που γεννήθηκε το 1986 από εργατοτεχνίτες στην Πτολεμαΐδα και διευρύνθηκε το 1990 στην πλατεία της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη, ακολούθησε μια εξελικτική πορεία διαπνεόμενη από ιστορική αυτογνωσία , πατριωτική συνείδηση, πολιτική σκέψη, οργανωτική συγκρότηση και κινηματική αυτονομία….
Το αποτέλεσμα των παραπάνω δυναμικών συμπαρέσυρε το πολιτικό προσωπικό της χώρας παρά τις τουρκοατλαντικές πιέσεις και απειλές, να προβεί τον Φεβρουάριο του 1994 στον ορισμό της 19ηςΜαΐου ως ημέρα μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας.
Η επιτυχία αυτή δεν οφειλόταν στην αριθμητική ενότητα των ποντιακών οργανώσεων, αφού στις διεκδικήσεις αυτές συμμετείχε ένας πολύ μικρός αριθμός οργανώσεων. Καταθέτω την παραπάνω επισήμανση για να απαντήσω ευθέως στη γραφική και λαϊκιστική αγωνία κάποιων, ότι τάχα η προοπτική της διεθνοποίησης της γενοκτονίας είναι ζήτημα ετερόκλητης και απολιτικής αριθμητικής ενότητας των ποντιακών οργανώσεων.
Οι δυνάμεις της ποντιακής ιδιοτέλειας κινήθηκαν και κινούνται στη λογική των προσωπικών επιδιώξεων αδιαφορώντας για το ποντιακό ζήτημα αυτό καθ’ εαυτό . Είναι αυτές, που αρνήθηκαν την ποντιακή γενοκτονία απέχοντας ηχηρά από το 1986 έως και το 1994, ποδηγετώντας τη διεκδίκησή της σε όλα τα επίπεδα. Είναι οι ίδιες, που αντιστρατεύθηκαν στην ίδρυση της πόλης Ρωμανία στη Θράκη. Και τέλος είναι οι ίδιες, που απέτρεψαν την οργανωτική ενότητα του ποντιακού χώρου σύμφωνα με τα πορίσματα του ΄Β οργανωτικού συνεδρίου το 1988 για οργανωτική ενότητα του ποντιακού ελληνισμού.
Σήμερα, 24 χρόνια μετά την κρατικοποίηση της ιστορικής μας απαίτησης ,το ποντιακό ζήτημα έγινε αντικείμενο γραφειοκρατικής διαχείρισης. Απέκτησε τελετουργικά χαρακτηριστικά ενός μνημοσύνου, επενδυμένου με ιστοριοδιφικούς ψαλμούς μιας επαναλαμβανόμενης αφήγησης των τουρκικών εγκλημάτων . Μια επετειακή διαδικασία δηλαδή αποστεωμένη από κάθε πολιτική διάσταση και προοπτική.
Ιδιαίτερα στις επαρχιακές εκφάνσεις του η γραφικότητα είναι διάχυτη, μιας και το τελετουργικό αρχίζει και τελειώνει με άσματα, που υπογραμμίζουν και διαλαλούν την ύπαρξη ΄΄χαμένων πατρίδων .΄΄Ένας πολιτικός αμοραλισμός με απύθμενη πολιτική ασυνέπεια …μιας και η αναγνώριση της γενοκτονίας ( λόγος για τον οποίο διοργανώνονται οι εκδηλώσεις) όχι μόνο δεν αποδέχεται την ύπαρξη ΄΄χαμένων πατρίδων΄΄ ,αλλά απεναντίας τις διεκδικεί, όπως σωστά επεσήμανε ( ο Ταμέρ Τσιλιγκέρ ) στην ομιλία του στην πλατεία της Αγίας Σοφίας. Απαίτησε την αποζημίωση των περιουσιών των Ποντίων αλλά και την απελευθέρωση των ιστορικών εδαφών του Πόντου. ( Κάτι αντίστοιχο με την διεκδίκηση της Δυτικής Αρμενίας από τους Αρμένιους ). Και βέβαια η καταβολή των αποζημιώσεων και η επιστροφή των εδαφών είναι ο λόγος, που η Τουρκία αρνείται τόσο πεισματικά την αναγνώριση των γενοκτονιών, ενώ με ικανοποίηση αποδέχεται τον απενοχοποιημένο όρο της ΄΄ Εθνοκάθαρσης ΄΄.
Το ποντιακό ζήτημα στις μέρες μας γίνεται όλο και περισσότερο ΄΄Ορο-μαχητικό΄΄. Γι’ αυτό οι συνεπείς καθοδηγητές του αντέδρασαν έγκαιρα στον ενδοτικό όρο ΄΄ Εθνοκάθαρση ΄΄..
Κάτω από τις νέες εξελίξεις ,που διαμορφώνονται στην περιοχή της Τουρκίας και με δεδομένες τις νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην περιοχή το μέλλον τις ισλαμικής και ασταθούς γείτονος προδιαγράφεται αβέβαιο. Οι εξισλαμισμένοι συμπατριώτες μας στον Πόντο επιβεβαιώνεται ,πως σε συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας θα διεκδικήσουν μαζικά την ποντιακότητά τους.
Θα δούμε να επαναλαμβάνεται το φαινόμενο της φυλετικής επανάκτησης, σαν αυτό που παρατηρήθηκε στους Πόντιους της πρώην Ρωσίας, που δηλώθηκαν Έλληνες ακόμα και αν κατά το ¼ έφεραν ποντιακές ρίζες….!
Το ποντιακό ζήτημα σήμερα είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε υπαρκτό και ζωντανό. Η 19ηΜαΐου είναι η μέρα μνήμης όλων των Ποντίων της γης χριστιανών και μη. Οι πολιτισμένοι αλλά και οι καταπιεσμένοι λαοί του κόσμου βρίσκονται αλληλέγγυοι στο δίκαιο αίτημα ενός λαού της ιστορίας , αλλά και της διασποράς….
Η Τουρκία από αγνή κορασίδα του ΝΑΤΟ ,έχει μετατραπεί σήμερα στην άτακτη και λάγνα ανατολίδα, που ερωτοτροπεί με τον κάθε περαστικό.
Διαφαίνεται πολύ ευκρινώς, ότι το μέλλον αυτής της χώρας εξαρτάται από μια ανέξοδη συναίνεση΄΄ ΗΠΑ- Ρωσίας΄΄ για να αποσυντεθεί από την συγκολλητική ουσία του νεοτουρκισμού…
Μπροστά στα νέα δεδομένα, όπου η Τουρκία έπαψε να θεωρείται η απειλή στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, μιας Ρωσίας με την οποία η ΗΠΑ επιδιώκει στρατηγικές συνεργασίες εν όψει του αναδυόμενου κινέζικου δράκοντα, το ποντιακό ζήτημα είναι βέβαιο ,ότι ανακτά νέες πολιτικές προοπτικές και διαστάσεις με δεδομένο, ότι είναι το πλέον μαζικό και οργανωτικά συγκροτημένο κίνημα στον κόσμο.
Αυτή τη δυναμική επιβάλλεται να την προσανατολίσουμε σε πολιτικές και οικονομικές δομές αποφεύγοντας τις γραφικότητες, που τείνουν να ταυτίσουν το ποντιακό κίνημα με τις λούμπεν περιφερειακές ομάδες και τους χρεοκοπημένους κομματικούς σχηματισμούς. Όταν κινηματικές συσπειρώσεις δεν διέπονται από εμπνεύσεις και ιδεολογήματα είναι εύκολο να ολισθήσουν σε συμπεριφορές απολιτικές και αψυχολόγητες, σαν αυτές που επέτρεψαν τις ασχημοσύνες κατά του Μπουτάρη.
Είναι δεδομένο, ότι ακραίες ομάδες και μέσα ενημέρωσης κινήθηκαν πάντοτε ψηφοθηρικά και εχθρικά απέναντι στο ποντιακό ζήτημα .
Γι’ αυτό στα πλαίσια των ανοιχτών εκδηλώσεων στην πλατεία Αγίας Σοφίας υπήρξαν μέχρι το 1994 ομάδες περιφρούρησης και καθοδηγητική παρέμβαση σε παρόμοια έκτροπα. Γεγονότα ανεξέλεγκτα, που αμαυρώνουν την παγκόσμια ημέρα καταδίκης και διεκδίκησης της ποντιακής γενοκτονίας, θα πρέπει να αποτρέπονται και να καταδικάζονται ως υποβολιμαία και σκόπιμα.
Όταν μια μαζική κινητοποίηση δεν διέπεται από ιδεολογικού και πολιτικού σχεδιασμού κίνητρα , τότε αδυνατεί να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τα μέλη της. Είναι αδύνατον να απελευθερώσει ακόμα τα ευγενή και φιλάνθρωπα αισθήματα ,που χαρακτηρίζουν τα μέλη της. Στις πολιτισμένες κοινωνίες δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική χωρίς ηθική και το αντίθετο.
Οι πράξεις βίας την ημέρα μνήμης είναι το αποτέλεσμα μιας επίπλαστης και αποστεωμένης συνεργασίας χωρίς το παραμικρό υπόβαθρο ιδεολογικής και πολιτικής ταύτισης…!
Η μη συμπόρευση της ΠΟΕ προς την καθιερωμένη και κενού περιεχομένου τυπική κρατική υποχρέωση, που αφορά την καθημερινή υποστολή της σημαίας στο Λευκό πύργο , μια διαδικασία, που δεν εμπεριέχει καν μνημονικές αποδόσεις….! ( Η μνήμη τιμάται όταν η σημαία είναι μεσίστια…!) διέσωσε τον καθολικό διασυρμό της κορυφαίας ποντιακής οργάνωσης ΠΟΕ από τις ιστορικές ευθύνες.
Την 19η Μαΐου οι παρευρεθέντες Πόντιοι στις παρειές του Λευκού πύργου Θεσσαλονίκης , από την θέση των ιθυνόντων οργανωτών επιφορτίστηκαν με το βάρος της ηθικής αυτουργίας, όσον αφορά στην παρέμβασή τους για την αποτροπή της βίας. Για δε τους παρευρισκομένους συμπατριώτες μου με την ανοχή και την αδράνειά τους απέναντι στη βία, ουσιαστικά συνέργησαν αυτό παραιτούμενοι από το αιώνιο ποντιακό αίσθημα της φιλοξενίας και της αλληλεγγύης. Εξ άλλου όλοι εμείς οι Πόντιοι χαρακτηρίσαμε την ημέρα αυτή, ως ημέρα μνήμης ,ειρήνης , αγάπης, ανάστασης και ζωής…!
Για το λόγο αυτό θα πρέπει να την υπερασπιζόμαστε ως σύμβολο της ιστορικής μας αυτογνωσίας…!
