Στο πολύ καλό ρεπορτάζ της κυρίας Συμέλας Τουχτίδου, που δημοσιεύτηκε στο newmoney.gr, σχετικά με την ΑΕΒΑΛ, την ιστορική της διαδρομή, την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον χώρο, αλλά και τον σχεδιασμό για την δημιουργία Πάρκου Υδρογόνου στις εγκαταστάσεις της, το οποίο αναδημοσίευσε χθες ο ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ καθώς στο κείμενο της κ. Τουχτίδου αντλούνται στοιχεία και από δικά του πρόσφατα ρεπορτάζ, υπάρχει ένα σημείο που πιστεύουμε πως χρήζει ιδιαίτερου σχολιασμού.
Το σημείο όπου γράφει ότι: «… ο χώρος έχει εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Ο καθένας- από ερασιτέχνες βιντεοσκόπους έως κακοποιούς – μπορεί να εισέλθει στον χώρο. Κατά καιρούς έχουν διαπιστωθεί κλοπές πολύτιμου εξοπλισμού, όπως κινητήρες, μηχανολογικός εξοπλισμός, τόνοι σιδήρου, ακόμα και πλατίνα από μηχανήματα του εργοστασίου.
Ο χρόνος αποσυνθέτει ότι έχουν αφήσει πίσω τους οι λεηλασίες. Μαζί με τα πολύτιμα αντικείμενα χάνεται και ένα μοναδικό κομμάτι της βιομηχανικής ιστορίας της Ελλάδας.»
***
Η υπογράμμιση της τελευταίας πρότασης είναι δική μας. Είναι μια πρόταση που δεν τιμά κανένα μας γιατί μπορεί να μην προχώρησαν και να μην τελεσφόρησαν τα διάφορα μεγαλόπνοα σχέδια που ακούστηκαν κατά καιρούς, όπως εύστοχα αναφέρει και το ρεπορτάζ, για όποιο λόγο κι αν συνέβη, αυτό, τουλάχιστον, θα μπορούσε να είχε γίνει. Δηλαδή, να είχαμε μεριμνήσει για να μην χαθεί και αυτό το κομμάτι, μαζί με τόσα άλλα, της βιομηχανικής ιστορίας της Ελλάδας. Ένα κομμάτι και της δικής μας, της τοπικής, ιστορίας.
***
Δεν είμαστε βέβαια οι μόνοι που το έκαναν και το κάνουν αυτό. Είναι εκτεταμένο ελληνικό φαινόμενο που το συναντάς παντού, σε όλη τη χώρα. Ένα φαινόμενο που λέει πως ενώ είμαστε «περήφανοι» με την όποια κληρονομιά μας, αυτό φαίνεται να ισχύει πάντα μόνο στα λόγια και ποτέ, ή ελάχιστες φορές, στην πράξη. Όταν βέβαια αποφασίσουμε, αν το αποφασίσουμε κάποτε, να την τιμήσουμε αξιοποιώντας την, το πιθανότερο είναι πως δεν θα βρούμε τίποτα πια να μας περιμένει ή θα βρούμε κάποια λίγα απομεινάρια. Γιατί κι η μνήμη όσο την αγνοείς άλλο τόσο σ’ αγνοεί και εκείνη…
***
Το ωραίο είναι πως κατά το παρελθόν, πρόσφατο αλλά και πιο μακρινό, είχαμε ακούσει και διαβάσει κάποιες προτάσεις περί «βιομηχανικού τουρισμού», χάρη στον οποίο θα εκπονούσαμε προγράμματα ξεναγήσεων για να έρχονται οι μαθητές των σχολείων, αλλά και μεγάλοι, να βλέπουν τι υπάρχει στην ενεργειακή καρδιά της χώρας και να ενημερώνονται για το πώς εξελίχθηκε ένα σημαντικό κομμάτι της βιομηχανικής της παραγωγής. Αν τελικά υλοποιούνταν αυτές οι προτάσεις, τι ακριβώς θα τους δείχναμε; Κάποιες φωτογραφίες, μάλλον, κι αυτές αν υπάρχουν…
Θρανία, καρέκλες και βιβλιοθήκες με πολιτική παρέμβαση!
Το είδαμε και αυτό. Η Διεύθυνση και ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων σχολείου της περιοχής μας ευχαριστεί με ανακοίνωση του βουλευτή για τη συμβολή του στο να αποκτήσει καινούργια θρανία, καρέκλες και βιβλιοθήκες!
***
Η Διεύθυνση και ο Σύλλογος καλά κάνουν και τον ευχαριστούν αφού χάρη στην παρέμβαση του ικανοποιήθηκε παλαιό (!) αίτημα τους, μπράβο και στον βουλευτή που βοήθησε, αλλά είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2023 να χρειάζεται η οποιαδήποτε πολιτική παρέμβαση για τα αυτονόητα, για έναν εξοπλισμό που πρέπει να έχει κάθε σχολείο, όπου κι αν βρίσκεται, εφόσον λειτουργεί και υπάρχουν παιδιά που φοιτούν σ’ αυτό;
***
Κι όμως είναι. Και αυτό δεν συμβαίνει οπουδήποτε αλλά στον ευαίσθητο και κρίσιμο χώρο της παιδείας και της εκπαίδευσης, τον οποίο, υποτίθεται πως, θεωρούμε ως έναν από τα σημαντικότερα θεμέλια της κοινωνίας μας, πάνω στον οποίο θα κτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον.
***
Αλήθεια, αναρωτιόμαστε, αν το σχολείο αυτό, ή οποιοδήποτε άλλο, ζητήσει ηλεκτρονικούς υπολογιστές νέας γενιάς, τι θα χρειαστεί για να τους αποκτήσει; Παρέμβαση Πρωθυπουργού;
