Είχα πολύ καιρό να βρω ένα βιβλίο που θα με κάνει να ξενυχτίσω για να το διαβάσω με μια ανάσα!
Πάντα έλεγα πως τα βιβλία μας βρίσκουν… με βρήκε λοιπόν «το γράμμα» της Τασουλας Επτακοίλη στον αγαπημένο της Κώστα Μοσχούδη, που και εκείνη τον έχασε από τον ίδιο δράκο.
Ένα ετήσιο ημερολόγιο, μια περιγραφή της ζωής μετά τον ακρωτηριασμό του «μαζί» .
Κάντε μου μια χάρη, αν ξέρετε κάποια γυναίκα που περνάει την δοκιμασία του πένθους, χαρίστε της αυτό το βιβλίο της είναι απαραίτητο! Αν πάλι θέλετε να νιώσετε το «πολύτιμο του μαζί» σας είναι απαραίτητο.
Σε μένα ήρθε από έναν άνθρωπο που δεν έχω γνωρίσει ποτέ με πολύ αγάπη και μου χάιδεψε τη ψυχή.
Αν το είχα νωρίτερα δεν θα αναρωτιόμουν, αν είμαι τρελή, τις στιγμές που με έπαιρναν ξαφνικά τα κλάμματα.
Διαβάζω : «θέλω να κλάψω μέχρι να στραγγίξουν όλα τα δάκρυα μου. Για να μπορώ να κλαίω για σένα μέσα μου, με τα μάτια στεγνά, χωρίς κανείς να με βλέπει, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό»
Θα ένιωθα λιγότερη μοναξιά, αν ήξερα πως το έχουν περάσει και άλλοι αυτό το θολό μονοπάτι, με ακριβώς τα ίδια βήματα! Είναι ανατριχιαστική η ομοιότητα στα συναισθήματα, στις σκέψεις, ακόμα και στις κινήσεις!
«Στο νερό της άρνησης έβρεξα τα χείλη μου, το ομολογώ. Όχι, είπα, δεν είναι δυνατόν να τα ζω όλα αυτά. Θα ξυπνήσω από τον εφιάλτη κι εσύ θα είσαι δίπλα μου, να μου μιλάς τρυφερά να μου χαϊδεύεις το πρόσωπο. Δεν κράτησε πολύ.»
Το πένθος είναι «αμυντικός» μηχανισμός απαραίτητη διαδικασία επιβίωσης.
Και ναι όταν συνειδητοποιείς πως πρέπει να ζήσεις με τα νέα δεδομένα, με τη μοναξιά, την απουσία, την αθέτηση του «μαζί» φαντάζει το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο.
Η ζωή όμως είναι δώρο, είναι αχαριστία να μην τη ζεις, ειδικά όταν ξέρεις πως κάποιος την έχει στερηθεί άδικα!
Κρυσταλλίδου Πίστη
