-Έεε, κακά τα ψέματα, γεράσαμε πια, Τασούλ.
-Αυτό να μη το ξαναπείς, Γιάννε.
-Τι λες τώρα, Τασούλ; Καλά λέει ο Γιάννες. Γεράσαμε! Ψέματα θα λέμε τώρα;
-Δε συμφωνώ καθόλου, Χάμπο. Εσύ κι ο Γιάννες δεν είστε γέροι. Ούτε καν. Άνθρωποι με τόσο μοντέρνα μυαλά, γεροί; Ξέρω σαραντάρηδες που είν’ πολύ πιο γεροί από σας.
-Όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, Τασούλ, η αλήθεια είν’ πικρή. Γεράσαμε!
-Ψοφάτε για κομπλιμέντα, αυτό πάθατε! Δηλαδή, όταν κοιτάτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, βλέπετε έναν γέρο άνθρωπο απέναντι;
-Τώρα μάλιστα! Τώρα, Τασούλ, με στρίμωξες γερά. Και ξες γιατί; Όταν κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, παράδειγμα, άμα ξυρίζομαι, ή έτσι ρε παιδί μου, δίχως σοβαρό λόγο, είμαι σίγουρος πως άλλον Γιάννε βλέπω εγώ, άλλον εσείς.
-ΤΙ θες να πεις, Γιάννε; Τι βλέπεις εσύ δηλαδή;
-Θέλω να πω, Χάμπο, πως εγώ στον καθρέφτη βλέπω το είδωλο που θέλω εγώ να δω. Δηλαδή, το Γιάννε βλέπω κι εγώ, αλλά είμαι σίγουρος πως με βλέπω όπως ήμουν γύρω στο 2009, για να μην πως το 1999.
-Έεε, καλά τώρα. Κάτι μας είπες, Γιάννε. Όλοι το ίδιο κάνουμε. Ποιός λίγο, ποιος πολύ ότι θέλουμε βλέπουμε.
-Αλήθεια, Χάμπο;
-Βέβαια, Τασούλ. Τώρα εσύ, νέο παιδί, είκοσι έξη χρόνων, δεν έχεις λόγο…δε φοβάσαι να δεις την πραγματική εικόνα σου στον καθρέφτη. Αργότερα όμως; Εμείς; Εμείς αρνούμαστε να δούμε στον καθρέφτη τον ηλικιωμένο κύριο που μας κοιτάζει. Είναι παράξενο μάλιστα, πόσο εύκολα το πετυχαίνουμε να δούμε τον άλλον. Το νεώτερο…
-Καθόλου παράξενο, Χάμπο. Εγώ το ‘χω για πλάκα να με βλέπω για πενηντάρη κι ας είμαι εξήντα εννέα χρόνων. Κι είν’ και κάτι μέρες που έχω και μιαν ακαταμάχητη γοητεία ρε παιδί μου!
-Δηλαδή, ρε φίλε, αυτό συμβαίνει με όλους άραγε;
-Έτσι θαρρώ Τασούλ. Με όλους και με όλες! Ανθρώπινο για!
-Και τώρα σκέφτομαι, άμα οι άνθρωποι δε μπορούμε να δούμε καθαρά όταν κοιτάμε στον καθρέφτη το έξω μας, τότε φαντάσου τι θα γίνεται άμα κοιτάμε το μέσα μας; Τι βλέπουμε, δηλαδή εμείς και τι βλέπουν, αντικειμενικά, οι άλλοι.
-Δε θέλω να σε ταράξω Τασούλ, αλλά εκτός που αλλά βλέπουμε εμείς και άλλα βλέπουν οι άλλοι, μη δένεις κόμπο πως αυτό που βλέπουν οι άλλοι είναι και “αντικειμενικό”!
-Δηλαδή, Γιάννε;
-Δηλαδή, Τασούλ, θέλει να πει ο Γιάννες, πολύ συχνά και οι άλλοι βλέπουν σε μας, ή και σε κάποιους άλλους, ότι θέλουν να δουν με το μυαλό τους. Δε βλέπουν δηλαδή κι αυτοί αντικειμενικά”. Αλλά βλέπουν ο,τι θέλουν να δουν!
-Πω, πω μπέρδεμα! Γιατί Χάμπο; Θέλουν έτσι να ελπίζουν σε κάτι που δεν υπάρχει;
-Άαα μπράβο! Ο άλλος, παράδειγμα, θέλει να βλέπει πως τον συμπαθείς. Κι όμως εσύ μπορεί να αδιαφορείς για αυτόν! Να μην πω πως μπορεί και να τον αντιπαθείς! Όμως αυτός βλέπει στο βλέμμα σου συμπάθεια. Ή το αντίστροφο.
-Άρα τι να λέμε “αντικειμενικά”;
-Σωστά! Και για να σε μπερδέψω κι άλλο, θα σου πω…
-Να χαρείς μη άλλο, Γιάννε.
-Ένα τελευταίο. Και εμείς οι ίδιοι, Τασούλ. Πολλά φορές στους άλλους βλέπουμε αυτό που θέλουμε να δούμε.
-Άρα…”Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποια είν’ η μπλόφα και ποια η αλήθεια;
-Μπέρδεμα, Τασούλ. Μπέρδεμα…