Ελημώνεψααροψεκέσ’ την θεία μ’ την Καρτερήν και ξαν θ’ αγγεύω τ’ ευλοϊμένα τ’ έργατα και τα δουλείας ατ’ς.
Η μάρσα‘ς σ’ υστερνά ‘κ’ εχάρεν με τον άντρανα’τς τον Κώστην.Νέισσαεχέρεψεν κι αέτς πα εφορτώθενόλια τα τέρτια τη ζωής. Άμοντσαλίναταγιάνευτος και προκομέντσαεπέγνεν ‘ς σο χωράφ και ‘ς σα παχτσέδας. Πετσαρεμέντσανοικοκυρά και ίλιαμ’ ίλιαμ’τοφουρουντσουλούκ καμίαν οπίσ’ ‘κ’ εφήνεν. Όλεν η μαχαλά ‘ς ση θείας τη Καρτερής το φουρνίνέψενεν τα ψωμία και τα λαβάσια ( λαγάνες).Τ’ ευλοϊμένα τα ψωμίαάμονφουντάρια έστεκαν ‘ς σηνπινακωτήναπέσ και η σκουντούλατουνετρύπενεν το μυτί σ’ κ’επλούτον ους την πλατέαν τη χωρί. Όσα χρόνια κι αν διαβαίν’νε η μυρωδίατουν ας σα μυτία μ’ κι θα χάται …
Ατώρα πα ψωμία τρώγομε; Έϊκιτί χρόνια ,τη ψωμί το τάτ’ ας σου εχάθεν,όλια πα εχάθαν…!
Κι υστέρεπαίρνεν τα τσιλίδια,εγούρευεν την εμπροστίαν με το σάτσ’ κ’έπλωνεν τα γιοχάδας, να ψέουνταν κ’ επεκείεγόμωνεναπέσ’ τα καρτόφια ,ετύλιζεν,εποίνενατατουρούμ’ κ’ εδίνε ‘μας να τρώμαι. Τσίπέμνοστα ας όλιαεποίνεν τα ψαθύρια ( Τετράγωνες πίτες με τυρί) και τα λαλάγκαςάμοντσαμίντσαέτρωγαμ’ ατα κ’ επρέσκουτον η κυλίαμουν….!
Αρ’ αέτς,άμον ντο λέγω ‘σας, η θεία μ΄,ηΚαρτερή, όλεν την εβδομάδαν ας σα’έργατα και ας σα καμάτιανεγκασίαν ‘κ’ εξέρνεν.Άμαν την Τρίτ’ το βράδονεπλύσκουτον, αυγίσκουτον,έπλεκεν την τσιάμιανα’τς και τ’ απαδαμέρ τηνΤετράδ’εσκούτον από πουρνού ‘ς σο ποδάραπάν ,εγόμωνεν το δίσακονα’τς ολίγα κοκκία,επαίρνεν κ’ ένα δύο κοσάρας κι ας σου εγιανάσευεν το γαϊδίρ ‘ς σο κατωθύρκεκά ,εκάλκευεν α’ κ’επένεν ‘ς ση Καϊλαρί το παζάρ. Εξέρνεν το γολάϊ ν ατς . Τιδένοπίς ‘κ’εφίνεν.. Ολίγον ελαδόπον, ολίγα ελέας , ολίγον ζάχαρηνκαι κάποτε ολιγονκαποτένενύφασμαν για τα μωρά .
‘Σ σο παζάρ πα ούλ’έξερανατέν. Ο είνας: θεία Καρτερή, έλα να δίγω ‘σε καλά γεμίσια ( φρούτα). Άλλος: έχω καλά πατίτσια ( φασόλια), έμνοστακαρτόφια ( πατάτες)…. Είναςπα τσαμπάζοςεσούμωσενατεν,αγνόνέρθενατον,ντ’ εξέρνενούλτςτ’ ανθρώπ’ς..! Και με τ’ ελλενικάτ’ ερωτά ‘τεν: ΄΄θεία, εσύ ποιά είσαι ; δεν σε ξερω ..;Η θείαάμανετικλιαεύτεν εμπροστάτ’ κι ας σού ετέρεσενατόν αγνά –αγνά,εκλώστεν,λέειατον: ΄΄Νέπε ‘κ’ εγρωνίεις‘με …! Εμέν, ντ’ ελέπ’ς, τη πασά μ’ η αδερφή είμαι…( Η καημένη η θεία ήθελε να επικαλεστεί τον αδελφό της τον χτίστη ,τον μπάρμπα Σταύρο, που τον ήξερε όλος ο κόσμος).
Έναν Τετράδ’ η θεία, η Καρτερή, ‘ ‘κ’ επήεν ‘ς σο παζάρ. Εκάτσεναπάν ς σ’ οσπιτί το κατωθύρ’, καπνίζ’ το τσιγάρονατς και νουνίζ’ κι απονουνίζ’….. Είδενατεν ο γειτονάςα’τα, ο Αδάμς, και λέει ατεν: ΄΄ Θεία Καρτερή, οσήμερονΤετράδ’ πώς ‘κ’ επήες ‘ς σο παζάρ’; Γιαμ’ ‘κ’ έεις την ύεια σ’…!
Άμανεκλώστενκαι λέει ατόν: ΄΄Και , Αδάμ’ ,ντόέν ατό ντ’ ερωτάς ‘με; ‘Κ’εγροίκσες α’;Επεπαραδόδα κ’επέμνα…. Μέρ’ θα πάω χωρίς παράδας…! – Κι α θεία Καρτερή,αροψεκέσ’επούλτσετεν το γεσαλίν το χτήνονέσουν ….!
Νέπε,είπενατον,: εσύ ακόμαν τη χτηνίαγγεύς. Εμείς τη χτηνί πα έφαγαμ’ ….και τη γαϊδιρί πα έφαγαμ’….!( Είχαν πουλήσει και το γαιδουράκι τους)..
Έικιτί μαύρα καιρούς και μαύρα ημέρας … Ο κόσμον ας σον κώλοννεφέσ’ επαίρνεν , άμαν το γέλος και τα μασχαρίας παοπίσ’ ‘κ’ εφίνεν …!
Ατσάντόλέτεν ; Γιαμ’ εκείν’ τα λειφτασίας και τ’ανεχετίας θα κλώσκουνταν κι έρχουνξάνοπίσ’….;
