-Άαα, να και ο Γιάννες. Επιτέλους. Έλα βρε Γιάννε. Πετράκη…καφέ για το Γιάννε.
-Γεια χαρά στα παλληκάρια. Τι λέει Κάκκο. Όλα καλά; Χάμπο; Ησύχασες πια… Τέλειωσαν οι εκλογές, γυρίσαμε στην καθημερινότητά μας, έτσι;
-Έεε, ας πούμε έτσι Γιάννε…Αλλά, όχι και τόσο. Ψες, ας πούμε, σε χάσαμε!
-Άαα, ναι μωρέ. Είχα μία δουλειά που όλο την ανέβαλα στη Σαλονίκη και τελικά ψες πήγα! Αυθημερόν πήγα κι ήρθα, αλλά γύρισα αργά το απόγευμα και δε βγήκα ψες.
-Καλά τα λες. Εσύ όμως ήξερες τι εκανες και που ήσουν. Αλλά ρώτα κι εμάς;
-Δηλαδή; Μη με πεις πως ανησυχήσατε;
-Ανησυχήσαμε βρε Γιάννε. Πες μας μια κουβέντα ευλογημένες. Πες: “Αύριο θα πάω Σαλονίκη”.
-Έεε, δεν το σκέφτηκα βρε Κάκκο.
-Πες: “Πάω στη Συμπρωτεύουσα”.
-Άαα, να σου πω κάτι Χάμπο, αυτό το “Συμπρωτεύουσα”, να σε πω την αλήθεια, καθόλου δε μ’ αρέσει.
-Σοβαρά Γιάννε; Και γιατί;
-Γιατί, ενώ καταλαβαίνω πως ο κόσμος πάει να πει κάτι καλό για τη Σαλονίκη…
-Φυσικά Γιάννε. Για καλό τη λέμε Συμπρωτεύουσα. Για να τη δώσουμε αξία!
-Ναι Χάμπο. Καταλαβαίνω…
-Ναι Γιάννε. Θέλει να πει, πως μαζί με την Αθήνα, είναι κι αυτή πρωτεύουσα της χώρας μας.
-Καταλαβαίνω Κάκκο. Εγώ όμως το παίρνω κάπως αλλιώς.
-Έ, πως το παίρνεις βρε δέσκαλε. Τώρα, θα πεις, εγώ πάω να σου δώσω μαθήματα; Αλλά, πως αλλιώς να το πάρεις το “Συμπρωτεύουσα”;
-Έ, να βρε Χάμπο. Εμένα αυτό το “Συμπρωτεύουσα” μ’ έρχεται σα να πήγαινε η δόλια η Θεσσαλονίκη να γίνει πρωτεύουσα, αλλά στο τέλος δεν τα κατάφερε! Κι έτσι απέμεινε μονάχα “Συμπρωτεύουσα”.
-Άαα, έτσι το εξηγείς εσύ δάσκαλε!
-Έ ναι! Κάπως, σα να μη μπόρεσε, δηλαδή, τίποτα από μόνη της και κάπως με την Αθήνα μαζί, να της βαστάει όρτσα, έρχεται και γίνεται κάτι! Κι αυτό το κάτι δεν είν’ πρωτεύουσα. Τελικά, μόνο “Συμπρωτεύουσα” κατάφερε να γίνει.
-Εεε, και πως αλλιώς να την πούμε δέσκαλε, ώστε να έχει αξία;
-Να την πούμε Θεσσαλονίκη Χάμπο. Ξέρω γω; Να την πούμε, ” Νύφη του Θερμαϊκού”.
-Δε σ’ αρέσει δηλαδή το “Συμπρωτεύουσα” Γιάννε!
-Δε μ’ αρέσει Κάκκο. Όπως δε μ’ αρέσει και το “Συμβασιλεύουσα” που τη λέγανε, όταν Βασιλεύουσα ήταν η Κωνσταντινούπολη. Κι αυτό πάλι, δηλαδή, σα να μη κατάφερε από μόνη της να ‘ναι Βασιλεύουσα και μόνο με τη βοήθεια της Κωνσταντινούπολης έγινε “Συμβασιλεύουσα”.
-Αυτό, δηλαδή, σ’ ενοχλεί. Που δε τη λένε κάτι που να ‘ναι ολόκληρο κι από μόνη της.
-Ναι για, βρε Χάμπο. Αυτό το “Συμβασιλεύουσα”, ή το “Συμπρωτεύουσα” είναι σαν από μόνη της να είναι ολίγη. Πώς λέγαμε παλιά, “ολίγη από γιουβέτσι”;
-Πως λέγαμε, “Ολίγον έγκυος”;
-Ά μπράβο Κάκκο! Τι θα πει, ολίγον έγκυος; Γίνεται; Γι’ αυτό σου λέω. Ή Πρωτεύουσα, ή Βασιλεύουσα! Τα άλλα είναι “Ολίγον έγκυος”…