Είναι ένα λαϊκό ρητό που συχνά χρησιμοποιούσε ο ιστορικός ηγέτης της αριστεράς (ΚΚΕ) ο Χαρίλαος Φλωράκης. Τόσο λιτό στην έκφραση, αλλά και τόσο περιεκτικό σε νοήματα. Με λίγες μόνο λέξεις δίνει μια θαυμάσια περιγραφή για πράξεις, που θα ήθελαν σελίδες να περιγραφούν. Είναι ένα ρητό, που ταιριάζει απόλυτα σε όλους εκείνους που ανέλαβαν να μας οδηγήσουν στη «διέξοδο» από τα δεσμά μας, βεβαίως με το αζημίωτο.
Επένδυσαν την επαίσχυντη πολιτική τους με αίολα επιχειρήματα του τύπου: «ψηφίζουμε και εφαρμόζουμε οδυνηρά μνημόνια για να σας βγάλουμε από τα μνημόνια». Στην προσπάθεια τους αυτή καταλαμβάνουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, που τους δίνουν τη δυνατότητα να εφαρμόζουν αυτή την πολιτική. Στην ουσία υλοποιούν τις εντολές που δέχονται από εσωτερικά και εξωτερικά κέντρα εξουσίας του διεθνούς και ντόπιου κατεστημένου.
Πως όμως πολίτες, πολιτικά πρόσωπα που τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν η και πρωταγωνιστούσαν στους αγώνες εναντίον όλων αυτών των μέτρων που σήμερα εφαρμόζονται , κατέληξαν οι ίδιοι να τα εφαρμόζουν με μεγάλη ευλάβεια και προσήλωση; Να ζήλευαν άραγε όλους εκείνους που κατείχαν τις θέσεις που σήμερα κατέλαβαν αυτοί; Είναι λοιπόν τόσο δυνατή η λαγνεία της εξουσία; Τι μπορούσαν να σκέφτονται τότε που αγωνίζονταν και τι να έχουν στο μυαλό τους σήμερα; Πως τότε γνώριζαν ότι τέτοιες πολιτικές οδηγούν στην κοινωνική καταστροφή, ενώ σήμερα είναι οι πιο φανατικοί υποστηρικτές αυτών των πολιτικών; Πώς το χωράει η συνείδηση τους να «επανδρώνουν» όλους εκείνους τους μηχανισμούς, που διαιωνίζουν ότι χειρότερο υπήρχε; Πώς δέχονται να διορίζονται διευθυντές για να εφαρμόσουν αξιολογήσεις που κάποτε αντιστρατεύονταν, να διορίζονται σε Υπηρεσιακά Συμβούλια για να κρίνουν με τους νόμους που πολεμούσαν, ποιοι θα γίνουν διευθυντές;
Ισχυρίζονται βέβαια ότι τοποθετούν τους δικούς τους ανθρώπους σε θέσεις κλειδιά, για να εφαρμόσουν τις «αλλαγές» που θέλουν να κάνουν. Μόνο που και αυτό το επιχείρημα είναι κλεμμένο από το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών του ΄80 και του ΄90. Και βέβαια είδαμε τα αποτελέσματα αυτής της λογικής.
Σε κάθε περίπτωση τους υπενθυμίζω το μυθιστόρημα του Οργουελ «Η ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ» που πάντα είναι επίκαιρο. Σε όσους βέβαια δεν το διάβασαν τους συνιστώ να το διαβάσουν και ίσως πολλοί να αναγνωρίσουν τον ευτό τους σε κάποιον από τους ήρωες του μυθιστορήματος.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΑΤΣΩΝΑΣ
