Έχ’ κ’ έρθαν τα Χριστούγεννα
και τα χαραδοξίας,
αγγελο-τραγωδέματα
και ψηςπαρηγορίας..!
Με τη Χριστού το έλαμαν
καρδίας γαλενεύ’νε ,
ανθρώπ’ τ’ ανθρώπ’ςαναφιλούν
παρηγορίανπαίρν’νε..!
Αγγέλ’καστιχαρέματα
απ’ ουρανού λαλίας,
κι αφκά ‘ς ση γην πονέματα
και μοιροτραγωδίας…!
Άστρονλαμπρόν,τρικάλαμπρον
φωτάζ’ τον γεννεμένον,
κ’ έναν μωρόναμουρατσούζ’
‘ς ση στράταν ‘κεςστεμένον..!
Η ψή την ψήν, όντες ‘κι θέλ’,
ο κόσμον ‘κι λαρούται,
΄ς σον Θ’όν, τον νεογέννετον,
εκρέμασα μ’ τ’ ομούτια…!
Τη κόσμονος το βαϊνασίν,
αν έν και δευτερούται,
τον αίτιον, Χριστέ μ’,ποίσον
τ’ομμάτ’ ν ατ’ να κορούται…
Σ’αβούτο τον Χριστουγεννάρ’,
‘ς σ’ αβούτο το σεφέρ’ ιν,
‘ολεν ο κόσμονάχ!’ και βάχ!’
κι η παρά ‘ς σηνΓενεύην…..!!
