Καταφεύγουμε στην Παναγία, γεμάτοι από δυσκολίες και θλίψεις, πολλά τα πρόβλημα. Πηγαίνουμε να καταθέσουμε σ’ εκείνη όσα μας βασανίζουν. Κλαίμε στις λύπες, γελάμε στις χαρές. Πονάμε, δακρύζουμε, ευχαριστούμε και χαιρόμαστε. Όλα αυτά μέσα σε μια άνεση που μας προσφέρει η Παναγία, καθώς μας δίνει χώρο να εκφραστούμε, ανοίγοντας την καρδιά μας προς εκείνη.
Καθώς η Παναγιά, αγαπά και δεν αποπαίρνει, ακούει και δεν κατακρίνει. Στέκεται κοντά μας, αναμένει απλά ν’ ανασηκωθούμε. Επιθυμεί να βρούμε τον δρόμο της επιστροφής προς την Εδέμ, γίνεται ο δικός μας οδοδείκτης, ο αθόρυβος συμπαραστάτης στην σωτηρία, επειδή η ίδια Γέννησε τον Σωτήρα και Θεό ως Άνθρωπο ανάμεσα μας.
Στην Παναγία, καταφεύγουμε καθώς γνωρίζουμε πως μπορούμε να εκφραστούμε, ν’ ανοίξουμε την καρδιά μας, λέγοντας της ότι μας απασχολεί. Γι’ αυτό και κατακλύζουμε τους ναούς της, στεκόμαστε μπροστά σ’ εκείνη, αδειάζουμε όλα τα βάρη, εναποθέτοντας τις ελπίδες της ζωής μας. Ακριβώς επειδή ξέρουμε πως μας ακούει, χωρίς απαραίτητα να μιλά. Απολαμβάνουμε την στοργή της, την αγάπη που ξεπροβάλλει μέσα στην διαφαινόμενη σιωπή της, δίνοντας σ’ εμάς χώρο για να εκφραστούμε.
Και σ’ έναν κόσμο που έχει άποψη για τους πάντες και τα πάντα, λύσεις για όλα τα ζητήματα, η σιωπή της Παναγιάς φαντάζει τόσο ξένη. Αλλά ταυτόχρονα, είναι αυτή που μας δίνει χώρο, μας προσφέρει την δυνατότητα να εκφραστούμε, να βγάλουμε όσα νιώθουμε, ξέροντας πως η ίδια μας ακούει.
Πόσο άραγε απόκοσμο φαντάζει, μέσα στην πολυλογία που ζούμε, στην αγωνία για καθιέρωση. Αυτή η σιγή της Παναγίας που μας δίνει χώρο, επιτρέποντας μας να εκφραστούμε, ν’ ανοίξουμε την καρδιά μας, να της μιλήσουμε όπως νιώθουμε.
Κι η Θεοτόκος, μας καταλαβαίνει κι αυτό το αισθανόμαστε κάθε φορά που της ανοίγουμε την καρδιά. Επειδή γνωρίζουμε, ότι δεν θα μας αποπάρει, αντίθετα θα σταθεί κοντά μας μητρικά, θα μας αγκαλιάσει, θα μας παρηγορήσει. Είναι η Παναγία που αγαπά κι ακούει τον στεναγμό, την ικεσία, την δέηση, την ευχαριστία, τον πόνο, την δοξολογία και την χαρά.
Γίνεται η Ζωντανή παρουσία μέσα στην καθημερινότητα μας. Η αδιάψευστη ελπίδα των πόθων μας. Η μοναδική καταφυγή στις θλίψεις μας, τ’ αποκούμπι στην μοναξιά μας. Είναι η Παναγία που ποτέ δεν εγκατέλειψε τον κόσμο και πάντοτε του χαρίζει ζωή, γεννώντας σ’ Αυτόν τον Θεό ως Άνθρωπο.
Αποτελεί η Θεοτόκος την απαρχή της νίκης του θανάτου. Μοναδική ελπίδα και βέβαιη λύτρωση. Μια ανοιχτή αγκαλιά για τον καθένα μας. Καθότι αυτή αγαπά και δεν κατακρίνει, σκεπάζει μητρικά, απλώνει το χέρι κι ανασύρει από της αμαρτίας τα στενά.
Η Παναγία μας δείχνει κατανόηση κι αυτό είναι που επιθυμούμε στο βάθος, να μπορούμε να μιλήσουμε σε κάποιο, να βγάλουμε όσα έχουμε κι αυτός να μας νιώσει. Γι’ αυτό η Θεοτόκος, γίνεται το μόνιμο καταφύγιο της ζωής μας. Εκείνη που μας ακούει και παράλληλα μας νιώθει. Είναι αυτή που αγαπά και δεν μας αποπαίρνει. Η αφορμή ν’ αλλάξουμε και να εξελιχθούμε εν Χριστώ.
Τρυφωνόπουλος Γεώργιος
Θεολόγος Α.Π.Θ.
