-Έλα, Χάμπο. Τι λέει; Όλα καλά;
-Στο μικρόκοσμο μας, Κάκκο, ας πούμε πως όλα πάνε καλά…
-Έεε Χάμπο, να σου πω κάτι; Κι αυτό δεν είν’ λίγο. Έστω, εμείς κι εμείς να είμαστε καλά!
-Όχι, Κάκκο. Προς Θεού. Δεν το υποτιμώ καθόλου. Είναι σπουδαίο πράμα να ‘χεις έστω δύο – τρεις φίλους, μερικούς συγγενείς, οικογένεια, και να συνεννοείσε τουλάχιστον μ’ αυτούς…γιατί αλλιώς;
-Αν πας παραπέρα, αρχίζει η τρέλα, έεε Χάμπο; Αρχίζει και χάνεται η μπάλα, αν πας παραπέρα.
-Ναι Κάκκο, αυτό ακριβώς θέλω να πω! Δε βλέπεις τι γίνεται παντού; Σήμερα, ας πούμε στη Συρία, χθες στη Νότιο Αμερική, αύριο στην Αφρική…Όπου να δεις γίνεται το έλα να δεις!
-Ναι, Χάμπο. Και για πες μου, ποιοι τα κάνουν όλα αυτά τα χάλια;
-Ποιοι για, φίλε Κάκκο; Οι άνθρωποι τα κάνουν. Δεν τα κάνουν τίποτα εξωγήινο, που έρχονται από κάποιον άλλο πλανήτη. Άνθρωποι σαν εμένα και σένα τα κάνουν.
-Ναι για. Ζώνεται με μασούρια δυναμίτη ο άλλος και γίνεται ανθρώπινη βόμβα και πάει και σκάει μέσα στον πολύ τον κόσμο. Και όσο πιο πολλούς ανατινάζει μαζί του, τόσο καλύτερα. Τόσα πιο καλή θέση στην άλλη ζωή εξασφαλίζει!
-Τρέλα! Σχιζοφρένεια! Μετά βλέπεις ο ένας μεγάλος να δηλώνει έτσι, ο άλλος να δηλώνει αλλιώς και την άλλη μέρα οι ίδιοι να τα γυρνάνε ανάποδα και δε μιλάμε για τυχαίους ανθρώπους. Μιλάμε για προέδρους, για πρωθυπουργούς, για πολιτικούς, για ανθρώπους της εξουσίας μιλάμε!
-Ναι για..μιλάμε για τους σπουδαίους! Σπουδαίοι άνθρωποι, έεε Χάμπο;
-Έεε, βρε Κάκκο, τι σπουδαίοι και παραμύθια; Έτσι είν’ οι σπουδαίοι; Αυτοί χαμένο το ‘χουν. Ή πάλι τα θέλουν όλα δικά τους, ή είναι αχόρταγοι, ή κάποιοι άλλοι που τα θέλουν όλα δικά τους τους κουμαντάρουν!
Έχεις δικιο, Χάμπο. Αν είν’ έτσι οι σπουδαίοι, τότε ζήτω που καήκαμε.
-Και σε ρωτάω, Κάκκο. Είναι σπουδαίο πράμα τελικά, ο άνθρωπος;
-Μπα, Χάμπο. Δε το νομίζω. Και ξες γιατί; Άμα ήταν σπουδαίοι οι άνθρωποι, θα είχαν καταφέρει να κάνουν έναν κόσμο πιο σπουδαίο απ’ αυτόν που ζούμε! Ένα κόσμο με κατανόηση, με αλληλεγγύη, με συμπόνια. Που είν’ αυτά;
-Συμφωνώ, Κάκκο. Ό,τι είναι οι άνθρωποι, αυτό κάνουν. Τα κατορθώματά τους, αν τα μελετήσεις, δεν είν’ καθόλου σπουδαία. Το αντίθετο θα ‘λεγα. Με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, οι πράξεις και τα έργα τους είναι αξιοθρήνητα. Άρα;
-Άρα, Χάμπο, αν οι πράξεις τους δεν είν’ σπουδαίες, τότε ούτε και οι ίδιοι μπορεί να είν’ σπουδαίοι!
-Συμφωνώ, Κάκκο. Συμπέρασμα; Δεν είναι κανένα σπουδαίο πράμα ο άνθρωπος. Γι’ αυτό, όσο έχουμε την παρέα μας και περνάμε καλά, αυτό είν’ το σπουδαίο και πρέπει να το εκτιμάμε!