Θεωρητικά όλοι πιστεύουμε πως οι σχέσεις με τους μαθητές πρέπει να είναι εγκάρδιες. Και ασφαλώς όλοι θέλουμε να είναι τέτοιες. Και αυτές οι σχέσεις θα ανταποκρίνονται στην κοινωνική ανάγκη των μαθητών να γίνονται παραδεκτοί από τους άλλους και ιδιαίτερα από εκείνους, που έχουν ξεχωριστή σημασία για την ανάπτυξη της προσωπικότητας τους, δηλαδή τους δασκάλους τους.
Όταν μιλάμε όμως για τις εγκάρδιες σχέσεις, δεν εννοούμε βέβαια, να μην διαπληκτιζόμαστε με τους μαθητές, εννοούμε τούτο «με το ιδιαίτερα προσωπικό ενδιαφέρον μας να τους πείθουμε για την ανάγκη που νιώθουμε να τους βοηθήσουμε να εξελίξουν το νοητικό τους δυναμικό και να καλλιεργήσουν το συναισθηματικό τους κόσμο. Κι όλοι οι εκπαιδευτικοί θα διαπιστώνουμε, πόσο έχει υποβαθμιστεί σήμερα η καλλιέργεια του συναισθήματος στους μαθητές, το κυνηγητό της ύλης δεν αφήνει περιθώρια για κάποια συναισθηματική ανάσα, που θα ξεκούραζε ψυχικά δασκάλους και μαθητές. Αν θέλουμε όμως, όπως λέει και ο Arbuckle σε μια πολύ ενδιαφέρουσα εργασία του ότι για τον άνθρωπο κι όχι μόνο για την μηχανή – όπως σήμερα – θα πρέπει να μάθουμε στους μαθητές όχι μόνο να σκέφτονται αλλά και να αισθάνονται. Η ικανότητα του ανθρώπου να προσφέρει μια αγάπη ανυστερόβουλη στους συνανθρώπους του περισσότερο από την υψηλή νοητική του ικανότητα, είναι η καλύτερη ένδειξη ότι ανήκει στο ανθρώπινο είδος.
Και το συναίσθημα, περισσότερο από οποιοδήποτε μάθημα – αν μένει καιρός και για ανάπτυξη αυτής της πλευράς της προσωπικότητας – καλλιεργείται με τις εγκάρδιες σχέσεις μεταξύ καθηγητών και μαθητών. Αν μια πλευρά της κοινωνικοποίησης αναφέρεται στην απόκτηση της ικανότητας του νέου να αγαπάει τους συνανθρώπους του ή τουλάχιστον, να μάθει να ζει ειρηνικά μ’ αυτούς, χωρίς προκαταλήψεις και διακρίσεις, καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του σχολείου στην καλλιέργεια αυτών των διαθέσεων.
Ελπιδοφόρα σχολική χρονιά 2016-2017
