Τα λόγια του μεγάλη Περικλή βρήκαν απήχηση στους γενναίους και επιφανείς Έλληνες πολεμιστές που το 1944 μαζί με τους συμμάχους άφησαν την τελευταία τους πνοή στη σκλαβωμένη τότε. φιλόξενη Ιταλική γη.
Αποτελεί εθνικό καθήκον για κάθε Έλληνα που επισκέπτεται την Ιταλία, για οποιοδήποτε λόγω, να κατευθυνθεί στο ΡΙΜΙΝΙ και εκεί μπροστά στο επιβλητικό μνημείο- νεκροταφείο να γύρει το γόνυ και με εθνική υπερηφάνεια και ευλάβεια να αποτίσει ελάχιστο φόρο τιμής στους γενναίους Έλληνες πολεμιστές που άφησαν την ζωή τους υπερασπίζοντας την
παγκόσμια ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την Ανθρώπινη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.
Το μνημείο των 174 επιφανών Ελλήνων Αξιωματικών και οπλιτών στο ΡΙΜΙΝΙ. αποτελεί το φωτεινό φάρο της Θυσίας στο βωμό της παγκόσμιας ελευθερίας.
Λυτό το μνημείο, αυτόν τον φάρο της ελευθερίας επισκέφθηκε πρόσφατα μια ομάδα εκδρομέων συμπολιτών μυς που ταξίδευε στην Ιταλία.
Ρίγη συγκίνησης, εθνική υπερηφάνειας, αλλά και δάκρυα χαράς και λύπης, ένα κράμα ψυχικού μεγαλείου που συνθέτουν την ηρωική φυλή μας. ξέσπασε από όλους όταν, μέλος των εκδρομέων αναφέρθηκε για λίγο στον αγώνα και την Θυσία των Ελλήνων του ΡΙΜΙΝΙ, στην τεράστια προσφορά τους στον κοινό αγώνα κατά του σκοταδισμού του Αντόλφ Χίτλερ και του Μπενέτο Μουσολίνι.
Οι σεμνοί αγωνιστές, οι γενναίοι πολεμιστές δεν ζητούν τίποτα από εμάς, τίποτε από οποιοδήποτε διαβάτη ή προσκυνητή, παρά μόνο να μεταφέρουνε, να μεταφέρει, την είδηση ότι, εδώ στο ΡΙΜΙΝΙ, εδώ στη φιλόξενη και ελεύθερη πλέον Ιταλική γη, βρίσκονται τα οστά Ελλήνων πολεμιστών για να φωτίζουν με την ανεξάντλητη πηγή του φωτός τους, τον ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΑΡΟ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ.
“Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδεμονίοις ότι, τήδε κείμεθα τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι”.
Οι προσκυνητές, στη μνήμη των γενναίων, κατέθεσαν ένα πρόχειρο στεφάνι από λουλούδια της Ιταλικής γης και κράτησαν ένα λεπτό σιγή, για να κλείσει η τόσο σεμνή και απρογραμμάτιστη εκδήλωση, με τον εθνικό μας ύμνο, που έψαλλαν όλοι μαζί οι επισκέπτες-Προσκυνητές του ΡΙΜΙΝΙ.
Στην συνέχεια περιεργάστηκαν όλους τους τάφους και υπέγραψαν στο βιβλίο που Προσκυνητών βρισκόταν εκεί.
Θα πρέπει να πούμε πως, τόσο ο χώρος του μνημείου, όσο και των τάφων ήταν καθαρός και περιποιημένος, χάρις στην φροντίδα μιας Ιταλίδας ΜΑΝΑΣ.
Μια τελευταία ματιά, ένα δάκρυ, πολύ συγκίνηση και το πούλμαν απομακρύνθηκε παίρνοντας μαζί του πολλές σκέψεις, πολλά συναισθήματα, πολλές ελπίδες και τους εκδρομείς-Προσκυνητές, που ήταν οι:
Ανδρεάδου Κούλα, Ανδρεάδης Κώστας, Αδαμίδου Κάτια, Αδαμίδης Τέλης, Ανδρεάδου Τούλα, Ανδρεάδης Παύλος, Βαβούρα Καλλιρρόη Βαβούρας Στέργιος, Βαλμά Ελένη, Βαλμάς Βασίλης, Γρηγοριάδης Παναγιώτης, Ελευθερίου Ανατ, Ελευθερίου Δρακόντης, Ζάμπρα Σοφία, Καζαντζή Λίζα, ο γράφων, Καζαντζής Γιώργος, Κάλφα Κυριακή, Κάλφας Ανδρέας, Καλανταρίδου Μαρία, Καλανταρίδης Ιωάννης, Κωνσταντινίδου Παρασκευή, Κων/νίδης Αναστάσιος, Κολισιάνη Αναστασία, Κολισιάνης Κων/νος, Μελανοφρύδου Μαρίκα, Μελανοφρύδης Κίμων, Μαυρομματίδου Μαρία, Πασχαλίδου Μάρθα, Πάσχαλίδου Αναστασία, Πασχαλίδης Ηλίας, Παπουλίδου Αναστασία,. Παπουλίδης Μανώλης, Ποτσίδου Καλλιόπη, Ποτσίδης Ευριπίδης, Σαββάκη Σοφία, Σαββάκη Ελένη, Σαββάκης Ευθύμης, Ταμαμίδου Χριστίνα, Ταμαμίδης Μιχάλης, Τερζοπούλου Παρθένα,
