Ἀκοῦστε τὶ παράξενα λέει. Πρῶτα θὰ πράξουμε καὶ ὕστερα θὰ ἀκούσουμε! Ἡ πρότασι φαίνεται καὶ πράγματι εἶναι παράλογη. Διότι στὸ Σχολεῖο, ποὺ εἶναι ἐργαστήριο τῆς μαθήσεως καὶ τῆς γνώσεως, πρῶτα θὰ ἀκούσουν οἱ μαθηταὶ καὶ ὕστερα θὰ μάθουν καὶ θὰ πράξουν. Ὅμως οἱ πάντοτε ἀντιδραστικοὶ Ἰσραηλῖτες σὲ τοῦτο ἔπραξαν ἄριστα λέγοντες στὸν Μωϋσῆ ὁμόφωνα, «ὅλα ὅσα σοῦ εἶπε ὁ Θεὸς πάνω στὸ Σινᾶ, θὰ τὰ πράξουμε καὶ θὰ ἀκούσουμε» (Ἔξοδος 19,8).
Σαὐτὸν τὸν ἀνάποδο λόγο γράφει ἐπιστολὴ σὲ κάποιον ὁ πολὺ σκληρὸς Ἰσίδωρος Πηλουσιώτης, τὸν ὁποῖο θὰ χρησιμοποιήσουμε. «Ἴσως θεωρεῖς ἀλλόκοτα αὐτὰ τὰ λόγια, λέει, ἐπειδὴ εἰπώθηκαν ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους. Διότι αὐτοὶ οὔτε ἔλεγαν, οὔτε ἔπρατταν κάτι ὀρθό. Ὅμως, ἐπειδὴ ὁ Νομοθέτης σαὐτὸ τὸ σημεῖο δὲν τοὺς καταντρόπιασε, νομίζω ὅτι αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ πράττουμε, αὐτὰ τὰ μαθαίνουμε πράττοντάς τα. Γιαὐτὸν τὸν λόγο πολὺ καλὰ εἰπώθηκε, «Ὅλα ὅσα εἶπε ὁ Κύριος, θὰ τὰ πράξουμε καὶ θὰ τὰ ἀκούσουμε». Διότι οἱ ἄλλοι ποὺ μαθαίνουν κάτι ἄλλο, πολὺ φυσικὰ ἀκούουν πρῶτα καὶ ὕστερα πράττουν. Ὅσοι ὅμως βαδίζουν στὴν ἐκτέλεσι τῶν θείων ἐντολῶν αὐτοὶ μαθαίνουν ἀπὸ τὴν πρᾶξι τους. Δηλαδὴ δὲν γεννιέται ἡ γνῶσι τόσο ἀπὸ τὸν λόγο, ὅσο ἀπὸ τὴν πρᾶξι. Πραγματικά. Αὐτὸς ποὺ ἀσκεῖ τὴν ἀρετή, ἐκπαιδεύεται στὴν ἀρετὴ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἄσκησί της. Κατὰ κάποιον τρόπο μαθαίνει, ὅτι εἶναι χρησιμωτάτη καὶ ἀναγκαιοτάτη καὶ νομοθετήθηκε πρὸς μεγάλο συμφέρον μας…» (Ἰσιδώρου Πηλουσιώτου Ἐπιστολὴ Δ’81η).
Τὴν ἴδια θέσι ἐκφράζει καὶ ὁ Γρηγόριος Θεολόγος στὸν Ἐπιτάφιο εἰς Μέγα Ἀθανάσιον. «Πραγματικά. Ἔπλεξε χρυσῆ ἁλυσίδα, τὴν ὁποία δὲν μποροῦν νὰ πλέξουν πολλοί, βάζοντας τὴν θεωρία ὡς σφραγῖδα στὶς πράξεις τῆς ζωῆς του» (ΕΠΕ 6,46).
Εἴθε πρῶτα νὰ πράττουμε ἔργα κι ὕστερα νὰ ἀκοῦμε, ἀφοῦ μάθαμε μὲ τὴν ἄσκησι τὴν πρᾶξι τῆς ἀρετῆς. Ἔτσι θὰ ἔχουμε σίγουρα τὰ ἔργα. Τὰ δὲ λόγια ἂς ἀκολουθήσουν, ἂν ἀκολουθήσουν!
παραμονὴ τ’ἉϊΚοσμᾶ 2019
ἀρ.νι.μα.
