- Η κρίση υπήρξε αποτέλεσμα:
- Της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης,
- Του δημοσιονομικού εκτροχιασμού 2004-2009 και
- Συγκεκριμένων παθογενειών και υστερήσεων στη σύγκλισή μας με την Ευρώπη.
Εστιάζουμε στο τελευταίο σημείο και αυτό είναι η πράξη αυτογνωσίας προκειμένου να θεμελιώσουμε μια νέα ευημερία σε πιο στέρεα θεμέλια.
Εξάλλου οι δύο πρώτες παράμετροι έχουν ήδη απαντηθεί.
- Η απαραίτητη δημοσιονομική προσαρμογή συντελέστηκε στο συντριπτικό της ποσοστό από το ΠΑΣΟΚ που πλήρωσε βαρύ και άδικο πολιτικό τίμημα.
- Η Δημοκρατική Συμπαράταξη είναι σταθερά τοποθετημένη απέναντι στην ασυδοσία των αγορών και συμμαχεί με πολλούς άλλους για την αντιμετώπισή της.
Η λογική ¨να τις χορεύουμε με νταούλια¨ χαρακτηρίστηκε ανερυθρίαστα από τον κ. Τσίπρα αυταπάτη.
- Η πρότασή μας έχει στρατηγικό πλαίσιο αναφοράς την ευρωπαϊκή μας ολοκλήρωση.
Ο στρατηγικός στόχος του έθνους στο πλαίσιο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν και παραμένει η ένταξη και η διαρκής ισχυροποίησή του μέσα στους διεθνείς θεσμούς του ανεπτυγμένου κόσμου.
Από την ένταξή μας στην ΕΟΚ, και κυρίως μετά τη συμμετοχή μας στην ΟΝΕ, η χώρα προσδιορίζεται από την ανάγκη της σύγκλισης.
Αυτός είναι ο οδικός χάρτης της χώρας και η αναζήτηση άλλων δρόμων από τον κ. Τσίπρα το πρώτο 7μηνο υπήρξε ολέθρια και επέφερε μόνο δεινά που σταδιακά γίνονται ολοένα και περισσότερο αντιληπτά.
- Η αναδιάρθρωση και απομείωση του χρέους έχει κομβική σημασία γιατί μόνο έτσι θα αλλάξουν οι μακροοικονομικοί στόχοι (για μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα) και θα απελευθερωθούν πόροι για την ανάπτυξη.
Ελάχιστη απαίτησή μας είναι η άμεση υλοποίηση της απόφασης του Eurogroup το Νοέμβριο του 2012 που εμπεριέχει και τη δυνατότητα περαιτέρω βελτιώσεων όπως:
– Τα σταθερά επιτόκια,
– Η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ,
– Η μεγαλύτερη περίοδος χάριτος χωρίς ανακεφαλαιοποίηση των ενδιάμεσων τόκων,
– Η αντικατάσταση δανείων με ακριβό επιτόκιο.
Οι προκαταβολικοί κυβερνητικοί πανηγυρισμοί για μια συμφωνία πολύ λιγότερη από τα πιο πάνω και με αντάλλαγμα μνημόνιο για πάντα είναι μια ακόμα επικοινωνιακή φούσκα.
- Με δεδομένο το πρωτοφανές, για τον ανεπτυγμένο κόσμο μεταπολεμικά, μέγεθος της ύφεσης η χώρα χρειάζεται ένα κύμα επενδύσεων εγχώριων και ξένων.
Κεντρική μας θέση είναι ότι πρέπει να βρεθεί η οριακή παραγωγικότητα του κεφαλαίου υπεράνω του κόστους χρηματοδότησης.
Τα επιτόκια δανεισμού στην Ελλάδα συγκριτικά με αυτά της Ευρώπης έχουν χρόνια τώρα το χαρακτήρα της “κλειδωμένης ανισότητας” που πρέπει να ξεπεραστεί.
Στο κείμενο που έχει αναρτηθεί υπάρχουν όλες οι προτάσεις αναλυτικά από τη δημιουργία περιφερειακών τραπεζών (που δεν είναι παράλληλο τραπεζικό σύστημα) μέχρι το ρόλο της ΤτΕ και ενδεικτικά αναφέρω:
– Διασφάλιση όρων υγιούς ανταγωνισμού στο τραπεζικό σύστημα.
-Μείωση του κόστους χρηματοδότησης των επιχειρήσεων από τις Τράπεζες, με μείωση των επιτοκίων.
-Καθιέρωση της «δεύτερης ευκαιρίας» για έντιμους και ικανούς Μικρομεσαίους Επιχειρηματίες που «απέτυχαν».
Αυτό που πρέπει σήμερα να τονισθεί είναι ο νευραλγικός χαρακτήρας της πρότασής μας.
Στη μεγάλη επενδυτική προσπάθεια πρέπει να συμμετέχουν ελληνικά κεφάλαια και όχι μόνο ξένα.
Οι αλλαγές που προτείνουμε επιδιώκουν τη μόχλευση εγχώριων κεφαλαίων και τελικά την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων.
Ακολουθούν άλλες παρεμβάσεις εκεί όπου τα κόστη διαπερνούν οριζόντια κάθε παραγωγική δραστηριότητα όπως το κόστος ενέργειας και το κόστος μεταφοράς.
- Το βασικότερο εργαλείο τόσο για την ανάπτυξη όσο και για την αναδιανομή είναι η φορολογική πολιτική.
Μεταξύ των άλλων προτείνουμε:
– Άμεση εξυγίανση και ενίσχυση των φοροελεγκτικών μηχανισμών σε συνεργασία ακόμα και με διεθνείς ελεγκτικές εταιρείες για την αποτελεσματική καταπολέμηση της μεγάλης φοροδιαφυγής.
– Ευρύτατη εφαρμογή των ηλεκτρονικών συναλλαγών και σύνδεσή τους με το αφορολόγητο όριο.
– Μείωση των φορολογικών συντελεστών με στοχευμένες προτεραιότητες, όπως η εξωστρέφεια, η καινοτομία, οι νέες τεχνολογίες, οι νεοφυείς επιχειρήσεις και συλλογικές αγροτικές οντότητες.
Πρέπει να τονιστεί ότι το ασφαλιστικό ¨ Κατρούγκαλου¨ είναι ουσιαστικά ένα κρυφό φορολογικό, είναι δηλαδή φόρο-ασφαλιστικό .Όσοι παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες από τον αγρότη μέχρι τον επιστήμονα και από τον βιοτέχνη μέχρι τον έμπορο είναι αντιμέτωποι με το δίλημμα διακοπή δραστηριότητας και μεταφορά της σε άλλη χώρα αν γίνεται ή απόκρυψη εισοδημάτων.
Έτσι φυσικά ανάπτυξη δε γίνεται.
- Μεταρρυθμίσεις παντού, ξεκινώντας από τα μείζονα:
– Επιτάχυνση απονομής δικαιοσύνης,
– Ηλεκτρονική διακυβέρνηση,
– Ριζική αποκέντρωση με ενίσχυση της αυτοδιοίκησης,
– Αξιολόγηση παντού, αξιολόγηση όλων στο δημόσιο.
Αντίπαλοί μας σε αυτή την προσπάθεια είναι τόσο τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα όσο και συντεχνιακές αντιλήψεις που βολεύονται όλοι μαζί με την κρατούσα κατάσταση.
Όλες οι μεταρρυθμίσεις που προτείνουμε είναι προοδευτικές και υπηρετούν το γενικό συμφέρον.
Η επιτυχία διασφαλίζεται μόνο με τη συμμετοχή των πολιτών που πρέπει να τις κάνουν κτήμα τους και είναι υποχρέωσή μας έτσι να τις εννοούμε και έτσι να τις προωθήσουμε.
- Στο ερώτημα ποιο μοντέλο ανάπτυξης δίνουμε δύο απαντήσεις:
– Οι τομείς της οικονομίας μας που είναι ελκυστικοί για επενδύσεις είναι γνωστοί και επιβεβαιωμένοι πολλαπλά από εγχώριους και ξένους ειδικούς και μελετητές. Προφανώς εκεί εστιάζεται και το δικό μας ενδιαφέρον.
– Κάθε άλλη συζήτηση περί μοντέλου που υπαινίσσεται τη διατήρηση του πελατειακού καπιταλισμού ιεραρχημένων συμφερόντων με πρόσχημα τον κρατισμό μας βρίσκει αντίθετους.
Ακριβώς γι’ αυτό προτείνουμε τη στοχευμένη απελευθέρωση της αγοράς και το σπάσιμο ολιγοπωλιακών συνθηκών που τη χαρακτηρίζουν.
Το παραγωγικό μοντέλο κατ’ αυτή την έννοια θα το διαμορφώσουν οι κοινωνικοί εταίροι και φυσικά η αγορά.
Προτείνουμε συγκεκριμένα:
– Θεσμούς συνεννόησης και συναίνεσης μεταξύ των εταίρων,
– Αποφασιστική ενίσχυση των ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών,
– Σοβαρή λειτουργία της Επιτροπής Ανταγωνισμού.
- Αξιοποίηση Δημόσιας Περιουσίας- Ιδιωτικοποιήσεις.
(α) Λεπτομερής καταγραφή, οριοθέτηση, καθώς και αποτελεσματική αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Η διενέργεια ανοιχτών διεθνών διαγωνιστικών, καθώς και η αξιοποίηση της δυνατότητας σύμπραξης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, παρέχουν τις απαιτούμενες νομικο-οικονομικές τεχνικές γι’ αυτό.
(β) Αντιλαμβανόμαστε τις στοχευμένες ιδιωτικοποιήσεις ως σημαντικό αναπτυξιακό μέσο.
Όχι με την λογική της «πώλησης ασημικών», αλλά για την ενίσχυση της παραγωγικής λειτουργίας των επιχειρήσεων, την διενέργεια νέων επενδύσεων και την αύξηση της απασχόλησης, την στήριξη της τοπικής ανάπτυξης και κοινωνίας στις περιοχές που δραστηριοποιείται η επιχείρηση.
Το κράτος φυσικά ασκεί τον ρυθμιστικό του έλεγχο και εγγυάται την παροχή ζωτικής σημασίας αγαθών.
Προτείνουμε τη θέσπιση ειδικού όρου για τις αξιοποιούμενες υποδομές. Ένα ποσοστό της παραχώρησης (πχ το 5% ) να παραμένει στο κράτος και να πηγαίνει σε εταιρεία ειδικού σκοπού (SPV), η οποία θα έχει στην κυριότητα το ποσοστό αυτό για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Έτσι το κράτος εκτός από το τίμημα πώλησης θα έχει την δυνατότητα να συμμετέχει στην απόδοση της επένδυσης μέσω των μερισμάτων και στην υπεραξία της εκμετάλλευσης στο τέλος της παραχώρησης.
Σταθερή παραμένει η πρότασή μας για την διάθεση μέρους των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις, για την Κοινωνική Ασφάλιση και την χρηματοδότηση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών.
- Ανθρώπινο Δυναμικό-Επιστήμονες-Στελέχη-Διασπορά.
Οι πολιτικές και οι αποφάσεις απαιτούν ανθρώπους και στελέχη που τις ενστερνίζονται και έχουν την εμπειρία και τη δύναμη της εφαρμογής τους. Η χώρα δεν μπορεί πλέον να πορευθεί όπως παλιά, με «ημέτερους» ή πειθήνιους ανθρώπους «χαμηλών τόνων», αλλά με ανθρώπους που μπορούν να πραγματοποιήσουν τις αλλαγές. Η επιλογή των ανθρώπων που θα τρέξουν τις αποφάσεις θα πρέπει να καλύπτει το τρίπτυχο της εμπειρίας, υλοποίησης και αξιολόγησης.
Τρία ζητήματα που χρήζουν προσοχής είναι η χρησιμοποίηση ανθρώπων με εμπειρία, το σταμάτημα της εκροής επιστημόνων και στελεχών στο εξωτερικό και η αξιοποίηση των Ελλήνων της διασποράς.
- Νέες εργασιακές σχέσεις.
Η αγορά εργασίας είναι τριχοτομημένη. Οι εντός, οι εκτός και οι “παράτυποι” που αναγκάζονται σε μορφές εργασίας που ενισχύουν την παραοικονομία και συντηρούν τη φοροεισφοροδιαφυγή.
Στο πλαίσιο αυτό οι εργασιακές σχέσεις είναι κατατμημένες και κάθε κατηγορία απολαμβάνει άλλο επίπεδο δικαιωμάτων και προστασίας
Απαιτείται συλλογικοποίηση μέσα από την ενιαιοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την ενιαία εθνική αντιπροσώπευση που θα διασφαλίζει στο πλαίσιο του νέου κοινωνικού συμβολαίου τους μισθούς και τα επίπεδα απασχόλησης που θα περιορίζουν διαρθρωτικά την ανεργία και θα λειτουργούν υπέρ της ανάπτυξης. Διαπραγμάτευση πρώτα σε εθνικό επίπεδο που θα αποτυπώνει του εθνικούς στόχους ανάπτυξης αλλά και τις ευθύνες που αναλαμβάνει ο κάθε συλλογικός φορέας έναντι αυτών. Η προσαρμογή των εθνικών ρυθμίσεων θα γίνεται από τις ίδιες τις αγορές, και τις κατά τόπους επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους τους μέσα από τις διαδικασίες των συλλογικών συμβάσεων.
