Παναγιώτης Μωυσιάδης: Αφιέρωμα στον Αχιλλέα Βασιλειάδη

Καλό σου ταξίδι με τις ευχές όλων των φίλων που σε αγάπησαν και σε πόνεσαν γιατί ήσουν αγνός και αληθινός. Η πολύχρονη φιλία μας κράτησε 54 ολόκληρα χρόνια… Θυμάμαι το 1973 όταν μας πήρες στην ΄΄Οίκο Ακρίτα Φοιτητή΄΄ και μας πρόσφερες τυρί με αυγά και κορέσαμε την πείνα μας .. Όμορφα ανθρώπινα χρόνια… Όταν Το Ίνελι με τοΤσαλί αδελφοποιήθηκαν θυμάμαι την χαρά και την ικανοποίησή σου.. Φίλε Αχιλλέα τι να θυμηθώ τους μεγάλους αγώνες που δώσαμε με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη για την Ποντιακή γενοκτονία: Την συμμετοχή σου στην ομάδα του Παρυάδρη….. Και τέλος τις ατέλειωτες βραδιές που μας χαρίσατε με τον Κώστα και τον Γιώργο σ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας.. Ο Πόντος λουλούδιασε και ξαναγεννήθηκε με το τραγούδισμά σας…

Η απουσία σου θα είναι πάντα αισθητή και δυσαναπλήρωτη…. Το χαμόγελό ,,,η ειλικρίνειά ….το θάρρος της αλήθειας σου και οι θυμόσοφες σκέψεις σου ανεύρετες….Για όλους μας .ήσουν ένας μαχητής στον αγώνα για την υπεράσπιση της ποντιακής ταυτότητας και ιδέας. Έζησες τη ζωή ασυμβίβαστα ,περήφανα , ρωμαίικα, παλικαρίσια…

Πάντα να καπλαντίζεις με την εύχαρη φωνή σου, τους πολλούς κοινούς φίλους που σε περιμένουν στα ανθόσπαρτα και νοτισμένα παρχαρότοπα του παραδείσου….. με τις ευχές: ΄΄Χαράν σον κόσμον ….Χαράν σην πόρτα σ’…….΄΄

΄Σ΄σον Τραβωδιάνον τη Κοσμί…                                                                                           

                                                       Αχιλλέαν Βασιλειάδην…

 

Ο τραβωδιάνον τη κοσμί τη ψής ο τραβωδιάνον

έφέκεν το τραβώδιαμαν  κ’ επέντεσεν τον χάρον…!

 

Ο ουρανόν ελίβωσεν  κ’ εσκώθεν χαλανδρία

και το χαπάρι σ’ ,τ’ άκλερον , έσκισεν τα ραχία…!

 

Αϊλί εμάς και βάϊ εμάς, αϊλί την τραγωδίαν !

το μουχαπέτ εχάλασεν , χάθεν η ευλοϊα…

 

Ορφάνεψεν η κεμεντζέ, ‘κόπεν η τραγωδία

μανάχον Άδης χαίρεται τ’ αγγέλ’ η συνεργία…!

 

Αέτς και αναχάπαρα έφυες, Αχιλλέα,

εφέκες αλειτρούετοα τ’ έμορφα τα παρέας’. ..

 

Τον χάρον εφοβέριζες  αρ ‘με τα τραγωδίας ,

ατόν, τον ατραγώδετον  ‘κ’ εσάεψεν τα ψήα σ’…

 

Σύναυγα ‘σκώθες κ’ έφυες τραγωδοπονεμένος

τη εγλεντσές έσνε τ’ αστάρ’ και τη χαράς το γέλος…

 

Έρθαμ ‘ς σο συναπάντεμα σ’ ΄,σην αποχωρησία σ’ !

έρθαμ’ ‘ς σ’ εξόδ’ ισ’ τ’ άχραντον να προσκυνούμ’ τα ψήα σ.

 

Έρθαμε φιίλ’ ,πεντάφιλοι , ας όλια τα μερέας

να τραγωδούμ’ τα κάλια σου  και τα ψήα σ’ τα  πλέα..

 

Έρθαν ‘ς σο γιάν ισ’ χορευτάντ,  έρθανε τραγωδάνοι

κεμεντζετσήδες πέμπελοι , αρχόντ’ και θεατράνοι…

 

Σύ έσ’νε ο  καλοκάρδετον κι ο καλολαλεμένον,

τη τραπεζί ο κέλαρον,  τη ψης ο χαρεμένον..!

 

Τ’ εσόν το ψόπον  αερλίν  ήλιο -φωσφωταγμένον ,

η κάρδια  σ’  έτον   ‘ς ση φιλιάν ‘ς  σην  πατρίδαν ταγμένον…!

 

Ατό τ’ εσόν το λάλοπον το γλυκύν η λαλία

πατρίδας κοσμολάλεμαν ντο τουρουλεύν’ τα ψήα..

 

‘Συ έσ’νε αγγελοθώρετος, πατρίδας εμπρολάτες

‘ς ση Τραπεζούντας τα στράτας εγέν’τς εσύ διαβάτες..

 

‘Σ ση πατρίδας το λάλεμαν πάντα  εμπροσταλμένος ..

τα κόσμια εδεκλώσκουσνε,  σαής και χαρεμένος…!

 

 

Τραγώδεσες για τον Τασκίμ’ και τον Οσμάν  εντάμαν

κι όλια τα στράτας ένοιξαν, εγέντον έναν θάμαν..!!

 

Τ’  αδέλφια σ’  ας σα Σούρμενα  ας ση Τόγιας τα μάκρυα..

στείλνε ‘σεν ρόδα αμάραντα και Παναϊας δάκρυα ..

 

Εκεί απάν ση παραδείσ’ ανθρώπ ‘κι μεταλλάουν

χριστιανοί και μουσουλμάν’  ‘ς σο παρακάθ’ δελιάουν…!!

 

’Σ εσέν, τον γλυκολάλετον και τον ανθρωπεμένον

συγκλείσκουμες  πιγονατί η ψή μουν δακρεμένον …

 

Κλαίει ‘σεν ο μαύρον ουρανόν, ο πυκνοδεισωμένον,

κλαίει ‘σεν και το Καραντενίζ’,  το δακροποτισμένον…

 

Αϊλί εμάς και βάϊ εμάς,  αϊλί την τραγωδίαν!

το παρακάθ  ορφάνεψεν…  εγέντον ερημία. ..!

 

Μανάχον Άδης χαίρεται και οι αδέντ’ γελούνε

με τ’ εσόν το τραγώδεμαν αποθαμέν’ πα ζούνε..!!!

 

‘Σ σον Άδ αρχοντοτίμετοι εφτάνε  ‘τοιμασέας

‘ς ση τραγωδί τον σαγαπήν ,  εγούρεψαν παρέας…!

 

Ατοίν  επέμ’ναν άγνεφοι, εσέναν αναμέν ,νε

εκεί απάν’   το παρακάθ’ με τ’ εσέν θ’ αναστέν’νε…!

 

Τ’ εσόν η στράτα άμακρον μικροπιδεβασέα..

οι τραγωδάντ’ όθεν κι αν πάν’  χτίζ’νε ζεστόν φωλαίαν..

 

Ας είσαι καλοδρόμετος, κι όθεν γονεύς παρχάρ’ ι

πατρίδας τόπον να ευρήκ’ς, κρύον νερόν κι αυγιάρ’ ι …!!!

 

Αιώνια κι ανάσπαλτα,  τα χάρεις  Αχιλλέα….!

 

Υ.Γ.

Φίλε Αχιλλέα, τα τελευταία λόγια  που μου είπες τα θεωρώ παρακαταθήκη και νιώθω την ανάγκη να τα  κοινωνήσω  σήμερα .                      << Παναγιώτη, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, θα αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις να  υπηρετώ  την  ιερή παράδοση,                                           αυτή που μας κληροδότησαν οι γονείς μας….! >>