24-5-1987 Εκδηλώσεις της Ευξείνου Λέσχης Πτολεμαΐδας για ορισμό
της 19ης Μαΐου ως ημέρα μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας
Αττίλες. που ‘στήσαν Θεούς ματωμένους
κι ανθρώπους αφήσαν στο κλάμα βρεγμένους,
ξόρκια και λάθη ‘ξεβράσαν τα πάθη
κι η μάνα, η τούρκα κι αυτή μες το δάκρυ.
Μαχαίρια, ντυμένα με κρόσσια μελένια
στο άδικο χέρι μάς ‘στήσαν καρτέρι.
Του θρήνου αδέλφια, του πόνου ξαδέλφια
είν’ τα μαχαίρια σε άδικα χέρια..
Τι κρίμα ! Το κρίμα γενιές κουβαλάει
και πάνω στους ώμους κατάρες σκορπάει.
Στης γης την αντάρα μην ρίξεις το μίσος,
γιατί θα σποριάσει και κλώνους θα βγάλει.
Κι οι κερδισμένοι, στον πλούτο κρυμμένοι,
παίζουν παιχνίδια στης γης τ’ ακρομέρι.
Κι όταν ο χάρος πλαντάξει απ’ το βάρος
ξεπλένουν τα χέρια μ’ απύθμενο θάρρος..
Θεοί και ανθρώποι δε βρήκαν τη νιότη
κι αφήσαν τα χρόνια να γίνουν αιώνια.
Μνήμες, κλεμμένες, στα μαύρα ντυμένες
και μόνον η λήθη, ντυμένη σα νύφη.!
Θεέ, το μαχαίρι το ‘κάναν ξεφτέρι.
Μόνο ένα χέρι στη γη καταφέρνει
φωτιά να ανάψει, τον κόσμο να κάψει
και το μαχαίρι στα δύο να σπάσει.
Κι εσύ διχασμένος κοιτάς χολωμένος,
ιδέες πεθαίνουν κι ο ήλιος σβησμένος.
Θεός μας αν είσαι, το θάνατο πνίξε
Χριστούς και Μωάμεθ’ τ’ απόβραδο σμίξε.
Πατρίδες πουλάνε κι ανθρώπους κρεμάνε
για σένα, Θεέ μου, που τόσο αγαπάνε.
Χιλιάδες στους δρόμους, στις λάσπες βουτάνε
για σένα, Θεέ μου, που τόσο αγαπάνε..!
