Παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία.
Αγαπήστε την αναπηρία σας οποία και αν είναι.
Όσο και αν σας δυσκολεύει και σας κάνει να υποφέρετε, ποτέ σας μην το βάλετε κάτω.
Πέρα από την δυσβαστάχτη και κυρία όψη της υπάρχει και η άλλη όψη της που όλοι θα ζήλευαν.
Ακόμα και όταν είσαι σε αναηρικό καροτσάκι δεν σε εμποδίζει τίποτα από το να φτάσεις την κορυφή του ψηλότερου βουνού ή να τερματίσεις πρώτος στο σπουδαιότερο άθλημα.
Ακόμα και όταν έχεις νευροεκφυλλισμό από την ανάγκη να συνεισφέρεις και να ανακαλύψεις γίνεσαι ο καλύτερος και πιο δοτικός νευρολόγος.
Ακόμα και κουφός γράφεις τις καλύτερες μελωδίες μέσα από την ψυχή σου όπως ο beethoven.
Εγώ όσο και αν με ταλαιπωρεί την αγαπάω.
Αυτιστικός με υψηλή λειτουργικότητα και ocd, άρχισα να μιλάω στα 6, να δένω τα κορδόνια μου στα 15 να ξεχωρίζω το Β με το Δ και το Φ με το θ στα 16.
Η μάνα μου ακόμα έχει πόνο στο κεφάλι της από το εγκεφαλικό που λέει πως έπαθε πριν 10 χρόνια επειδή έτρεχε για μένα.
Συνεργάστηκα με τόσους ειδικούς τα τελευταία 10 χρόνια (ψυχολόγους, εργο-λογοθεραοευτές) που μου έμαθαν να σέβομαι τους ανθρώπους. Να τους κατανοώ, να δουλεύω μαζί τους όσο και ένας νευροτυπικός και αυτό το ταξίδι ήταν και είναι υπέροχο, γιατί όσο ζω θέλω να βελτιώνομαι. Δεν θα είχα μάθει ποτέ τόσα πράγματα και δεν θα είχα αποκτήσει τόσο όμορφες αξίες αν δεν ήμουν αυτιστικός.
Όσο και αν με βασανίζει η σκέψη μου και τα κολλήματα μου και με κάνουν να αντιλαμβάνομαι αλλιώς τα πράγματα, να είμαι σε έναν δικο μου κόσμο που στιγμές είναι Μαγικός και στιγμές σκέτη κόλαση, τόσο παίρνω την δύναμη και δημιουργώ. Χάρη στην αναπηρία μου κατάφερα και αποτύπωσα δύο βιβλία τα οποία σύντομα θα εκδόσω και αισθάνομαι πολύ τυχερός που βρήκα αυτό που αγαπάω – γράφω και τρίτο.
Που κατάφερα μέσα σε έναν μήνα και δημιούργησα την πανέξυπνη πράκτορα κυρία Κουνστλερ που τρώει δρακουλίνια και με μία λέξη καταλαβαίνει την πονηριά 15 κατεργάρεων. Τον Σωτήρη που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αποδείξει ένα έγκλημα και όλοι τον περιφρονούν, σαν μικρό νέο φαντασμένο.
Η εμμονή μου με την αιμοδοσία και την εκπλήρωση κάποιον καθηκόντων, η αγάπη μου για την συγγραφή που με κάνει να ξεχνώ κάθε πόνο και να νιώθω ευφορία με κάνουν να νιώθω περήφανος που τα χαρακτηριστικά μου τα χρησιμοποίησα υπέρ μου και δεν ένιωσα ότι με γυρίζουν πίσω.
Δεν είμαι όμως μόνο εγώ.
Υπάρχουν παιδιά και μεγαλύτεροι που χρειάζονται από ΕΜΑΣ την βοήθεια για να καταφέρουν να ζήσουν πιο εύκολα χωρίς να τους ταλαιπωρεί η αναπηρία.
Ακόμα και εγώ όπου συναντήσω τέτοια άτομα, πρώτος τους δίνω όσα χρειάζονται.
Μην τους γυρνάτε την πλάτη. Δεν έχετε μόνο εσείς του κόσμου τα προβλήματα (συμπεριλαμβανομένου και εμου) . Κάποιοι χρειάζονται παραπάνω ένα χέρι βοήθειας. Βγείτε από την σφαίρα σας και χέστε τον γκόμενο/α που δεν σας στέλνει μήνυμα για λίγο.
Αντίθετα όσες φορές βοήθησα και εγώ ξέχασα τα προβλήματα μου (ασήμαντα, χυλοπίτες, κολλήματα, κόμπλεξ, η αλλά πιο σοβαρά που φάνταζαν δισεπίλυτα αλλά η λύση ήταν μπροστά μου και ο ατομικισμός ή η χαμηλή μου αυτοεκτίμηση δεν με άφησαν να δω η και όντως σοβαρά θέματα) και ένιωσα καλύτερα με την ζωή μου. Γιατί η αλληλεγγύη δεν είναι ανθρώπινη αλλά θεϊκή πράξη.
Σκέψου πόσο περήφανος θα είσαι βοηθώντας έναν ανάπηρο να βρει τον δρόμο του. Όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον, εμείς εσάς και εσείς εμάς.
