Στον έρωτα δεν δίνει κανείς εξηγήσεις.
Ο έρωτας υποχρεώνει τον άλλο να καταλάβει.
Émile Pontich, Γάλλος συγγραφέας
Όντες εβγαίντς ‘ς σο μεσοστράτ,
τα τσιτσιάκια ανθούνε,
σεράντα νομάτ’ για τ’ εσέν,
μεθούν κι απομεθούνε.
Όντες φορείς και αναλλάεις
κ’ εβγαίντς ‘ς σην οικουμένην,
τα χερόπα μ’ αρθάνοιχτα
κι η κάρδια μ’ αναμένει.
Όντες φορείς και αναλλάεις,
τα πλούμ’ τα ζουπουνόπα σ’,
ατότε ίνεσ’ άγγελος,
με τ’ ήλονος τ’ ασπρότας.
Όντες χορεύ η έμορφος,
τα λύρας κελαηδούνε,
οι μερακλήδες χαίρουνταν
και οι πεκιάρ’ μεθούνε.
Όσα φοράς εποίκες ‘μεν,
να κλώθω οπίσ’ τα βέρας,
τα νύχτας ιμ’ εδίπλασαν,
‘σκοτείνεψαν τ’ ημέρας.
Ουρανοφώταξες, πουλί μ’,
κ’είδα ‘σε ‘ς ση σκοτίαν,
μίαν κι άλλο ν’εφώταζες,
θα έφτιναν τα ψήα μ’.
Ουστάμπασης εποίκε σε ,
κι εγέντς περηφανία,
και ‘ς σο καρδόπο μ’, ντο πονεί,
‘κ’ ετέρεσες καμίαν.
Παινεύκουμαι, κουρφεύκουμαι,
πουλί μ’, χαρισματέρκον,
τον ήλον έχω σααπήν
κ’ εσέναν έχω φέγγο μ’.
Πάντα το τέρτ’ ισ’ έχ’ατό ,
αρνί μ’, λαλασεμένον,
μικρίκον, σεβταλίν είσαι
κι απόκωδωνωμένον.
Πάντα φιλώ τον πρόσωπο σ’,
αρ’ άμον αδελφός ισ’,
ν’ εφίλνα τα στομόχειλα σ’
και ίνουμνε τ’αστόχ ισ’.
