Το 1919, με την απόβαση στη Σμύρνη του Ελληνικού Στρατού, ζήτησε να μεταβεί και να λάβει μέρος στο Μικρασιατικό μέτωπο, όπου και προσέφερε τις υπηρεσίες του. Κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής εκστρατείας διεύθυνε με επιτυχία τα στρατιωτικά νοσοκομεία Πάντοτε έφερνε σε αίσιο πέρας τις ανατεθείσες σε αυτόν επικίνδυνες αποστολές, γι αυτό και τιμήθηκε με το “ΧΡΥΣΟΥΝ ΑΡΙΣΤΕΙΟ ΑΝΔΡΕΙΑΣ”.
Το 1921 προήχθη σε Υπίατρο υπηρετών στα Μικρασιατικά πεδία μέχρι της φοβερής Μικρασιατικής καταστροφής, όπου επέστρεψε στην Ελλάδα με τον υπόλοιπο στρατό, τοποθετηθείς στο στρατιωτικό νοσοκομείο Λάρισας, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1923 που απολύθηκε των τάξεων του στρατού. Μετά την απόλυσή του επέστρεψε στην Πτολεμαΐδα, όπου και εγκαταστάθηκε με την πατρική του οικογένεια του. Ανήσυχος, τολμηρός και γεμάτος θέληση, άρχισε την πλούσια και γόνιμη δράση του σε όλους τους τομείς της Εθνικής, εκπολιτιστικής, εποικιστικής, κοινωνικής, Θρησκευτικής και πολιτικής ζωής της πόλης μας και πάντοτε στην πρώτη γραμμή. Το 1924 εκλέγεται Βουλευτής με το κόμμα των φιλελευθέρων μέχρι της διάλυσης της βουλής από την δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου. Κατά τη διάρκεια της Βουλευτικής του θητείας αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις, ψυχικές-πνευματικές και σωματικές για την επίλυση των τεράστιων και πολλαπλών προβλημάτων του τόπου και συνετέλεσε τα μέγιστα, γενικά, για την ανασυγκρότηση του. Το Διοικητήριο, το διδακτήριο του Γυμνασίου, το Αγροτικό ορφανοτροφείο, φέρνουν την προσωπική του σφραγίδα αλλά, συνετέλεσε πολύ και στην ίδρυση της αγροτικής τράπεζας και την προαγωγή της Κοινότητας Πτολεμαΐδος σε Δήμο.
Τα ΚΑΪΛΑΡΙΑ (Πτολεμαΐδα) ήταν καθαρά Τουρκική πόλης με πολύ λίγες οικογένειες Ελλήνων από τα γύρο χωριά και κύρια από τη Βλάστη, με συνέπεια να υπάρχουν πολλά κενά και σοβαρά προβλήματα που εντάθηκαν μετά την έλευση και των προσφύγων του 1923-1924.
